Της Χριστίνας Κοραή στο aixmi.gr
Ακούγοντας την ομιλία του πρωθυπουργού στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, με αφορμή την επέτειο της πολύπαθης 3ης Σεπτέμβρη, έγραψα στο twίtter: “Γ.Α.Π: «Αν πριν ήμασταν μια φορά σοσιαλιστές, μετά την κρίση είμαστε δύο φορές σοσιαλιστές”. Το πιο σύντομο ανέκδοτο”.
Ναι αυτό ήταν το σχόλιό μου. Δεν είδα η κρίση να κάνει ούτε τον Γιώργο Παπανδρέου ούτε κανένα υπουργό του περισσότερο σοσιαλιστή απ΄ ό,τι ήταν πριν. Μάλλον έκαναν delete, ό,τι ήξεραν το ξέχασαν ή το έσβησαν.
Και για να μη με κατηγορήσετε ότι απαξιώνω τα πάντα, θα ξεχωρίσω κάποια από τα ερωτήματα που έθεσε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου για το τι είναι προοδευτικό και σοσιαλιστικό ή όχι, στην ομιλία του.
“Αλήθεια σύντροφοι, υπάρχει κάποιος που υποστηρίζει ότι η μισθολογική ανισότητα στο Δημόσιο είναι προοδευτική πολιτική;” είπε ο ΓΑΠ. “Είναι προοδευτικό το ρουσφέτι και η αδιαφάνεια; Είναι προοδευτικό κάποιοι να πληρώνουν τους φόρους τους και κάποιοι να ζουν με μαύρο χρήμα, παρασιτώντας σε βάρος όλων των υπολοίπων; Είναι, εν τέλει, προοδευτικό να μετακυλίουμε δημόσιο χρέος στις επόμενες γενιές, διογκώνοντάς το συνεχώς; Είναι προοδευτικό να χρησιμοποιούμε το υστέρημα του Έλληνα φορολογουμένου, ή ακόμα χειρότερα να δανειζόμαστε από τις επόμενες γενιές για να πληρώσουν και να συντηρούμε ένα υπερτροφικό, σπάταλο, αντιπαραγωγικό, αλλά και εχθρικό κράτος προς τον πολίτη;
Είναι σοσιαλιστικό, συντρόφισσες και σύντροφοι, ορισμένοι να παριστάνουν τους κατ’ επάγγελμα «φοιτητοπατέρες» μέχρι τα 30 τους, αποκομίζοντας οφέλη για τους εαυτούς τους και λειτουργώντας παρασιτικά εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των φοιτητών, που διψούν να αποκτήσουν εφόδια, να είναι ελεύθεροι να βρουν δουλειά, να είναι δημιουργικοί πολίτες;
“Θα μπορούσα να συνεχίσω με έναν μακρύ κατάλογο ερωτημάτων”, τόνισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο κι εγώ. Το ίδιο κι εσείς. Το θέμα είναι, τις απαντήσεις ποιός θα μας δώσει. Γιατί το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ δεν τις έδωσε… Ούτε βέβαια και η δεξιά ΝΔ. Το σαθρό κράτος δεν προέκυψε από παρθενογέννηση.
Οι κλαδικές, εφεύρημα του Κινήματος ήταν. Οι φοιτητοπατέρες και οι εργατοπατέρες, επίσης, ιδικό του δημιούργημα. Τα «ρετιρέ» στο δημόσιο δεν κτίστηκαν αυθαίρετα, την υπογραφή του έχουν (όπως και της ΝΔ βέβαια). Το κίνημα “λαδώνω”, που επίσης κατήγγειλε ο Παπαδρέου, κι αυτό γιγαντώθηκε επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ.
Για να έρθουμε και στην οικονομική κρίση, η κυβέρνηση Παπανδρέου στο δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα έκανε σημαία τη βαρβαρότητα. Αν κάπου ξυπνούσε η σοσιαλιστική συνείδηση ήταν για να φρενάρει μεταρρυθμίσεις που και αυτό εν τέλει κακό έκανε, γιατί απλώς παρέτεινε το μαρτύριο του μικρομεσαίου, αφού δεν ήταν μέρος μιας στρατηγικής αντιμετώπισης της κρίσης με γνώμονα την προστασία του αδύναμου.
Ο μόνος που πληρώνει το μάρμαρο στην κρίση με την σοσιαλιστική κυβέρνηση Παπανδρέου είναι ο συνταξιούχος και ο μισθωτός, ο μικρομεσαίος που συνθλίβεται. Το «Richistan», ή -σε ελεύθερη μετάφραση – «Πλουτιστάν», στο οποίο αναφέρθηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (με αφορμή τον Rothkop που μιλά για ένα ξεχωριστό «έθνος», μια μικρή και πανίσχυρη ελίτ) ζει και βασιλεύει και στην Ελλάδα χωρίς κανείς να το έχει αγγίξει.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι τι πιστεύει ή τι λέει κάποιος, αλλά τι κάνει. Και πώς το κάνει. Ολα τα άλλα είναι φληναφήματα για εσωκομματική κατανάλωση και εκτόνωση…