Ως επαγγελματίας και άνθρωπος της αγοράς, ο Κωνσταντίνος Παπαευθυμίου υποψήφιος στις τελευταίες εθνικές εκλογές με το Κίνημα Αλλαγής, τοποθετείται παίρνοντας θέση για αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε όλοι με την πανδημία του κορονοϊού, κρούοντας ταυτόχρονα των κώδωνα του κινδύνου για το παρόν και το μέλλον των τοπικών επιχειρήσεων, που δυστυχώς διαγράφεται ιδιαίτερα ζοφερό.
Μέσα από συνέντευξη του σε τοπική εφημερίδα, ο Κωνσταντίνος Παπαευθυμίου εμφανίζεται απαισιόδοξος για τις εξελίξεις, λέγοντας πως αυτό ο κλυδωνισμός είναι χειρότερος από την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την κρίση δημόσιου χρέους του 2010.
Ζούμε μια πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση που τείνει να εξελιχθεί σε μια απροσδιορίστων , ακόμα , διαστάσεων οικονομική κρίση. Έχουμε έναν εχθρό που απειλεί τη δημόσια υγεία , την κοινωνία , την οικονομία και ιδίως το παραγωγικό δυναμικό της οικονομίας. Εάν μέρος αυτού του παραγωγικού δυναμικού απαξιωθεί , σε περίπτωση πτωχεύσεων επιχειρήσεων , τότε ένα σοβαρό , αλλά βραχυχρόνιο , οικονομικό πρόβλημα θα εξελιχθεί σε μακροχρόνιο. Προς το παρόν είναι άγνωστη η εξέλιξη της πανδημίας καθώς και οι επιπτώσεις της στο ΑΕΠ.
Ένα πράγμα όμως είναι ήδη γνωστό: ότι αυτός ο κλυδωνισμός είναι χειρότερος από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την κρίση δημόσιου χρέους του 2010. Κι αυτό γιατί αποτελεί έναν εξωτερικό, συμμετρικό, κοινό κλυδωνισμό που επηρεάζει ολόκληρο τον πλανήτη, από την πλευρά της ζήτησης, από την πλευρά της προσφοράς (συμπεριλαμβανομένων των διεθνών αλυσίδων εφοδιασμού) και από την πλευρά του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Σε μεγάλο βαθμό, αυτός ο τριπλός κλυδωνισμός οφείλεται στο ότι οι οικονομίες υπόκεινται στα περιοριστικά μέτρα που έχουν επιβάλει οι κυβερνήσεις με σκοπό την προστασία της δημόσιας υγείας. Χωρίς αυτά τα μέτρα, οι μακροπρόθεσμες συνέπειες στην οικονομία θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες και θα κατέστρεφαν τον πληθυσμό και τον κοινωνικό ιστό.
Σε αυτή την κατάσταση, καμία οικονομική πολιτική κλασικού τύπου, από μόνη της, δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Η κλασική δημοσιονομική επέκταση, ώστε να τονωθεί η ζήτηση, δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα με τους καταναλωτές κλεισμένους στα σπίτια τους
Απαιτείται, συνεπώς, μια υβριδική, αντισυμβατική οικονομική πολιτική με ευρύτερους κοινωνικούς στόχους, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση πολέμου. Πρώτον, να κατευθυνθεί όλη η διαθέσιμη κοινωνική ενέργεια στη διατήρηση της δυναμικότητας των κλάδων που εγγυώνται την επιβίωση: διατροφή, υγεία, ενέργεια, ασφάλεια/άμυνα και επικοινωνίες. Δεύτερον, να καλυφθούν οι βιοτικές ανάγκες όλων των πολιτών, ασχέτως εργασιακού καθεστώτος, και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες σε θέσεις εργασίας. Τρίτον, να υπάρξουν όσο το δυνατόν λιγότερες χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, ώστε το παραγωγικό δυναμικό να είναι έτοιμο να ενεργοποιηθεί πλήρως μετά τη λήξη της πανδημίας. Τέταρτον θα πρέπει να επιδοτηθεί η εργασία. Η πολιτεία θα πρέπει να βοηθήσει την επιχείρηση να κρατήσει τον εργαζόμενο , συμμετέχοντας στο μισθολογικό κόστος να επιδοτήσει την απασχόληση. Όλα αυτά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: ρευστότητα που, με τη σειρά της, συνεπάγεται την προσφορά «νέου χρήματος». Η γνωστή φράση «ό,τι απαιτείται» για να έχει αποτέλεσμα υπό τις παρούσες συνθήκες πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί σε «όσο χρήμα απαιτείται». Δεν πρέπει να μπερδέψουμε τα μέτρα ανακούφισης με τα μέτρα επανεκκίνησης. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί και να υλοποιηθεί ένα μεγάλο πρόγραμμα εγγυήσεων και επιδοτήσεων από το Κράτος και οι Τράπεζες να κάνουν τη σχετική μόχλευση , ώστε να δοθούν κεφάλαια κίνησης στις επιχειρήσεις που μπορούν να είναι βιώσιμες έστω και αν δεν είναι ενήμερες στις υποχρεώσεις τους. Όλα αυτά είναι δεδομένο ότι πρέπει να γίνουν σεβόμενοι τα δημοσιονομικά περιθώρια καθώς είναι αφελές και συνάμα επικίνδυνο να πιστεύουμε ότι το Κράτος έχει τους πόρους να χρηματοδοτεί τα πάντα και να καλύπτει όλες τις ζημιές.
Οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι αλλά το ζητούμενο είναι να μην αναλωθούμε στις δυσοίωνες προβλέψεις και τον παθητικό απολογισμό των συνεπειών. Το ζητούμενο είναι να προετοιμαστούμε εγκαίρως για την επόμενη μέρα. Πάντα πίστευα πως το ελεύθερο εμπόριο και ο ελεύθερος ανταγωνισμός εξασφαλίζουν τη μεγαλύτερη οικονομική πρόοδο και ευημερία. Όταν όμως προκύπτουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούμε να επηρεάσουμε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσαρμοζόμαστε έγκαιρα σ’ αυτές…
Δυστυχώς για τις επιχειρήσεις η πραγματική πανδημία θα αρχίσει τη μέρα που θα τελειώσει το lockdown.