Ηρακλής Φίλιος :Yπέρ της των πάντων ενώσεως

keria psyxes

Μία φράση από την εκτενή όπως αυτή του τίτλου είναι αρκετή για να προβληματίσει και να θέσει σε νέες βάσεις σκέψης την προβληματική που γεννά η αλήθεια (μάλλον οι αλήθειες που κρύβει ο τίτλος).
Η ένωση είναι αίτημα.

Η εκκλησία συνεχώς δέεται γι’ αυτήν σε κάθε της ακολουθία. Η ένωση των πολλών και διάσπαρτων χριστιανών σε ένα σώμα αδιαίρετο με κεφαλή τον Χριστό. Πανορθόδοξες συνδιασκέψεις, συνέδρια και εισηγήσεις έχουν γίνει κι έχουν γραφτεί εδώ και χρόνια τόσα πολλά που έχω την αίσθηση ότι δεν λύνουν το πρόβλημα. Και είναι πρόβλημα όταν είσαι «πολλοί» και δεν μπορείς να είσαι «ένας». Προτεστάντες, ορθόδοξοι, καθολικοί και άλλες χριστιανικές ομολογίες πολλές φορές αδυνατούν να τα βρουν. Συμφωνούν στη σύγκλιση συνεδρίων, αλλά εν τέλει διαφωνούν ως προς την ουσία.

Από την άλλη έχω την αίσθηση πως η ευχή αυτή της εκτενής αλλάζει προσανατολισμό αναφοράς. Και αντί να στρέφει την πυξίδα της προς τις ομολογίες, έχει περισσότερη ανάγκη να την στρέψει προς τον ίδιο της τον εαυτό. Προς τον ορθόδοξο κόσμο. Άλλη μία προβληματική που δεν πιστεύω ότι θα εκλείψει. Αλήθεια, δεν έχετε παρατηρήσει πολλές φορές πως οι ορθόδοξοι είμαστε διαιρημένοι; Πώς μας λείπει η ενότητα; Πώς κάνουμε λόγο για την ενότητα των ομολογιών όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε καταντήσει να γινόμαστε λάτρεις του Τριαδικού Θεού – «ιδέα», ειδωλοποιώντας Τον μη αφήνοντας Τον στη Θεανθρώπινη Του φύση, αλλά κατεβάζοντας Τον στη γη όχι για να «ενανθρωπίσει» αλλά για να αυτοθεωθούμε. Όχι για να σώσει το ανθρώπινο γένος, αλλά για να Τον καταδικάσουμε.
Κι αυτό πως συντελείται; Συντελείται όταν «σκοτώνουμε» τον Θεό (ο Θεός ως ιδέα). Πόσο δίκιο είχε ο τρελός του Νίτσε που έβλεπε καθημερινά ο Θεός να μετατρέπεται σε είδωλο. Πόσο δίκιο είχε ο ίδιος ο Νίτσε όταν έβλεπε να απεμπολείται από την εκκλησία η χαρισματική φύση της και η αγιοπνευματική της μαρτυρία. Αυτή η «δολοφονία» εντοπίζεται σε κάθε έκφανση του εκκλησιαστικού μυστηρίου, σε κάθε ένσαρκη φανέρωση της αγαπητικής θέλησης και σε κάθε ευκαιρία της μυστηριακής ζωής.

Ο γεροντισμός, η άρνηση της θεολογίας, η κατάθλιψη και η κακομοιριά στον πλέον κατεξοχήν χώρο αγάπης και χαράς, η υποκρισία, η προώθηση του «εγώ» και ο παραγκωνισμός του «εμείς», η θεολογία του Ζηζιούλα που ορισμένοι καταδικάζουν, η θεολογία του Γιανναρά που ορισμένοι πάλι καταδικάζουν, η ανάδειξη του δικού μας θρησκευτικού σωματείου, η πίστη στον δικό μας γέροντα, η ανόητη προσήλωση στο γράμμα των προφητειών κι όχι στο πνεύμα της πίστης, μας χωρίζουν.

Καταλήξαμε να είμαστε πρώτα εμείς οι ορθόδοξοι διασπασμένοι. Καταλήξαμε να διαιρούμε το ενιαία σώμα της εκκλησίας και να δημιουργούμε φανατικούς πιστούς κι όχι μετανοημένους εραστές του θείου κάλλους. Καταλήξαμε να υμνούμε τον Θεό ως αυτοϋπαρξιακή ολότητα, κι ας ψάλλουμε ως μέλη της εκκλησίας. Οι όλοι γίνονται ένας. Κι ο ένας γίνεται αμετανόητος.

Το αίτημα «υπέρ της των πάντων ενώσεως» είναι αίτημα πρώτα για εμάς τους ορθόδοξους που καταλήγουμε να διαιρούμαστε στο αδιαίρετο σώμα με κεφαλή τον Χριστό. Από εκεί και πέρα ο καθένας έχει τη δική του ευθύνη ως ξεχωριστή και ιδιαίτερη προσωπικότητα μέσα στον άγιο χώρος της εκκλησίας. Κι αν η ευθύνη μας καθορίζει την ευθύνη των άλλων ως αλλοίωση της ελευθερίας;

Ηρακλής Αθ. Φίλιος
([email protected])