Αν καθόσουν και έβαζες το νου σου σε μία διαδικασία να κάνει κύκλους, πέρα από το ότι θα ζαλιζόσουν με λογισμούς που σκοτώνουν τη διαύγεια της αβίαστης έκφρασης του, πιθανόν να έφτανες στην ενάργεια των καταστάσεων που υποδηλώνουν τη φύση του αχωρήτου σαν μία έκφραση του ανεκπλήρωτου.
Και το αχώρητο δεν εντοπίζεται. Συλλαμβάνεται με την αντιστροφική σύλληψη του νου στην οπτική της υπερβατικής ολοκλήρωσης μιας φύσης που ξέχασε να ζει στην ανάσα της ύπαρξης του Θεού. Μιας χωμάτινης ματαιότητας που λησμόνησε την αγιαστική ωραιότητα της χαρισματικής δωρεάς του αχώρητου στο περιορισμένο και εγκλωβισμένο υπαρξιακά και εννοιοκρατικά ανθρώπινο νου της ιστορίας.Η ρήξη με τη βυθισμένη αντίληψη τουDavidHume που εντοπίζεται στην αδυναμία σύλληψης του εαυτού σου ανεξάρτητα από κάποια εξωτερική εμπειρία, όχι απλά απομυθοποιεί την απολυτότητα και περιορισμένη αίσθηση της εκφραστικής κατανόησης, αλλά προχωρεί ακόμη πιο πέρα, καθώς «όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις». Δεν τίθεται απλά το ζήτημα της σύλληψης του υπερβατικού, της οριοθέτησης του, και της υιοθέτησης του κατά σάρκαν, και δεν ισχύει σε καμία περίπτωση η φτωχή και ανώριμη σκέψη του «rationem postulasti, rationem accipe» του Ανσέλμου Καντερβουρίας, (του αξιώματος «λογική απαιτείς, λογική θεμελίωση θα λάβεις»).
Το«διαμάντι» δεν είναι μία απλή σύλληψη εννοιών. Έχεις σκεφτεί πως μπορεί να είναι το σύνθετο της ασύλληπτης έκφρασης που ανήμπορα επιχείρησε η ιστορία της φιλοσοφίας να της δώσει τον ρεαλισμό του «είναι»; Αυτό λοιπόν το «είναι», ανήκει και σε έναν άλλο κόσμο. Όχι των ιδεών, της αόριστης περιγραφής και της επιπόλαιας προσέγγισης. Είναι κάτι που έχει την εκπληκτική δυνατότητα του απλησίαστου καθώς είναι ασύμβατο νοησιαρχικά και ασυμβίβαστο κοσμικά. Και η μη πληρότητα και όλες αυτές οι φτωχές ήδη εκφράσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί πλήττουν τη σκέψη μου και την εγκλωβίζουν στην αμηχανία της ακατανόητης αφασίας της σκέψης. Από την άλλη αν πειστείς πως όλα αυτά τα σχήματα και οι έννοιες συνθέτουν την εικόνα μιας απλησίαστης φύσης, τότε μία λέξη συνάδει με το αδικαιολόγητο της υπαρξιακής θελήσεως. Μυστήριο. Αυτό είναι. Η σύνθεση των όλων στο ένα. Και η μαθηματική εξάπλωση είναι κάτι παραπάνω από απεριόριστη στην προσπάθεια της κατανόησης. Είναι η αχώρητη στο άπειρο της ανεκπλήρωτης και άδικης αναμέτρησης με το «εγώ» της εξήγησης των όλων. Αυτό το αχώρητο αν μπορούσε για λίγο να σημαδέψει τα γυμνά πόδια με ασφάλεια χωμάτινης σκέψης, αν κατάφερνε να χαϊδέψει έστω για ένα φύσημα την ψυχή της θέλησης για ενσάρκωση της αγάπης, έχω την εντύπωση πως μόνο με την χαρισματική φύση της εκχώρησης του άκτιστου στο «ανύπαρκτο» (από θέμα σύλληψης) και της κατά χάριν υιοθεσίας, θα είχε μία ανέκφραστη και ανεμπόδιστη χαρά της αγάπης του Τριαδικού Θεού. Και φυσικά εκείνης που χώρεσε μέσα της τον αχώρητο όπως περιγράφει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Η ευαισθησία της φύσης της, φυσικά την έκανε να μην παραβλέψει το γεγονός της πτώσης και της αμαύρωσης εκείνου του δημιουργήματος που προίκισε ο Υιός της με τη λαμπρότερη ηθικά πνευματική ανωτερότητα και προοπτική της κατά χάριν θεώσεως. Εξάλλου το μωβ των φτερών της πεταλούδας που σε αναστατώνει ευχαριστιακά στην ψυχή όταν το αντικρίζεις, υπάρχει σε πλήρη αρμονία με το κίτρινο των λουλουδιών που αγγίζουν τα φτερά της. Υπάρχει και ενυπάρχει σ’ αυτό. Ολοκληρώνεται και σμίγει με την αχώριστη λάμψη που δανείζει το ένα στο άλλο. Εγκρατεύεται με την συνύπαρξη και δεν επιβάλλεται. Μία σχέση συνύπαρξης και δοσίματος. Σχέση κένωσης. Σχέση αδειάσματος του εαυτού. Σχέση πλήρης ενύπαρξης στην ολοκλήρωση της σχέσης. Και η σχέση εκείνης που γέννησε τον αχώρητο με την ανθρώπινη φύση είναι όμορφη σχέση. Πολύ όμορφη θα έλεγα, γιατί έχει την αλήθεια που κάνει τις σχέσεις που θέλουν να επιβιώνουν. Σέβεται και αγαπά. Σεβόμενη την ελευθερία του ανθρώπου, του δημιουργεί την ανάγκη να συνυπάρχει στα σπλάχνα της και στην αγάπη της. Αγαπώντας εκείνον που ο Υιός της έπλασε, μεσιτεύει προς Εκείνον. Και με δάκρυα σταυρικά δέεται για αναστάσιμη ευλογία. Σαν «αμετάθετη προστασία προς τον Ποιητήν», έχει την ικανότητα ό,τι κι αν συμβεί να συνοδεύσει την ελευθερία του ανθρώπου στην πηγή έκφρασης και μεθυστικής απόλαυσης των αγιαστικών εικόνων. Στο Αίμα και στο Σώμα της ζωής που είναι η όντως ζωή.
Είναι τέλεια και υπέροχα να ζεις την έκφρασης μιας αγάπης που δεν είναι κοσμική. Δεν σε πιέζει και δεν αναλώνεται σε ανώριμες συμπεριφορές και μικρότητες. Εξάλλου κάτι τέτοιο δεν είναι αγάπη. Η αγάπη εκείνης που «μάτωσε» στο Αίμα Του με πόνο ανθρώπινο και έγινε η μεσιτεία και η μάνα της ανθρώπινης εικόνας, είναι αγάπη δακρύων και χαράς. Δακρύων για την αμετανοησία και την πτώση στο βυθό του έρεβους των ψυχών. Χαράς για το σήκωμα και τη μεταμόρφωση. Την ανάσταση μιας αγάπης που χωράει όλες τις τιποτένιες συνήθειες και στο χωροχρόνο δεν κοιτάζει το δεδομένο, αλλά απλά αντικρίζει το άπλωμα της υπαρξιακής έκφρασης. Της έκφρασης ενός διαμαντιού που συμβάλλει στην επαναφορά του κάλλους της προπτωτικής φύσης που με τη μεθυστική της αύρα υπενθυμίζει πως η αμαρτία σταυρώνεται, και ξανά σταυρώνεται και πάλι σταυρώνεται. Και η ηδονική ευλογία που διαχέει το ανθρώπινοσώμα με Αίμα και Σώμα Χριστού γίνεται «εις ίασιν ψυχής τε και σώματος, εις φωτισμόν των οφθαλμών της καρδίας, εις ειρήνην των ψυχικών δυνάμεων, εις αγάπιν ανυπόκριτον».
Μαριάμ σ’ ευχαριστούμε γιατί μεσιτεύεις προς τον Υιό σου και Θεό μας. Παναγία σ’ ευχαριστούμε που στις δύσκολες στιγμές, μας ακούς και σπεύδεις για να μας λυτρώσεις από τα δεινά και από τους λογισμούς. Θεοτόκος σ’ ευχαριστούμε γιατί είσαι «πρεσβεία θερμή, και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή, του κόσμου καταφύγιον». Σ’ ευχαριστούμε για όλα. Σε παρακαλούμε ταχέως να σπεύδεις σ’ εκείνους που σε χρειάζονται και σε έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς. Να τους φωτίζεις και να μας φωτίζεις. Να στέκεσαι σαν «ηλιοστάλακτος θρόνος»ακριβώς δίπλα τους και δίπλα μας. Συγγνώμη που σε πληγώνουμε συνεχώς με τα καρφιά της αμαρτίας. Συγγνώμη που ντροπιάζουμε το άγιο όνομα σου.
Σ’ ευχαριστούμε διαμάντι της ομορφότερης αγάπης και γλυκείας ευωδίας που υπάρχεις στη ζωή μας. Πολεμούμενοι από εωσφορικούς λογισμούς, δεσμευμένοι στην αμετανόητη πτώση και στα ίδια πάθημας, αφηνόμαστε σε σένα. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην σου». Είσαι το πρόσωπο κάθε γυναίκας. Κάθε αγάπηςμας…
Ηρακλής Αθ. Φίλιος
(e-mail: iraklisfilios@gmail.com)
.