Βλέμμα προς τον ουρανό. Βλέμμα θαυμασμού. Ένα βλέμμα και ατελείωτες σκέψεις. Σκέψεις που αναπηδούν όπως τα άστρα χορεύουν στη λίμνη του ουρανού που ξέρει καλά να κρατά σιωπές αιώνων μα και μία μαγεία που ζωγραφίζει την καρδιά σου.
Δεν αρκεί ο θαυμασμός. Η αύρα του σου δημιουργεί την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Μα δεν γνωρίζεις γιατί. Απλά είναι ο ουρανός. Θες να τον χωρέσεις μέσα σου. Θες να μυρίσεις το άρωμα του που μεθά της ψυχής τους καημούς και τους πόθους του χθες. Μπορείς άραγε να του μιλήσεις; Ίσως να πεις «έχω δει τον ουρανό με τα μάτια μου∙ με τα μάτια μου άνοιξα τα μάτια του∙ με τη γλώσσα μου μίλησε», όπως θα έλεγε και ο ποιητής και φιλόσοφος Γιώργος Σαραντάρης.
Και ποιος δεν θα ήθελε να κρατήσει τον ουρανό για λίγο; Το χρώμα του, τα στολίδια του που κοσμούν το σώμα του κι ομορφαίνουν την ψυχή του, το άγιο της φύσεως του, όλα αυτά σε έλκουν, ερεθίζοντας κάθε μύχια θέληση σου για ατελείωτες εξορμήσεις κι αναζητήσεις. Μα ο ουρανός είναι κάτι παραπάνω. Ένα δημιούργημα. Κάτι που ο Θεός δημιούργησε εξαρχής καθώς αυτό μαρτυρούν οι πρώτες λέξεις του βιβλίου της Γενέσεως «εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην». Κρύβει λοιπόν πέρα από τον φωτεινό του πλούτο κάτι πολύ ανώτερο. Τα άστρα του κάτι κρύβουν. Κάτι πνευματικό που την ψυχή ηδονίζει αέναα σε μία ακραιφνή μέθεξη επίγειου και ουράνιου. Σωστά λοιπόν φιλοσοφεί ο Πλάτων λέγοντας πως «η αστρονομία αναγκάζει την ψυχή να κοιτά ψηλά και την ωθεί απ’ τα επίγεια στα επουράνια». Και τη γνώση και σοφία του ουρανού, γνωρίζει να τη διατηρεί στην ψυχή του, εκείνος που αναζητά το άγιο, μεταμορφώνεται σε επουράνιος άνθρωπος και ανασταίνει κάθε υπαρξιακό του πόθο για ένωση με ό,τι πιο άγιο που ευωδιάζει αιώνια συνέχεια και ανάσταση.
Τα γυμνά μάτια και η ανοησία των γραμματέων και Φαρισαίων έμειναν ξένα προς τη μαγεία και τον πνευματικό πλούτο του ουρανού. Δεν θέλησαν και δεν μπόρεσαν να τον κρατήσουν. Κι ένας παραλυτικός άνθρωπος σαν αυτόν του ευαγγελίου του προηγούμενου Σαββάτου, σηκώθηκε στηριζόμενος σε μία πίστη που ήταν πιο ισχυρή από τα πόδια του και κράτησε τον ουρανό. Αναγνώρισε τον έναν και αληθινό Θεό μιας πίστης που δεν διδάσκεται, αλλά αποκαλύπτεται στις διψασμένες ψυχές των ανθρώπων. Ο Θεάνθρωπος θεράπευσε τον παραλυτικό και στα λόγια των Φαρισαίων που έλεγαν «ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνον ο Θεός», Εκείνος απάντησε λέγοντας «Τι είναι ευκολότερο να πω; Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή να πω σήκω και περπάτησε;». Ποιος περίμενε να θεραπευτεί ο παραλυτικός και να σηκωθεί μία μέρα και να περπατήσει σαν τους άλλους; Κανείς. Και οι πνευματικά παράλυτοι Φαρισαίοι για ακόμη μία φορά δεν είδαν με τα μάτια της ψυχής αυτό που είδαν όσοι απλά πίστεψαν ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και φυσικά εκείνος που σώζει και εγκαινιάζει τη ζωή μιας ουράνιας Βασιλείας, μιας παραδεισένιας πολιτείας.
Ο Θεάνθρωπος για ακόμη μία φορά ήρθε στον άνθρωπο του πόνου, της θλίψης και της ανάγκης. Όχι εμφορούμενος από έναν ανθρώπινο συναισθηματισμό αλλά ως Εκείνος που διαχέει τη σωτηρία της ψυχής και του σώματος σε κάθε έναν που έχει χάσει το δρόμο του, το φως του, την ελπίδα του. Στον πνευματικά τυφλό που δεν μπορεί να δει πως η αγάπη «μεταμορφώνει ακόμα και τη θυσία σε χαρά» όπως λέει ο Γάλλος ποιητής Βίκτωρ Ουγκώ. Στον πνευματικά παράλυτο που αυτοκτονεί τη ζωή του αφού δεν στολίζει την ψυχή του με πίστη κι ελπίδα.
Πνευματικά παράλυτοι είμαστε όλοι μας. Κι εγώ που πονάω τον άλλον με τα λόγια μου και τον εκδικούμαι αφού τυφλώνομαι από τον εγωισμό μου. Κι εσύ που έχεις νεκρώσει το αισθητήριο της καρδιάς σου και δεν αναγνωρίζεις εκείνον που θέλει να μαγέψει τη ζωή σου και να σταθεί σε κάθε δυσκολία βράχος σου. Κι εσύ που αδικείς εκείνον που θέλει να δώσει χαρά στη ζωή σου και να θυσιάσει τα «θέλω» του για σένα. Κι εσύ που σκοτώνεις το Θεό και το συνάνθρωπο σου αφού δεν διακατέχεσαι από αισθήματα ανθρωπισμού. Δυστυχώς όσο εύκολο είναι να δώσεις αγάπη στον άλλον, τόσο εύκολο είναι και να τον πληγώσεις. Και από άνθρωπος της κατανόησης, της υπομονής, της αγάπης, της ανοχής, να γίνεις άνθρωπος του εγωισμού, της εκδίκησης, της κακίας. Και δυστυχώς ένας άνθρωπος που έχει την αγαθή διάθεση προς τον άλλον ακόμη και προς τη φύση την οποία και διαχειρίζεται, εύκολα μπορεί να γίνει δυνάστης της ψυχής του άλλου και της φύσης την οποία καταστρέφει, δηλητηριάζοντας έτσι όλα τα όμορφα και εξαίσια ψυχικά του χαρίσματα.
Ο ουρανός είναι υπέροχος. Χάνεσαι στο χρώμα του, ερωτεύεσαι στο άγγιγμα του. Είναι υπερβατικό του νου το συναίσθημα της αφής και αιώνιας «καταδίκης» με τις ψηφιδωτές πέτρες που κοσμούν την ερωτική φύση του. Δεν μπορείς να αντισταθείς. Δεν θες να κρατηθείς. Θες για πάντα να κοιτάς το αχανές του βλέμμα. Να χορεύεις με τα γυμνά σου πόδια πάνω στις κινήσεις των άστρων που φέγγουν της ψυχής σου το βάθος. Θες να ζεις ό,τι πιο γλυκό γέννησε τον ουρανό. Να φτάσεις πάνω από τον ουρανό με τα μάτια της καρδιάς σου. Να χάνεσαι στο άγγιγμα του. Να μεθάς στην ομορφιά του. Να φιλάς ότι πιο άγιο και ιερό γεννά η θέα του. Κρατώντας τον ουρανό …