Ηρακλής Φίλιος : Ψυχές δίχως φως

filos_hraklis

 

 

 

 

Η εποχή της αποδόμησης! Εποχή αλλοπρόσαλλη, μέρες χωρίς ουράνια τόξα στις ψυχές των ανθρώπων, μέρες πνευματικών καταιγίδων και σκοτεινών παγετώνων, μέρες ανόητες, μέρες ξεσηκωμού, μέρες δαιμονισμού. Πως θα κατανοήσεις την εποχή όπου ζεις; Με το δικό σου πνεύμα; Με το πνεύμα του χριστιανισμού; Με το πνεύμα των Γαδαρηνών;

Οι Γαδαρηνοί ήταν δαιμονισμένοι πολύ επικίνδυνοι που όταν συνάντησαν τον Χριστό φώναζαν: «Τι έχεις μαζί μας Ιησού, Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ προώρως για να μας βασανίσεις…εάν μας διώξεις, άφησε μας να πάμε στην αγέλη των χοίρων». Και όπως ζήτησαν έτσι κι έγινε. Τα πονηρά πνεύματα πήγαν στην αγέλη των χοίρων και ολόκληρη η αγέλη «κατακρημνίσθηκε στη θάλασσα και χάθηκε στα νερά», όπως διαβάζουμε στο ευαγγέλιο της Κυριακής.

Υπάρχουν όμως δαίμονες; Υπάρχει διάβολος; Αφού υπάρχει κακό... Και τι είναι το κακό; Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέει πως το κακό «ούτε υπόστασιν έχει, αλλά παρυπόστασιν, του αγαθού ένεκα και ουχ εαυτού γινόμενου». Να τι λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «τίποτε άλλο δεν είναι το κακό παρά στέρηση του αγαθού, όπως και το σκότος είναι στέρηση του φωτός. Το αγαθό είναι φως νοητό, όπως και το κακό είναι σκότος νοητό». Το κακό λοιπόν δεν είναι αυθύπαρκτο, αλλά «υφίσταται επειδή υπάρχει το αγαθό, ειδάλλως δεν θα υπήρχε», όπως μας λέει ο συγγραφέας B. Kotter. Το αν ο άνθρωπος επιλέξει το αγαθό ή το κακό, οφείλεται στον τρόπο χρήσης της ελευθερίας που του έδωσε ο Τριαδικός Θεός.

Η μεγαλύτερη πλάνη για τον άνθρωπο είναι να πιστέψει στην ανυπαρξία του διαβόλου. Και η ύπαρξη του διαβόλου φαίνεται μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής, σε άπειρα γεγονότα που εξιστορούνται. Ένα από αυτά είναι και η θεραπεία των δαιμονισμένων των Γαδαρηνών. Εκεί παρατηρούμε πως ο μισάνθρωπος διάβολος δεν έχει εξουσία πάνω στον άνθρωπο και πως κύριος της ζωής είναι ο Θεάνθρωπος. Ο Θεός δεν πλάθει κτίσματα κακά, αλλά κτίσματα αθώα κι ελεύθερα, που τα ίδια επιλέγουν την πορεία τους και τον τρόπο που θα πολιτευθούν στην κτίση του Θεού. Όπως θεολογεί και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «φυσικό κακό δεν υπάρχει, αλλά φθορά της μηδενιζόμενης κτιστής πραγματικότητας με την ελεύθερη επανάσταση των λογικών όντων κατά της ζωοποιού χάριτος».

Η ρήση του Ντοστογιέφσκι «αν δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται», δεν έχει να κάνει με την ανυπαρξία του Θεού, ο οποίος στην ορθόδοξη θεολογία είναι «ανύπαρκτος», αλλά με καταστάσεις εωσφορικές και δαιμονικές όταν ο άνθρωπος βγάζει Χριστό από τη ζωή του και βάζει κάθε τι σκοτεινό σ’ αυτή. Και σύγχρονοι Γαδαρηνοί γινόμαστε όλοι μας. Όταν ο άνθρωπος βγάζει κάθε πτυχή του ορθόδοξου ανθρωπισμού από τη ζωή του και την γεμίζει με όψεις σκότους, μίσους, κακίας, ηδονής, εκδίκησης, ζήλειας, τότε γίνεται άνθρωπος του σκότους, μιας σύγχρονης εωσφορικής λάμψης στη μοναξιά της ζωής του.

Ακούσατε τι είπαν στη Νίκαια οι Ευρωπαίοι; Ότι δεν μπορούν τα κράτη να έχουν θρησκεία. Αγνοούν (όχι ότι δεν γνωρίζουν) πως η Ευρώπη υπήρξε ήπειρος χριστιανική όπου καρποφόρησε το μήνυμα του ευαγγελίου. Φρίττουν και τρέμουν όταν ακούνε για διάδοση του χριστιανισμού και για ορθοδοξία. Γιατί όμως; Γιατί η ορθοδοξία φαντάζει ως σκοταδισμός για εκείνους που επιβάλλει δογματικά την αποξένωση του ανθρώπου τόσο σε προσωπικό όσο και σε διαπροσωπικό επίπεδο. Από την άλλη, η θεοποίηση του ανθρώπου οδηγεί σε εκμηδενισμό της θεότητας του Θεανθρώπου. Οι σύγχρονοι Γαδαρηνοί απεμπολίζουν το θεϊκό, το άκτιστο και τον αντικαθιστούν με τον ανθρωποκεντρικό – εγωκεντρικό στη σφαίρα της απουσίας του Θεού. Ο άνθρωπος επαίρεται για τα πλούτη, τις γνώσεις, τις επιστημονικές του ανακαλύψεις, τα «έξυπνα» όπλα που εφεύρε και ανακαλύπτει στις οποιεσδήποτε επιτυχίες τις δυνάμεις του, που τον καθιστούν κύριο της ζωής και του κόσμου. Αναντίρρητα η εγωπάθεια των σύγχρονων Γαδαρηνών αντικαθιστά την κοινωνικότητα και αγαπητική συνύπαρξη που προτυπώνεται στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. «Κατεβάζουν» τον Θεό για να τον ταπεινώσουν, νοώντας Τον με ανθρώπινα κριτήρια που εμπίπτουν στη σφαίρα του κτιστού, και μεταφέρουν στη σφαίρα του άκτιστου τον άνθρωπο, θεοποιώντας τον.

Στη σημερινή εποχή η ανάγκη για ικανοποίηση των ποικίλλων «εγώ» του ανθρώπου, οδηγούν στην αυτονόμηση του από την κοινωνική ζωή, τη ζωή εις βάρος του συνανθρώπου, κι αυτά με τη συνέχεια οδηγούν στην αποδόμηση της κοινωνικής ηθικής που έχει ως απόρροια το δαιμονισμό του ανθρώπου. Οικογένειες διαλύονται γιατί ο άντρας έμαθε να έχει κρυφές σχέσεις και η γυναίκα να απιστεί εις βάρος του συζύγου. Σχέσεις καταστρέφονται διότι ο εωσφορικός εγωισμός και άκρατος δαιμονισμός του «εγώ» vs «εσύ», επιτάσσει να μην κατανοείς τα λάθη του άλλου, να μην συγχωρείς και να μην ταπεινώνεσαι στον άλλον, παρά να εκδικείσαι όταν ο άλλος σφάλλει και ζει στα πάθη του. Τότε σκοτώνεις την αγάπη και ζεις σε έναν κόσμο εκεί όπου δεν φαίνεται ο Θεός που είναι ο ίδιος αγάπη. Και τότε δεν βλέπεις την αληθινή αγάπη πρώτα στη ζωή σου και μετά στη ζωή του ανθρώπου σου. Και χάνεται η αγάπη∙ το μόνο πνευματικό αντίδοτο που μπορεί να  μαλακώσει κάθε σκληρή και εγωιστική και δαιμονισμένη καρδιά, κάθε ψυχή που απαξιώνει, μισεί, εκδικείται. Σύγχρονοι Γαδαρηνοί είναι εκείνοι που έκαναν το σώμα τους κρέας και ξέχασαν πως είναι «ναός του αγίου Πνεύματος» σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο.

Γυναίκες αναλώνονται σε σχέσεις και σχέσεις,  ψάχνοντας να βρουν την ευτυχία στα χρήματα, στα πλούτη, στις ηδονές. Στον έρωτα των σωμάτων, στην αποθεωτική ηδονή που γεννά κάθε νέος επισκέπτης στη ζωή τους. Γυναίκες που ξέχασαν πως ο έρωτας του σώματος, βρίσκει αναφορά στον έρωτα του προσώπου του άλλου που στη συνέχεια αναδεικνύει την πνευματική αισθητική αυτής της συνύπαρξης μέσα από τη μέθεξη του κάλλους με το οποίο κόσμησε ο Θεός τη ζωή! Και τότε ο έρωτας των σωμάτων γίνεται βίωμα άγιο, αληθινό, πληρωτικό. Αντίθετα, κάθε τι άγιο μετατρέπεται σε εωσφορικό, μία ηθική γύμνια που ξεγυμνώνει και ταπεινώνει τον άνθρωπο. Άντρες που αναλώνονται σε εφήμερες σχέσεις για να περάσουν την ώρα τους και να εμπλουτίσουν τη ζωή τους με νέες εμπειρίες, ξεγυμνώνοντας την ηθική αξιοπρέπεια τους και μεταβάλλοντας την σε ακόρεστη δίψα για ηδονή. Σύγχρονοι Γαδαρηνοί είναι κι εκείνοι που χάνουν τη ζωή τους. Εκείνοι που σκοτώνουν, εκείνοι που αυτοκτονούν, εκείνοι που ξέχασαν πως η αγάπη και η διακονία είναι στύλοι ζωής που εξυψώνουν τον άνθρωπο που έχει κάτι πολύ μοναδικό. Τη δυνατότητα να φτάσει στο Θεό. Σύγχρονοι Γαδαρηνοί είναι εκείνοι που μέσα από το υπούργημα της ιερωσύνης, αντιτάχθηκαν σε βασικές αρχές μιας προοπτικής αγιασμού των ψυχών. Στην υπακοή, την παρθενία, την ακτημοσύνη, την μνησικακία, την εκδικητικότητα, τη φιλαργυρία.

Το κακό δεν θα σβήσει ποτέ από τον κόσμο αυτό. Όσο υπάρχει διάβολος και όσο υπάρχουν άνθρωποι που κατρακυλούν σε μονοπάτια που το φως του φεγγαριού τους, σκοτίζει τις ψυχές τους και τις παθιάζει με κάθε τι που υπακούει στην κακία, εκδίκηση κι έρωτα και οργασμικά τις ξεγυμνώνει από το φως της ζωής, τόσο ο άνθρωπος θα βυθίζεται στο έρεβος της αυτεξούσιας ανυπαρξίας του. Όμως το αιώνιο φως της αναστάσεως που κάνει τον άνθρωπο να δακρύζει, να μάχεται, να ματώνει, να ταπεινώνεται, να σιωπά, να αγωνιά, να πέφτει και να σηκώνεται, θα ψιθυρίζει στο νου του θείες λέξεις που θα ευωδιάζουν θυμίαμα σωτηριακής ανασύστασης, στο λιβάδι της διψασμένης του ψυχής, το οποίο θα δροσίζεται με το ροδόνερο του παραδείσου…

 

 

.