Εαρινή επίθεση, ή Πρίμα Βέρα, ή επίθεση των Ρόδων
Έτσι ονομάστηκε η επίθεση των Ιταλών εναντίων των Ελλήνων
στο ύψωμα 731 9-25 Μαρτίου 1941.
Μια πραγματικότητα, πάνω από το μύθο.
Μια φευγαλέα ματιά στο έπος του 1940 μια γρήγορη διαδρομή στα γεγονότα, τα λίγο πριν τον πόλεμο, την έναρξη, και τον πόλεμο μέχρι την Τιτανομαχία του υψώματος 731 στις 9-25 Μαρτίου του 1941. Που αγαθή τύχη έμελλε να το προστατέψουν Τρικαλινοκαρδιτσιώτικα παλικάρια. Και όπως πάντα σε όλες τις μεγάλες στιγμές του Έθνους, οι Τρικαλινοί, οι Θεσσαλοί να πούμε καλύτερα, βρέθηκαν και αυτή τη φορά στην πρώτη γραμμή των αγώνων, και στο κέντρο των γεγονότων.
Ο πόλεμος το 1940 αυτό το ανεπανάληπτο έπος ξεκίνησε με τις χειρότερες των προϋποθέσεων. Το Γ.Σ και οι Στρατηγοί, μετεκπαιδευμένοι στην Γερμανία, την Γαλλία, και την Ιταλία ήξεραν τι θα πει Ευρωπαϊκός στρατός.
Ένας στρατός πειθαρχημένος εξοπλισμένος με υποστήριξη πυροβολικού, αρμάτων και αεροπλάνων. Έτσι δεν πίστευαν πως ήταν δυνατόν ο Ελληνικός στρατός να αντέξει αυτήν την πίεση και ότι θα έχει κάποια τύχη. Πως να τα βάλεις λοιπόν με αυτόν τον πολυπληθή σιδερόφραχτο στρατό που σε χρόνο σύντομο είχε κατακτήσει την μισή Ευρώπη, σχεδόν χωρίς αντίσταση;
Και οι Ιταλοί φαντάροι και αυτοί ήταν εμπειροπόλεμοι είχαν μόλις κατακτήσει πολεμώντας την Βρετανική Σομαλία, και είχαν κατακτητικές επιτυχίες στα σύνορα της Αιθιοπίας, και του Αγγλικού Σουδάν. Ακόμα είχαν προελάσει μέσα στην Λιβύη σε βάθος 100 χιλιομέτρων προς Αλεξάνδρεια. Λογικά λοιπόν κάποιοι έβλεπαν αδύνατη ή τουλάχιστον δύσκολη την αντίσταση του Ελληνικού στρατού. Γι’ αυτό και η σκέψη ήταν αντίσταση, υποχώρηση σιγά-σιγά και ένα πόλεμο φθοράς του εχθρού. Μια αντίσταση για την τιμή των όπλων και το έλεγαν αυτό γιατί ήξεραν στην Ελλάδα πως το πολεμικό υλικό ήταν ανεπαρκές ο ιματισμός, που οι ανάγκες του ήταν πολλές, ελλιπής.
Όμως δεν έλαβαν υπ όψιν τους την σιδερένια θέληση και το πείσμα των μικρών Αξιωματικών και το αδάμαστο πάθος την αδάμαστη ψυχή του Έλληνα φαντάρου που όταν η Πατρίδα τον καλεί δεν λογαριάζει αριθμούς οπλισμούς, επάρκεια ή όχι. Ξυπνούν μέσα του θρύλοι, μύθοι, Ιστορία, και μεθά και μεγαλώνει – μεγαλώνει γίνεται γίγαντας και φράζει κάθε πέρασμα για τον εχθρό και αυτό έκανε. Ανέβηκε στα βουνά της Ηπείρου τραγουδώντας μεθυσμένος από το κρασί του ’21 όπως είπε και ο ποιητής και έχοντας στην σκέψη του, τους νικηφόρους αγώνες των προγόνων του και νίκησε και ντρόπιασε τον εισβολέα και ξανάδωσε την Ελπίδα στους μουδιασμένους Λαούς της Ευρώπης. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 δύο Ελληνικές Μεραρχίες μία Ταξιαρχία και ένα μικρό απόσπασμα που η δύναμή τους όλη έφτανε τις 37000 χιλιάδες μαχητές και έπρεπε να προστατέψουν ένα άνοιγμα συνόρων 150 χιλιομέτρων. Από τα Νησιά του Ιουνίου μέχρι το Σμόλικα, 100 χιλιόμετρα μέτωπο, την ευθύνη την είχε η 8η Μεραρχία
με Διοικητή τον Μέραρχο Χαράλαμπο Κατσιμήτρου.
Από το Σμόλικα μέχρι την Μ. Πρέσπα μέτωπο 35 χιλιομέτρων την ευθύνη είχε το Απόσπασμα Πίνδου ή 51ο Σύνταγμα. Ένα απόσπασμα με επιστράτους και πολλούς Τρικαλινούς όπου Διοικητής τους ήταν ο Σ/ρχης Κώστας Δαβάκης που είχε ανακληθεί στην υπηρεσία για να οργανώσει κατά κάποιο τρόπο την άμυνα των συνόρων. Αυτή η δύναμη είχε απέναντι τους, την 9ηΙταλική Στρατιά με εννέα Ιταλικές Μεραρχίες και μία θωρακισμένη. Δηλαδή, 59 Τάγματα Πεζικού, 135 Πυροβολαρχίες και από αυτές 23 Βαρέως. 150 άρματα μάχης, 18 Ύλες Ιππικού (Για τελευταία φορά πήρε μέρος σε πόλεμο και σε μάχες το Ιππικό), 6 Τάγματα όλμων και 1 Τάγμα πολυβόλων. Ο αριθμός σε άνδρες, τριπλάσιος από τις Ελληνικές δυνάμεις, 100.000 πολεμιστές, εξοπλισμένους δε με τα πιο σύγχρονα όπλα. Ακόμα η Ιταλική κυριαρχία στον Αέρα ήταν απόλυτη. 400 Αεροπλάνα πρώτης γραμμής. Πίστευαν οι επιδρομείς πως η εκστρατεία θα ήταν μια θεαματική επίδειξη κεραυνοβόλου πολέμου. Οι Ιταλικές δυνάμεις προωθήθηκαν προς Ελαία Καλαμά Καλπάκι. Έριξαν οι Ιταλοί σε αυτήν την μάχη δύο Μεραρχίες Πεζικού, την Μεραρχία Φερέρα και την Θωρακισμένη Κένταυρος ενισχυμένες από Φασιστικά τάγματα Μελανοχιτώνων, με μονάδες Αλβανών που γνώριζαν το μέρος με υποστήριξη Πυροβολικού και Αεροπορίας. Απέναντί τους ήταν η 8η Μεραρχία Ηπείρου με Μέραρχο, όπως είπαμε, τον Χαράλαμπο Κατσιμήτρου που είχε εγκαταστήσει τα Ελληνικά τμήματα στην αμυντική τοποθεσία Καλαμά Ελαία ( Καλπάκι) και το στρατηγείο του σε μια σπηλιά. Όπου με την επιμονή του και με την βοήθεια των κατοίκων το Καλοκαίρι του 1940 έγιναν ορισμένες πρόχειρες μεν, απαραίτητες δε, οχυρώσεις εκστρατείας, χαρακώματα, ναρκοπέδια, ορύγματα, πολυβολεία, κ.λ.π. Στις 31 Οκτωβρίου ο Κατσιμήτρος πήρε υπόμνηση του Γ. Στρατηγείου που έλεγε «τα μάτια σου 14» στις διαβάσεις, πρόσεξε την φθορά των δυνάμεών σου. Αγνοώντας τη διαταγή που είχε πάρει και σκεπτόμενος την ευθύνη απέναντι στην Ιστορία και ενισχυμένη η Μεραρχία και από νέες δυνάμεις που φθάνουν και μπαίνουν στην μάχη συνέχεια, συντρίβουν τις επιθετικές ενέργειες των Ιταλικών δυνάμεων. Στης 17 Νοεμβρίου έφτασε από την Καλαμπάκα και η 2η Μεραρχία που χωρίς ανάσα κάνοντας συνεχή πορεία 300 χιλιομέτρων οι Έλληνες στρατιώτες, μπαίνουν στη μάχη και μαζί συλλαμβάνουν αιχμαλώτους ολόκληρο Τάγμα.
Το απόσπασμα Πίνδου γνωστό και ως απόσπασμα Δαβάκη και που ο ίδιος είχε ανακληθεί στην Υπηρεσία πριν από ένα τρίμηνο για να οργανώσει την άμυνα στην περιοχή της Πίνδου είχε έδρα το Επταχώρι. Η προκλήσεις των Ιταλών παρά τις διαβεβαιώσεις του Μουσολίνι στην ομιλία του στις 10 Ιουλίου 1940 από τον εξώστη του Παλάτσο Βενέτσια είχαν αρχίσει.
Στις 12 Ιουλίου1940 ιταλικά αεροπλάνα βομβάρδισαν ένα αντιτορπιλικό και ένα βοηθητικό σκάφος του Ελληνικού στόλου. Στις 30 Ιουλίου βομβάρδισαν δύο αντιτορπιλικά, στις 2 Αυγούστου ένα περιπολικό διάφορα άλλα και με κορύφωση
τον βομβαρδισμό της Έλλης τον δεκαπενταύγουστο στην Τήνου.
Στης 22 Νοεμβρίου όταν έπεφτε η Κορυτσά μετά από αιματηρές και λυσσώδες μάχες ο εχθρός πετάχτηκε έξω από τα σύνορά μας και έμεινε στους Έλληνες αγωνιστές άφθονο πολεμικό υλικό. Στις 4 Νοεμβρίου τα τμήματα του αποσπάσματος Δαβάκη ενισχυμένα και από τμήματα της 1ης Μεραρχίας και με την βοήθεια των κατοίκων που έτρεξαν πρόθυμα άνδρες- γυναίκες – γέροι – παιδιά που κουβαλούσαν στις πλάτες τους τρόφιμα και πολεμοφόδια στις κορυφές της Πίνδου στους Έλληνες μαχητές αντιμετώπισαν , την Ιταλική Μεραρχία Τζούλια, το Τάγμα Βερσαλλιών, το Τάγμα Μελανοχιτώνων, το Σύνταγμα Πυροβολικού και τα 50 άρματα μάχης. Και μετά από λυσσώδη μάχη οι Έλληνες φαντάροι συντρίβανε τις Ιταλικές δυνάμεις.
Το Αλβανικό έπος έχει τρεις περιόδους.
Η πρώτη άρχισε στις 28 Οκτωβρίου 1940 με το τελεσίγραφο του Γκράτσι προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος στις 3 η ώρα το πρωί. Να επιτρέψει στα Ιταλικά στρατεύματα να περάσουν τα Δυτικά σύνορά μας, άλλος θα επιτίθονταν, ο Μεταξάς, όπως γράφτηκε, του είπε δηλαδή έχουμε πόλεμο. Αυτό έγινε το δοξασμένο ΟΧΙ
( Που όταν το έμαθε την άλλη μέρα ο Ελληνικός Λαός ξεσηκώθηκε και τραγουδώντας έτρεξε στις μονάδες επιστράτευσης να καταταγεί το ΟΧΙ αυτό το διαχειρίστηκαν τα παιδιά του Ελληνικού Λαού και το έκαναν Ήλιο φωτεινό που φώτισε τα σκοτάδια της Νικημένης Ευρώπης ) και τελειώνει στις13 -11-1940.
Η δεύτερη από 14 Νοεμβρίου μέχρι 28 Δεκεμβρίου 1940.
Την δεύτερη αυτή περίοδο στις 16 Νοεμβρίου 1940 ενώ μαίνονταν οι μάχες στο τομέα της Κορυτσάς τα Ελληνικά τμήματα απελευθέρωσαν την Κόνιτσα.
Παρά τη λυσσαλέα αντίσταση των Ιταλών οι ελληνικές δυνάμεις μπήκαν στο Αλβανικό έδαφος. Και στις 21 Νοεμβρίου κατέλαβαν την Ερέσκα. Έτσι ο Ελληνικός Στρατός έκοψε τον οδικό κόμβο εφοδιασμού του Ιταλικού στρατού. Δεν ήταν καθόλου παθητική η επίθεση των Ιταλών όπως κάποιοι υποστηρίζουν, πολέμησαν και μάλιστα με περισσή λύσσα τα Ελληνικά τμήματα που στο κάτω – κάτω την Πατρίδα τους υπερασπίζονταν.
Στις 22 Νοεμβρίου1940 απελευθερώνετε η Κορυτσά και το Λεσκοβίκι.
24 Νοεμβρίου 1940 καταλαμβάνεται η Μοσχόπολης, στις 30 του ιδίου μηνός το Πόγραδετς. Στις 4 Δεκεμβρίου η Πρεμετή. Στις 5 Δεκεμβρίου 1940 κατελήφθη το Φράσερι . Στις 6 οι Άγιοι Σαράντα, στις 7 το Δέλβινο, στις 8 η Δερβιτσάνη και το Αργυρόκαστρο. Το δεύτερο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου οι Ελληνικές δυνάμεις κατέλαβαν το Νότιο ορεινό όγκο του Τεπελένι το Μάλι Σπάτ.
Στις 23 Δεκεμβρίου έπεσε η Χιμάρα. Οι Ελληνικές δυνάμεις αφού έδιωξαν τους Ιταλούς, όπως είπαμε, από όλο το Ελληνικό έδαφος και καταλαμβάνοντας χωριά και πόλεις απελευθερώνοντας την Βόρειο Ήπειρο έφτασαν στη γραμμή Πόγραδετς, Κάμια, Σούλα, Γκόρα. Χιμάρα. Οι Έλληνες μαχητές δεν φοβήθηκαν τα φουσάτα του κοκορόφτερου Μουσολίνι, αυτούς εύκολα τους νίκησε. Ο χειμώνας όμως ήταν μεγαλύτερος εχθρός του. Γιατί στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας η δοκιμασία τους ήταν δυσβάστακτη.
Μέσα στην τραγική αυτή δοκιμασία. που τα μεταφορικά μέσα δεν μπορούσαν να προωθήσουν τα δέματα με τις ζεστές μάλλινες κάλτσες και φανέλες. Εκεί έλαμψε το άστρο της Ελληνίδας, κάθε ηλικίας, φορτωμένη τα πυρομαχικά ανέβαινε τα χιονισμένα και κακοτράχαλα βουνά να φθάσει στον φαντάρο μας να τον ζεστάνει να του χαμογελάσει να του δώσει δύναμη κουράγιο και ελπίδα. Γέροι, παιδιά αγόρια και κορίτσια που δεν είχαν πάει στον πόλεμο έσωσαν τότε πολλά από τα παλικάρια μας.
Όμως η φανέλα του στρατιώτη δεν έφτασε παντού και τα κρυοπαγήματα και το κόψιμο των ποδιών έγινε μάστιγα. (την ευθύνη της προώθησης είχε αναλάβει η Ε Ο Ν ) και δυστυχώς δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και δεν έφτασαν ποτέ τα μάλλινα που έπλεκαν οι Ελληνίδες στα ατέλειωτα νυχτέρια για τα ηρωικά Φανταράκια που υπερασπίζονταν την αξιοπρέπεια όλου του Κόσμου όπως είχε κάνει και άλλες φορές. Έτσι όσο ο χειμώνας προχωρούσε οι μαχητές μας έβγαιναν άχρηστοι, και έπρεπε να μεταφερθούν πίσω. Τα κρυοπαγήματα έφτασαν σε τέτοιο βαθμό που είχαν ξεπεράσει τις απώλειες του πολέμου σε νεκρούς και τραυματίες μαζί.
Κάτω από αυτές τις δυσοίωνες συνθήκες και αν κάποιος αναλογιστεί πως ορισμένοι φαντάροι μας δεν άλλαξαν λινοστολή, και δεν πλύθηκαν από την αρχή του πολέμου τον Οκτώβριο του 1940 μέχρι το Φεβρουάριο του 1941 μπαίνουμε στην τρίτη περίοδο.
Η τρίτη περίοδος είναι από της 29-12-1940 έως το τέλος του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Έχει τραυματισθεί σοβαρά ο Δαβάκης και την Διοίκηση, από ότι έμεινε από το απόσπασμα Πίνδου, τώρα την έχει ο Συνταγματάρχης Θεμιστοκλής Κιτσέας. Σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν χιλιάδες . Επέστρεψαν πίσω από κρυοπαγήματα χιλιάδες. Έτσι, ότι έμεινε ικανό για πόλεμο ανασυγκροτήθηκε.
Η κατάληψη της Κλεισούρας που είναι κόμβος και στρατηγικής σημασίας θέσει για την οποία ο Σοντού ο Ιταλός αρχιστράτηγος κόμπαζε και θεωρούσε φρούριο απόρθητο και πως θα γίνονταν ο τάφος των Ελλήνων, είχε φέρει και 4 νέες Μεραρχίες, δηλαδή σύνολο εννέα. Μία από αυτές ήταν και οι Λύκοι της Τοσκάνης που ήθελε να επιτεθεί και να παγιδέψει τους Έλληνες μαχητές.
Η 15η Ελληνική Μεραρχία κατάλαβε τις κινήσεις τους εκμεταλλευόμενη μια ημέρα την χιονοθύελλα επιτέθηκε και πέτυχε την ανατροπή και την αποσύνθεση της Μεραρχίας αυτής, αυτό προκάλεσε τέτοια μεγάλη εντύπωση ώστε οι Λύκοι της Τοσκάνης να ονομασθούν από τότε Λεπροί.
Η αναμέτρηση της Κλεισούρας που έγινε από το Β. Σ. Στρατού, από 30 –12-1940 έως 25-1-1941 και με μεγάλες ελλείψεις από Ελληνικής πλευράς, ήταν νικηφόρα όμως για τον Ελληνικό στρατό. Στις 7 και 8 του Γενάρη ανήμερα του Αη Γιάννη, η Ιταλική αεροπορία σφυροκόπησε όλες τις Ελληνικές εφεδρείες και το δρόμο από Κλεισούρα προς Μπεράτι και Τεπελένι βομβαρδίστηκαν τα παρατηρητήρια για να αποκοπούν τα Ελληνικά τμήματα. Στη Κλεισούρα το Ιππικό μας δέχθηκε την σφοδρότερη αεροπορική επίθεση. Τα άλογα αφήνιασαν, χλιμίντριζαν έτρεχαν πανικόβλητα προς όλες τις κατευθύνσεις. Στις 10 Ιανουαρίου 1941 έπειτα από ορμητική επίθεση έπεφτε τα χέρια των Ελλήνων παρ όλο που είχε συγκεντρώσει ισχυρότατες δυνάμεις και το μέρος είναι ένα φυσικό πράγματι απόρθητο φρούριο. Αποτέλεσμα της ήττας αυτής των Ιταλών ο παραμερισμός του Αρχιστρατήγου Σοντού ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον άλλο χαμένο από τις μάχες στην Πίνδο Αρχιστράτηγο Πράσκα.
Τις Ιταλικές δυνάμεις αναλαμβάνει τώρα ο Στρατηγός Καβαλιέρο.
Δεν είναι κάτι το συνηθισμένο να αλλάζονται σε δυόμισι μήνες τρεις αρχιστράτηγοι για τον ίδιο πόλεμο. (Αυτά όμως κάνει ετούτη η μικρή Ελλάδα ). Τα σύνορα της Ελλάδος είναι τεράστια, η στέρνα της σε έμψυχο υλικό που μπορεί να αντλήσει μαχητές μικρή, μόλις 7.000.000. Και παρ όλου που η δεξαμενή η Ιταλική ήταν τότε 40.000.000 και άλλαζε όχι μόνο Αρχιστράτηγους αλλά και Μεραρχίες πολεμιστών.
Δεν μπόρεσε ως τόσο να δαμάσει την τρέλα των Ελλήνων.
Γιατί, να το πούμε, για τρέλα πρόκειται. Μια τρέλα όμως αντάξια της Ιστορίας του Λαού μας. Η περιφρόνηση στο θάνατο σε όλο της το μεγαλείο.. Και φτάνουμε στον Μάρτιο του 1941. Εκεί πάνω θα ξαναζωντανέψουν Θερμοπύλες Μαραθώνας Δερβενάκια. Θα λάμψουν χίλιοι Ήλιοι.
Πέντε μήνες στα βουνά της Πίνδου με έναν αφιλόξενο και βαρύ Αλβανικό χειμώνα με αρκετούς να έχουν ακόμα καλοκαιρινές στολές, σχισμένες, χωρίς παπούτσια και χωρίς φαΐ, παλαιοί μαχητές λένε, πως ήταν τυχεροί αν είχαν λίγο καλαμπόκι να ψήσουν στην καραβάνα τους . Στις 2 Μαρτίου 1941 ο Μουσολίνι πιλοτάροντας ο ίδιος ένα τρικινητήριο αεροπλάνο και συνοδευόμενος από δύο τρικινητήρια, 12 καταδιωκτικά και δύο υδροπλάνα προσγειώθηκε στα Τίρανα με την γκριζοπράσινη στολή του Στρατάρχου. Μαζί του και ο αρχηγός του Επιτελείου της αεροπορίας Πρίκολο. Και ήταν τότε στην Αλβανία όλοι η αφρόκρεμα της Ιταλίας. Επιθεώρησε ο ίδιος ο Μουσολίνι σταθμούς διοικήσεων Μεραρχιών, Συνταγμάτων, Ταγμάτων ακόμα και λόχων.
Πήγε και στην πρώτη γραμμή του πυρός. Μίλησε με στρατιώτες, με τραυματίες και πήρε υπόσχεση για την σίγουρη νίκη. Ήταν η αρχή της μεγάλης επίθεσης που οι Ιταλοί ετοίμαζαν. Η διοίκηση του 5ου Σ. Πεζικού Τρικάλων με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Νίκο Γεωργούλα είχε φθάσει στο Χάνι-Μπαλαμπάνι. Το πυροβολικό μας είχε πάρει από τους Ιταλούς την Τρεμπεσίνα και εκεί οργάνωσε την άμυνά του.
Το 1ον τάγμα με Διοικητή τον Ταγματάρχη Περάκη ήταν εφεδρεία πίσω από το Ύψωμα 731. Το 2ο Τάγμα με διοικητή τον Ταγματάρχη Δημήτριο Κασλά – που στις 8 Μαρτίου αντικατέστησε το 1ο τάγμα του 51 Σ.Π. Και να πως το αναφέρει ο ίδιος ο Ταγματάρχης Δημήτριος Κασλάς στο ημερολόγιό του:
«Την 8η Μαρτίου έλαβα διαταγή από το Συνταγματάρχη Θεμιστοκλή Κετσέα με διαταγή από την 1η Μεραρχία να πάει το τάγμα μου να αντικαταστήσει το 1ον Τάγμα του 51ου Συντάγματος στο ύψωμα 731. Κατά της 8 η ώρα το βράδυ έφτασαν οι λόχοι και μέχρι το μεσονύχτι , χωρίς τσιγάρο έγινε η αντικατάσταση του 1οΤάγματος του 51ου Συντάγματος, με το δικό μου Τάγμα, Έδωσα εντολή να κάνουν αναγνώριση των θέσεων τους. Μαζί μου έμεινε ο Διοικητής του 1ου Τάγματος του 51ου συντάγματος Ταγματάρχης Τζανετής για να με ενημερώσει και ένας ανθυπολοχαγός για να φύγουν την άλλη ημέρα. Έτσι βρέθηκε το 2ο Τάγμα του 5ου Συντάγματος πάνω στο ύψωμα 731. Στο Γολγοθά όπως τον είχαν ονομάσει οι Φαντάροι μας για την καθημερινή επίθεση που δέχονταν από το πυροβολικό και την αεροπορία των Ιταλών».
Το ύψωμα 731 που έγινε ο Τάφος των ονείρων του Μουσολίνι, και άντεξε και το βάρος της Εαρινής επίθεσης, ή Πρίμα βέρα, ή Επίθεση των ρόδων.
Το 3ο Τάγμα με διοικητή τον Ταγματάρχη Χειμαριώτη ήταν πάνω στο άλλο ύψωμα το 717 ή τοποθεσία Μπρέγκου Ράπιτ. Αυτά τα τμήματα ήταν εκείνα που σήκωσαν το κύριο βάρος της επίθεσης. Τα υψώματα αυτά, αν έπεφταν, ο Μουσολίνι δεν είχε
μεγαλύτερο εμπόδιο μπροστά του.Γιατί τα άλλα τμήματά μας ήταν πίσω δεξιά και αριστερά και αποκομμένα από τους βομβαρδισμούς 7 και 8 Μαρτίου.
Το ορεινό Πυροβολικό ήταν πάνω στην οροσειρά δεξιά πηγαίνοντας προς Μπεράτι
που είχε καταλάβει από τους Ιταλούς, και είχε οργανώσει και την άμυνά του. Και η Κρητική Μεραρχία που είχε χτυπηθεί ποιο μπροστά από την Ιταλική αεροπορία που βρέθηκε ακάλυπτη μέσα στα χιόνια και όσοι έζησαν μεγάλο μέρος έπαθαν κρυοπαγήματα. ήταν πάνω στην Τρεμπεσίνα, Το 3ο τάγμα του Ταγματάρχη Χειμαριώτη θα αντιμετώπιζε τη Μεραρχία Κάλιαρι με τα 63ο και 64ο Συντάγματα Πεζικού .και το 50ο Σύνταγμα Πυροβολικού. Το 2ο Τάγμα του Δημήτρη Κασλά είχε να αντιμετωπίσει την Μεραρχία Πούλιε με το 71ο και το 72ο Συντάγματα Πεζικού. Την Λεγεώνα των μελανοχιτώνων με τα 152ον και 155ον τάγματα Μελανοχιτώνων και την 15η Μοίρα Πυροβολικού και βέβαια την Αεροπορία. Επίσης για τον κεντρικό τομέα στάθμευσαν ως εφεδρεία η 5η Μεραρχία Πουστερία και η Μεραρχία Σιένα . Η Κρητική Μεραρχεία πάνω στην Τρεμπεσίνα θα αντιμετώπιζε την Μεραρχία «Πινερόλο» από τον αυχένα Σεσικούτ μέχρι την κορυφή. Ακόμα άλλες 5 μεραρχίες Ιταλών δεξιά αριστερά εφεδρείες. Θα ξημέρωνε 9 του Μάρτη. Εκείνη η Άνοιξη αργούσε να έρθει. Από τον χειμωνιάτικο λήθαργο η φύση δεν έλεγε ακόμα να ξυπνήσει. Τα λουλούδια εκείνης της χρονιάς δεν έλεγαν να ξεμυτίσουν σαν κάτι να περίμεναν, σαν κάτι να φοβότανε, κάτι θα γινότανε και αυτό φαίνονταν από πολλές ημέρες τώρα.
Μετά την νηνεμία έρχεται η καταιγίδα
Και το ότι για αρκετό καιρό τώρα τα πράγματα ήταν ήσυχα, για αυτό και μόνο ήταν να ανησυχεί κανείς. Και οι φύλακες εδώ είχαν γνώση. Ήταν οι Αξιωματικοί που και εμπειρία και το πάθος, μαζί με τους φαντάρους μας, για την νίκη είχαν. Δεν θα άφηναν τις επιτυχίες, και τις νίκες που έκαναν να τις πάρουν πίσω οι Φρατέλοι. Αλλά και τους νεκρούς συντρόφους τους, που έδωσαν την ζωή τους για αυτές τις επιτυχίες, δεν θα τους πρόδιδαν.Ο Μουσολίνι όταν είδε να περνάει ο χειμώνας χωρίς να έχει πετύχει τίποτα έριξε το σύνθημα:
Η άνοιξη είναι δική μας. Πιστεύετε, υπακούτε, πολεμάτε.
Αλλά όσο να πιστεύανε όσο και να υπακούανε, οι Ιταλοί φαντάροι, βλέπανε πως η Αλβανία είχε γίνει, ο Καιάδας των Ιταλικών δυνάμεων.
Ο ίδιος ο Μουσολίνι στις 10 Ιουνίου 1941 αποκάλυψε ότι στο Αλβανικό μέτωπο είχε στείλει 631.270 αξιωματικούς και στρατιώτες. ικανούς και εμπειροπόλεμους και πικραμένοι από τις ήττες του 15.591 αυτοκίνητα, 83.072 μεταγωγικά, 704,150 τόνοι πυρομαχικών και εφοδίων. Και εκτός από κείνα που είχαν μεταφερθεί στην Αλβανία πριν από τις επιχειρήσεις. Όλα για εκείνη την άνοιξη ήταν διαφορετικά.
Μια άνοιξη που θα ξημέρωνε με καινούριες ελπίδες για τους σκλαβωμένους λαούς της Ευρώπης.
Εδώ στο ύψωμα 731 γράφτηκαν νέες χρυσές σελίδες δόξας και Ηρωισμών.
Εδώ έγινε ο Τάφος των ελπίδων των ονείρων και των οραμάτων του Μουσολίνι.
Και οι φοβισμένοι Λαοί της Ευρώπης πίστεψαν επιτέλους πως δεν νικούν πάντα οι πολλοί, οι πολυάριθμοι και το άδικο, αλλά η ψυχή η παλικαριά και το δίκιο, θα μάθαιναν ακόμα πως το δίκιο είναι ποιο ισχυρό από το άδικο αρκεί να το διεκδικήσεις Εδώ λοιπόν στο ύψωμα 731γράφτηκε, πως η ψυχή νικάει την δύναμη, και πως το δίκιο ευλογείται .Εδώ στο θρυλικό ύψωμα 731 ακόμα και οι νεκροί πολέμησαν. Τα κομματιασμένα πτώματα των συντρόφων τους αλλά και του εχθρού όπως ήταν στοιβαγμένα και ανακατεμένα γίνονταν ταμπούρια Και πολέμησαν τον αμέτρητο ξεκούραστο Ιταλικό στρατό μη αφήνοντας τις σφαίρες να πάνε στους ζωντανούς. υπερασπιστές του Υψώματος.731.Ακόμα οι νεκροί Ιταλοί ήταν εκείνοι που εξόπλιζαν
τα ζωντανά Φανταράκια μας που συμπλήρωναν την έλλειψη των όπλων και πυρομαχικών. Πριν καν χαράξει η ημέρα, ήταν 6+30 όταν, ο Μουσολίνι, ο διοικητής της Στρατιάς στρατηγός Τζελόζο, ο αρχιστράτηγος Καμπαλιέρο και οι επιτελείς τους ανέβηκαν στο παρατηρητήριο. Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος και έδωσε την διαταγή της επίθεσης και περίμενε το αποτέλεσμα και ονειρεύονταν τον καφέ που θα έπινε το απόγευμα στην Ακρόπολη. Κόλαση φωτιάς. Πύρινα νύχια ξέσκιζαν τις σάρκες του 731. Και τα σιδερένια δόντια αχόρταγα καταβρόχθιζαν τα αιωνόβια δένδρα. Το χάραμα εκείνο φωτίσθηκε από το καταιγιστικό πυρ. 400 κανόνια και όλμοι όλων των διαμετρημάτων ξερνούσαν καυτό μολύβι και σίδερο. 250 αεροπλάνα συμμετείχαν στα παρανοϊκά σχέδια του Μουσολίνι ισοπέδωναν .άλλαζαν την μορφή του τοπίου που στο τέλος θα είναι κοντύτερο κατά πέντε μέτρα. Βομβάρδιζαν πολυβολούσαν κόλαση φωτιάς. Οι ανάσες κομμένες από τις αναθυμιάσεις , τα καμένα δένδρα, τα διαμελισμένα κορμιά και τη μυρωδιά από το άλικο, μπερδεμένο με τις λάσπες, αίμα των σκοτωμένων παλικαριών. Σε τούτο το ύψωμα το731 με την τιτανομαχία του και με τις αμέτρητες πληγές που του άφησαν τα Πυροβόλα, τα κανόνια και τα Αεροπλάνα θάφτηκαν τα όνειρα του Μπενίτου Μουσολίνι.
Και το ξεμούδιασμα των φοβισμένων Λαών της Ευρώπης άρχιζε.
Ήταν η αυγή, ήταν το ξημέρωμα, ήταν μια νέα πραγματικότητα.
Ετούτη η μικρή χώρα θαρρείς πως είναι
η μήτρα που γεννά ελπίδα, γεννά ιδέες γεννά οράματα.
Πως είναι η μάνα που καθοδηγεί λαούς και πλήθη και τους λέει να ονειρευτούν.
Γράφει στο ημερολόγιό του ο Διοικητής του 2ου Τάγματος Δημήτρης Κασλάς
«Η πρώτη ομοβροντία μιας βαρέως πυροβολαρχίας ερρίφθη ακριβώς την 6ην και 30 επί του υψώματος 731 οι ημιονηγοί μετά των ημιόνων των που ήλθον εκείνην την στιγμήν με εφόδια , ο σύνδεσμος του Τάγματος Λοχίας Παπαθανασίου, εις μόνιμος Ανθυπολοχαγός του 1ου Τάγματος του 51ου συντάγματος που παρέμεινε οικειοθελώς δια να φύγει το πρωί διεμελίσθησαν άπαντες. Ο βομβαρδισμός συνεχίζεται με αυξάνουσα έντασιν. Σμήνη αεροπλάνων ρίπτουν συνεχώς τα φορτία των επί των υψωμάτων 731 και 717. Το ύψωμα 731 όπου το Τάγμα μου, σείεται συνεχώς, σκόνη, φωτιά, καπνός, η ατμόσφαιρα είναι βαριά, δύσκολα αναπνέει κανείς από τα αέρια των εκρήξεων. κόλασης πυρρός, Μας περιβάλλον οι καπνοί και οι φλόγες. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε στα 10 μέτρα.
Το ύψωμα 731 ήτο δασωμένο με δένδρα 4-5 μέτρα εντός διώρου, έμεινεν γυμνό.. Περί της 7,30 ώρα κατόρθωσα να επικοινωνήσω τηλεφωνικός με τον Σ/ρχη Κετσέα και τον Σ/ρχη Γεωργούλα οι οποίοι αγωνιούσαν να πληροφορηθούνε την κατάστασή μας. Με ερώτησαν αν οι άνδρες μου ήταν στην θέση τους του απάντησα ότι οι λόχοι είναι εις τας θέσει τους . Πόσοι όμως από τους άνδρες μου είναι ζώντες δεν γνωρίζω. Μοι διαβίβασαν την εξής γραπτή Διαταγήν.. Επί των θέσεων σας θα αμυνθείτε μέχρις εσχάτων, η Πατρίς, η ανωτάτη Διοίκησις απαιτεί να κρατήσητε ψηλά την τιμή των όπλων».
Τους απάντησα, ότι και να συμβεί δεν θα εγκαταλείψουμε το 731 και έχω την πεποίθεσην ότι ο εχθρός δεν θα περάσει. Και πραγματικά δεν πέρασε ούτε εκείνη την ήμέρα, και ας έπεσαν πάνω σε αυτό το μικρό ύψωμα στην πρώτη επίθεση 100.000 βλήματα ούτε και τις επόμενες βέβαια. Μεγάλη σπατάλη αίματος. Κομματιασμένα
κορμιά σκορπισμένα ανάκατα με λάσπες ξύλα πέτρες και συρματοπλέγματα.
Την 10ην Μαρτίου οι Ιταλοί επανέλαβαν με την ίδια δύναμη και αποφασιστικότητα τις επιθέσεις τους στις θέσεις Μπούμπεση Τρεμπεσίνα με αντικειμενικό σκοπό το 731.
Τα Τρικαλινά παλικάρια και πάλι τους απέκρουσαν με βαριές και αιματηρές απώλειες. ακόμα πιάστηκαν και 900 Ιταλοί αιχμάλωτοι. Εδώ θα δανεισθούμε πάλι αναφορά από το ημερολόγιο του Διοικητή του 2ου Τάγματος Ταγματάρχη Δημήτρη Κασλά
«προς το 51ον Σύνταγμα Πεζικού Αναφέρω εις εκτέλεσιν της υπ´ αρ. 1325/10-3-41 Διαταγής υμών ότι υπάρχοντα εις Τάγμα αυτόματα όπλα εν καλή καταστάσει εισίν ως κάτωθι: Μέχρι 13ης ώρας α) Πολυβόλα 10 β) Οπλοπολυβόλα 13 υπόλοιπος οπλισμός εις αυτόματα ηχρηστεύθη».
11ην Μαρτίου Τρίτη ημέρα επιθέσεως με μεγάλη και πάλι προσπάθεια με επίθεση εις την περιοχή Σαντέλι και μεταξύ Μπούμπεσι και Τρεμπεσίνας και πάλι για το ύψωμα 731 η προπαρασκευή Πυροβολικού και πάλι σφοδρότατη. Οι επιθέσεις πεζικού, με υποστήριξη πυροβολικού και όλμων μεγάλες, Όμως το κέρδος τους μηδέν. Εκατοντάδες νέοι δεν θα ξανάβλεπαν την Ανατολή του Ήλιου. Και όλα αυτά τα τραγικά για τους Ιταλούς τα παρακολουθούσε και ο Μουσολίνι από το παρατηρητήριο Κόμαριτ.
Ρώτησε τον αρχιστράτηγο ποια είναι η γνώμη του για το τριήμερο «Μέτρια» του είπε ο Καβαλλέρου «Μηδέν» του ανταπάντησε ο Μουσολίνι. Σημειώνει στο ημερολόγιό του ο Διοικητής του 2ου τάγματος Ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς.
«Τας πρωινάς ώρας 11ην Μαρτίου πυκνή ομίχλη εκάλυπτε την χαράδρα Πρόι-Μαθ και όλας τας βαθείας γραμμάς Οι Ιταλοί ασφαλώς θα ήσαν ευχαριστημένοι δια την εύνοιαν της τύχης, διότι η κινήσεις τους εκαλύπτετο Οι Ιταλοί θέλησαν με μία δύναμη 1500 στρατιώτες και βοηθούμενοι από την ομίχλη να πλαγιοκοπίσουν τις θέσεις του 2ου Τάγματος έγιναν όμως αντιληπτοί από κάποιο φαντάρο και όχι μόνο τους αιφνιδίασαν πλήρως, οι Έλληνες, πάρα πολλοί σκοτώθηκαν αλλά και τους υπόλοιπους τους έπιασαν αιχμαλώτους. Άγριες επιθέσεις την ίδια εκείνη ημέρα. Η χαράδρα Πρόι – Μαθ γέμισε με εκατοντάδες πτωμάτων Ιταλών.
Η λύσσα της Ιταλικής Διοίκησης δια την τραγικήν αυτήν αποτυχία υπήρξε απερίγραπτος, γράφει και συνεχίζει στο ημερολόγιό του ο Δημήτρης Κασλάς,
Το μεσημέρι έπειτα από ισχυρότατο βομβαρδισμό εξαπολύεται νέα επίθεση επί της δεξιάς μας τοποθεσίας Μπρέκου Ραπίτ Το απόγευμα το ίδιο εξαπέλυσαν νέα λυσσώδη επίθεση στο Τάγμα μου που όμως απεκρούσθησαν».
Έτσι τελείωσε και η τρίτη ημέρα που ήταν η πλέον δαπανηρά και ανηλεής σε έμψυχο και άψυχο υλικό , για τους Ιταλούς, και χωρίς αποτέλεσμα.
Το βράδυ εκείνο ο Διοικητής της 1ης Μεραρχίας Υποστράτηγος Βασίλης Βραχνός εξέδωσε θερμή ημερησία διαταγή για να εκφράσει τον θαυμασμό του και την υπερηφάνεια του για τους Ήρωες των ημετέρων σημείων αντιστάσεων.
Επίσης και η Διοίκηση του Β’ Σώματος στρατού εξήρε τον ακάματο ηρωισμών των πολεμιστών της 1ηςΜεραρχίας που σύντριψαν τρεις νωπές Ιταλικές Μεραρχίες. Το βράδυ εκείνο το Ιταλικό Στρατηγείο αντικατέστησε την Μεραρχία που ήταν απέναντι στο 2ο Τάγμα του Ταγματάρχη Κασλά. γιατί τα συντάγματά της είχαν αποδεκατισθεί.
Την νύχτα από 11 προς 12 Μαρτίου το πυροβολικό επιτέθει και πάλι στην περιοχή Μπούμπεσι Τρεμπεσίνα χωρίς όμως κανένα όφελος.
Ο Μουσολίνι το πρωί είπε εκνευρισμένος.
Πρέπει τους Έλληνες να τους έχουμε υπό τα πυρρά μας ημέρα και νύχτα να μην βρούνε ησυχία Είναι απολύτως αναγκαία για το γόητρο του Ιταλικού στρατού μία νίκη. Έδωσα εντολή στον εξοχότατο Γκουτζίνι να σταλούν όλα τα εφόδια που υπάρχουν εις την Ιταλία διότι ο Ιταλικός στρατός είναι εδώ. Ο πόλεμος διεξάγεται εδώ και πρέπει να νικήσουμε.
Και όλοι η Ιταλία να ερχότανε και πάλι δεν θα νικούσαν.
Τα λιγοστά φανταράκια μας, τα τραυματισμένα, τα κουρασμένα, τα πεινασμένα είχαν βάλει το φωτοστέφανο της Νίκης και κανένας στρατός δεν μπορούσε να τους το αφαιρέσει. Είχαν φορέσει τον Ήλιο και ο Ήλιος άρχισε να φωτίζει τα σκοτάδια της Ευρώπης και του Κόσμου ολόκληρου. Αυτή η λάμψη ήταν που ο Μουσολίνι είδε και ταράχθηκε και κατάλαβε πως τα όνειρα του γίνονταν εφιάλτες. 12 προς 13 Μαρτίου έγινε η αντικατάσταση του 2ου Τάγματος λόγω των μεγάλων απωλειών και όλο το 5οΣύνταγμα με το 19ο Σύνταγμα Πεζικού Σερρών. Και με τους νέους μας φαντάρους, που σημειωτέον δεν είχαν εμπλακεί σε μάχες, οι Ιταλοί δεν μπόρεσαν να πετύχουν το σκοπό τους. Και στις 23 Μαρτίου ο Μουσολίνι κάλεσε τους Στρατηγούς του και τους είπε αγανακτισμένος με προδώσατε δεν κάνατε ούτε ένα βήμα. Σας Περιφρονώ βαθύτατα. . Και γύρισε στην Ιταλία ντροπιασμένος.
Αυτός ο νικημένος στρατός που δεν γεύθηκε καμία νίκη. Που όμως η χώρα του, πήγε τους μάζεψε τα οστά και τα μετάφεραν στην Πατρίδα τους την Ιταλία κάνοντας τους επιβλητικό μνημείο. Τα δικά μας φανταράκια που τόσες δόξες, και Ηρωισμούς μας χάρισαν και τόσα μετάλλια ανδρείας έδωσαν στους επιζώντες, και τόσα γαλόνια και τιμές πήραν πολλοί από αυτούς που είχαν την εξουσία, ίσως και από εκείνους, που μένουν εκεί
“τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”
Στην Εαρινή επίθεση οι Ιταλοί κατά άλλους έχουν 20.000 νεκρούς.
Ο Καμπαλέρο αναφέρει πως στην εαρινή επίθεση είχαν 12.000 νεκρούς
Έτσι το 4ονΣ.Σ. 1800, το 8ον Σ.Σ. 5000, το 25ον Σ.Σ. 5000 αναφέρει ακόμα πως
μόνο στις 7- 8 Μαρτίου ο Ιταλικός Στρατός είχε 5000 νεκρούς. Σε όλη την διάρκεια του πολέμου οι Ιταλία πλήρωσε φόρο αίματος 38.882 νεκρούς 50.874 τραυματίες 52.108 νοσηλευθέντες σε νοσοκομεία και οι αιχμάλωτοι που πιάστηκαν από τους Έλληνες πάνω από 23.000.
Όλες οι Ελληνικές απώλειες είναι στην Εαρινή επίθεση 5 305. Σε όλη, όμως, τη διάρκεια του Ελληνοιταλικού πολέμου οι απώλειες σε έμψυχο υλικό της Μικρής Ελλάδας που πότισε το δένδρο της Ελευθερίας είναι 13.403 νεκροί
και 42.485 τραυματίες. Μπορεί να μην στεφανώθηκαν αυτοί οι Ήρωες με τα αμάραντα στεφάνια από την Πατρίδα τους και τα Οστά τους νάνε σκορπισμένα εδώ και εκεί. Όμως τα πουλιά, στα καινούρια δένδρα, τους μοιρολογούν τους τραγουδούν τους νανουρίζουν με το γλυκό τους κελάηδημα, να είναι ευλογημένα.
Ετούτο το χωματοβούνι που ο φράχτης του ήταν τα στήθια των παλικαριών μας.
Και τα 400 κανόνια όλων των διαμετρημάτων και τα 250 αεροπλάνα, φάνηκαν λίγα και ανεπαρκή να ξηλώσουν τον ζωντανό φράχτη των Φαντάρων μας και να τον γκρεμίσουν για να περάσουν τα όνειρα του Μουσολίνι. Και έγινε ο τάφος τους. Μπροστά από εκείνα τα στήθια, ο Μουσολίνι έβλεπε να σαρίζει ότι με το μυαλό του είχε κτίσει. Και ήταν βέβαια το μεσημέρι να γευματίσει στα Γιάννενα και το βράδυ να πιει τον καφέ του στην Ακρόπολη της Αθήνας. Και αν η ψυχή των πολεμιστών μας δεν ήταν ατσάλινη και αν
η Πίστη στο δίκιο, που είναι ευλογημένο, δεν ήταν χαλύβδινη. Τα Ιταλικά φουσάτα θα πέρναγαν και η Ελλάδα θα ήταν ακόμα μια Χώρα που θα έχανε την Ελευθερία της όπως όλες σχεδόν οι άλλες της Ευρώπης. Τούτο το ανεπανάληπτο κατόρθωμα ενώ
η αξία του είναι μέγιστη. Δεν είχε την ανάλογη προβολή που το άρμοζε, και κάποιοι μεγαλόβαθμοι με την δικαιολογία την επίθεση των Γερμανών βιάσθηκαν να συνθηκολογήσουν με τον εχθρό και πήραν το χαμόγελο των νικητών και παρέδωσαν τους νικητές στους νικημένους και δεν εξασφάλισαν σε αυτούς τους μαχητές ούτε την επιστροφή τους στον τόπο τους και χάθηκαν πεινασμένοι, ταλαιπωρημένοι και πικραμένοι από τους ηγέτες τους, ενώ αυτοί γίνονταν κατοχικοί πρωθυπουργοί και Υπουργοί. Καμία μέριμνα για τους Ήρωες του έπους του 40.
Το 5ο Σύνταγμα Πεζικού Τρικάλων στις 13 Απριλίου πήρε εντολή ν’ αμυνθεί της στενωπού Κιάφε – Κιάριτ Νότιας Κορυτσάς. Το 2ο Τάγμα του Ταγματάρχη Κασλά το αριστερό μέρος του υψομέτρου 1123 και το δεξιό μέρος το 1οΤάγμα με Διοικητή τον Καλαμπακιώτη Ταγματάρχη Ν. Γούλα. Πρέπει να πούμε πως το 2ο Τάγμα του Ταγματάρχη Κασλά ήταν το μόνο Τάγμα που έμεινε οργανωμένο ως το τέλος και προστάτεψε του μαχητές του. Τα άλλα ή είχαν διαλυθεί ή είχαν υποχωρήσει χωρίς διαταγή. Και πάλι δανειζόμαστε από το ημερολόγιο του Ταγματάρχη Κασλά
Στις 18 Απριλίου 1941 Μεγάλη Παρασκευή περάσαμε την 12ην νυχτερινή τα Ελληνοαλβανικά σύνορα παρά τον Σαραντάπορον ποταμόν, δια της λιθίνης γέφυρας Σκονδύλη. Την 24η Απριλίου διήλθομεν την αμαξιτήν οδόν Ιωαννίνων και Μετσόβου, και φθάσαμε στο Ανθοχώρι Μετσόβου. Και σύμφωνα με τους όρους ανακωχής εγκαταλείψαμε τον οπλισμό μας.
Από το Ανθοχώρι χορηγήθηκαν απολυτήρια εις τους Στρατιώτες.
Για άλλη μια φορά οι Τρικαλινοί είχαν άξιους Αξιωματικούς και επέστρεψαν συντεταγμένα. Ο Διοικητής του αποσπάσματος Πίνδου, Κώστας Δαβάκης και ο Διοικητής του 5ου Συντάγματος Νίκος Γεωργούλας συνελήφθησαν το 1942 από τους Ιταλούς στην Αθήνα και ενώ τους μετέφεραν όμηρους στην Ιταλία με το Πλοίο
Τζένοβα, το πλοίο τορπιλίστηκε και οι άξιοι Αξιωματικοί μας πνίγηκαν.
Το πτώμα του Δαβάκη αναγνωρίσθηκε περισυλλέγει και ενταφιάσθηκε στην Αυλώνα.
Τα Τρίκαλα έχουν πολλές πρωτιές. Και σε πολέμους και στην Ειρήνη.
Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο είχαν την πρωτιά. Ο πρώτος Έλληνας Φαντάρος που σκοτώθηκε, στον Ελληνοιταλικό πόλεμο στις 28 Οκτωβρίου 1940 ήταν ο Βασίλης Τσιαβαλιάρης επίστρατος από το χωριό Πιαλεία Τρικάλων.
Ο Πρώτος έφεδρος Αξιωματικός που σκοτώθηκε στον πόλεμο του 1940 ήταν ο Λευτέρης Ντάσκας από τον Πλάτανο Τρικάλων. Σκοτώθηκε στη Φούρκα του
Επταχωρίου 1 Νοεμβρίου 1940.
Και οι Τρικαλινοί είναι αυτοί που κράτησαν το μεγάλο βάρος της Εαρινής επίθεσης και δεν πέρασαν οι Ιταλοί κατακτητές. Εκατοντάδες οι νεκροί από όλα τα χωριά του Νομού μας έχουμε νεκρούς που περιμένουν να πάμε εμείς και να τους στήσουμε ένα μνημείο. Είναι οι γονείς μας οι Παππούδες μας οι θείοι μας είναι δικοί μας άνθρωποι.
Ας τους τιμήσουμε εμείς μια και η Πολιτεία δεν μπορεί να το κάνει. Ίσως να είναι ανήμπορη ίσως να είναι ανίκανη. Τόσα χρόνια τώρα οι Νεκροί περιμένουν.
Ας τους θυμηθούμε. Στην Εαρινή επίθεση η 1η Μεραρχία ήταν της Λάρισας, Διοικητής της ο Υποστράτηγος ο Βάσως Βραχνός. Το 5ο Σύνταγμα ήταν των Τρικάλων με μαχητές Τρικαλινούς και Καρδιτσιώτες ( μια και η Καρδίτσα τότε ήταν επαρχία Τρικάλων).
ο Διοικητής του 2ου Τάγματος Δημήτρης Κασλάς είναι Βολιώτης. από το Πουρί Πηλίου όπως και ο Συνταγματάρχης Νίκος Γεωργούλας. Όλη η Θεσσαλία πήρε μέρος σε κείνο το Θαύμα του 731. Όλοι εμείς οι απόγονοι εκείνων των Ηρώων τους οφείλουμε πέρα από το σεβασμό και ένα μνημείο. στον τόπο που χάθηκαν, Να πάμε να εναποθέτουμε ένα λουλούδι, να προσκυνήσουμε για την θυσία τους Έτσι θα δείξουμε, και ότι σεβόμαστε, τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας. Καμία εμπιστοσύνη δεν υπάρχει στην Μεγάλη γαστέρα, όπως έλεγε και Ο Παπαδιαμάντης που τα χωνεύει όλα. Ας γίνουν οι Δάσκαλοι μπροστάρηδες για την τοπική Ιστορία και εμείς, ο απλός Λαός ακολουθούμε, άντε τότε θα νιώσουμε περηφάνια και για σας, όπως και για τους προγόνους μας που πρόσφεραν το αίμα τους και την ζωή του χωρίς τσιγκουνιά….. Σήμερα τα οστά των παλικαριών αυτών που έπεσαν για την Ιστορία και την τιμή της Ελλάδας. είναι σε οργανωμένο νεκροταφείο, 65 Τάφοι, στο Βολιαράτι Αλβανίας. Εκεί υπήρχε Στρατιωτικό Νοσοκομείο στον πόλεμο και είναι γνωστοί οι νεκροί μας.
Στα στενά της Κλεισούρας μεταξύ Κλεισούρας και Τεπελένι εκεί σε ένα χωράφι 600 φανταράκια μας αναπαύονται περιμένοντάς μας. 2500 νεκροί μαχητές είναι θαμμένοι στην Πρεμετί, πάνω από τους τάφο τους οι Αλβανοί έχουν κάνει τώρα γήπεδο.
280 πολεμιστές αναπαύονται, ότι έμεινε από αυτούς, μέσα στα μικρά οστεοφυλάκια που είναι στην Εκκλησιά της Κλεισούρας, μαζεμένα από Αλβανούς Χριστιανούς.
Τα άλλα Ελληνόπουλα τα χιλιάδες αφού έγιναν τροφή για τα άγρια ζώα ότι
απόμενε είναι σκορπισμένα στις πλαγιές και τις χαράδρες και οι ψυχούλες τους ακουρμαίνονται μήπως ακούσουν κάποιο δικό τους να λέει ότι επιτέλους θα τους στήσουν ένα μνημείο για να βρουν ανάπαυση. Πρέπει να πούμε προς αποφυγή κάθε παρεξηγήσεως δεν σκοτώθηκαν μόνο Τρικαλινοί & Καρδιτσιώτες. Στο 731 ήταν και Ελληνόπουλα από όλη την Ελλάδα. Όπως 6 νεκροί Αρκάδας και πολλά παιδιά από τις Σέρρες. που αντικατέστησαν το 5ο Σύνταγμα Τρικάλων, η Κρητική Μεραρχία και χιλιάδες ακόμα Φανταράκια. Αναφερόμαστε ειδικά στα Τρικαλινά παιδιά γιατί ήταν οι πρώτοι που πάνω τους ο Μουσολίνι έβγαλε το ατέλειωτο μένος του στην Εαρινή επίθεση. 21 επιθέσεις από 400 κανόνια όλων των διαμετρημάτων, μοναδικό γεγονός στην Ιστορία λίγα φανταράκια να κάνουν ρεζίλι μια τέτοια δύναμη.
Ε! αυτά τα φανταράκια ήταν Τρικαλινοί και Καρδιτσιώτες.
Γι αυτό και τους μνημονεύομε ξεχωριστά.
