Ηρακλής Φίλιος : Η ευωδία του καλοκαιριού

filos_hraklis

 

 

 

 

Κάθε εποχή έχει τις δικές της μεθυστικές ευωδίες. Κάθε εποχή μυρίζει ξεχωριστά. Τα δέντρα, τα λιβάδια, τα άνθη, όλα πλημμυρίζουν τα χρώματα τους και την ευωδία τους και σε μεθάνε, σε μαγεύουν, σε ταξιδεύουν, σε συνεπαίρνουν. Τέσσερις εποχές και συνάμα τέσσερις αναμνήσεις πάνω στο τοπίο που η φύση ζωγράφισε με τα δικά της χρώματα, φθινοπωρινά, χειμερινά, εαρινά, θερινά.

Κάθε εποχή γνωρίζει καλά να σαγηνεύει με τις πνευματικές τις ευωδίες το τοπίο της διψασμένης και κουρασμένης ψυχής που ολοένα και αγωνιά και αναζητά.

Και η ψυχή θέλγεται από μορφές άγιες, μορφές ασκητικές και βαδίζει τη δική της οδό στην έρημο ασκητικών μορφών που κόσμησαν τη ζωή. Κάθε εποχή και μήνας. Κάθε μήνας και μέρες. Κάθε μέρα και μία ποτισμένη ομορφιά στη ζωή μας, από το αίμα αγίων, μαρτύρων, ομολογητών και ασκητών.

Είναι η ασκητική της αγάπης που παραλύει και νεκρώνει κάθε τι αρνητικό κι εωσφορικό και αναδύει τη βιωματική μιας εμειρίας σιωπηρής, διδακτικής, αγίας. Στη ζωή μας κάθε πρόσωπο είναι μία ιδιαίτερη και χαρακτηριστική προσωπικότητα. Με θετικά μα και με αρνητικά στοιχεία. Με ψυχικές ομορφιές μα και ασχήμιες. Όπως και η δική μας. Κι αυτό είναι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό που σε κάνει να γνωρίσεις, να μάθεις, να ζήσεις. Κάθε πρόσωπο και μία ιστορία. Μία χαρά, μία λύπη, μία ευχάριστη τρέλα. Ένας πόνος κι ένα δάκρυ. Ένα γέλιο, μία αγάπη, ένας έρωτας.

Το καλοκαίρι έχει όπως και οι άλλες τέσσερις εποχές, τις δικές του ιστορίες. Έχει τις δικές του πνευματικές ανάσες που μέσα από τον πόνο του σύγχρονου ανθρώπου μεταμορφώνουν με το θαβώρειο φως το έρεβος της ψυχής. Και η μορφή της και μόνο που την αντικρίζεις γαληνεύεις. Σιωπάς, δακρύζεις, προσεύχεσαι και ελπίζεις. Στην αγκαλιά της θα βρεις τη δική σου παραμυθία, μέσα από τη σιωπή και τη σιγή που διδάσκει με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η μάνα μας. Η Θεοτόκος και αειπαρθένος Μαρία. Η Παναγία γεννήθηκε με το προπατορικό αμάρτημα, αλλά απαλλάχθηκε από αυτό με την αγιαστική δύναμη του Αγίου Πνεύματος και τη δική της θέληση. H ίδια έγινε Χριστοτόκος και Θεοτόκος, αφού γέννησε τον Χριστό και Θεό. Για την εκκλησία μας η Θεοτόκος είναι «του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις».

Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν φείδονται λόγων και εγκωμίων προκειμένου να περιγράψουν τη συμμετοχή της Θεοτόκου στο Μυστήριο της Οικονομίας του Θεού για τον άνθρωπο. Και είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι με τους οποίους την χαρα κτηρίζουν ως «υπό πασών των γενεών προεκλεχθείσα», ως ευλογημένη μεταξύ όλων των γυναικών, πανάμωμο και πανακήρατο. Η Παναγία υπέστη ως άνθρωπος τον σωματικό θάνατο και τάφηκε. Ο θάνατος της ήταν αναπόφευκτος λόγω της καταγωγής της από τον Αδάμ. Η Θεοτόκος μετέστη προς την ζωή. Μετάσταση είναι ο εν Χριστώ θάνατος όλων των αγίων. Αν ανοίξει κάποιος το Ωρολόγιο το Μέγα, στην ακολουθία του Μικρού Παρακλητικού Κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο, θα διαβάσει στην αρχή πως «Ο Μικρός Παρακλητικός Κανών ψάλλεται εν πάση περιστάσει και θλίψει ψυχής…». Και η φράση «βοήθησον μοι εν τάχει» βρίσκει ανταπόκριση σε κάθε άνθρωπο που η ψυχή του πονά και βασανίζεται. Και σήμερα δεν υπάρχει σπίτι και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει προβλήματα και να νοσεί ψυχικά. Άνθρωποι αυτοκτονούν λόγω της οικονομικής κρίσης που ξεγύμνωσε και σκότωσε κάθε ηθική αξία της ζωής.

Γονείς χάνουν το παιδί τους από τον λευκό θάνατο. Ζευγάρια ενώνονται με τα δεσμά του γάμου και χωρίζουν χωρίς να έχει κανείς τη διάθεση για άλλη υπομονή. Οικογένειες ζουν το δικό τους Γολγοθά καθημερινά με αγαπημένα πρόσωπα να γίνονται μαχητές έναντι στην αρρώστια που τους ταλαιπωρεί. Δεν υπάρχει ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν υπάρχει διαρκής ηδονή στον βυθό της ψυχής που στον πάτο του έχει μόνο λύπη και πόνο. Χαρούμενα πρόσωπα ξεγελάνε τη δυστυχία τους για λίγο και βυθίζονται ξανά στην αληθινή τους ζωή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο άνθρωπος βιώνει μία χαρά αληθινή, ιδιαίτερη και αιώνια. Είναι η χαρά που βρίσκει, που ζει, η χαρά που τον μεταμορφώνει μέσα στην ζωή των αγίων ασκητικών προσώπων που οι αρετές και οι ηθικές αξίες, έγιναν ένα με τη ζωή τους και η ψυχή τους βίωνε και βιώνει τη μέθεξη του Θεού.

Η Παναγία στην οποία απευθύνουμε τις προσευχές μας και στην οποία οι ικεσίες και αγωνίες μας κατευθύνονται ανοδικά, είναι το πρότυπο της στοργικής μάνας, γυναίκας. Εκεί καταφεύγουμε σε κάθε δυσκολία, μα κι Εκείνη ευχαριστούμε σε κάθε μας ευτυχία. Το καλοκαίρι έχει ευωδία γυναικεία. Μία δροσιά ενός προσώπου που γέννησε τον Θεάνθρωπο και μαζί την ελπίδα να βιώσει ο άνθρωπος τη θέα του παραδείσου. Παναγία.

Η μητέρα μας που συχνά την επικαλούμαστε.

Η μεγάλη μας αγάπη. Το πρότυπο γυναίκας.

Ευχή … να γοητευτούν από την άγια ζωή της, οι μητέρες μας και οι γυναίκες που ομορφαίνουν και κοσμούν τη ζωή μας…

 

 

.