Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά κλπ. κλπ. ήταν ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών που απευθυνόταν προς τον Αυτοκράτορα Ιουλιανό και σημαίνει οτι ”το μεγαλόπρεπο μέγαρο έπεσε στην γη”. Ιστορικά ο χρησμός αυτός σήμανε το τέλος του αρχαίου κόσμου και την σταδιακή είσοδο στον Μεσαίωνα (ο γράφων δεν χρωματίζει αρνητικά αυτή την λέξη). Μεταφορικά, κάποιος θα έπρεπε να πει το ίδιο στους υποψηφίους για την αρχηγία στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και να τους ενθαρρύνει φιλικά να παραδεχθούν οτι τα παλαιά μεγαλεία πέρασαν πια και οτι καλούνται να διαχειριστούν ένα ανούσιο παρόν και το όποιο μέλλον τους συνίσταται να είναι οι μικροί συνεταίροι κάποιου μεγάλου κόμματος εξουσίας, αναλόγως των προτιμήσεων ή και των ιδεοληψιών του επόμενου αρχηγού τους.
Ουδείς σοβαρός άνθρωπος θα ενδιαφερόταν για την τύχη και την ηγεσία ενός μικρού κόμματος με την τόσο αμαρτωλή ιστορία, όπως το ΠΑΣΟΚ, αν αυτό δεν ήταν τόσο σημαντικό για την δημιουργία κυβέρνησης σε περίπτωση βεβαίως που από κανένα μεγάλο δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία. Δυστυχώς όμως στον άμοιρο τόπο μας το καταστροφικό πνευματικό επίπεδο πολλών στέλνουν στο Κοινοβούλιο ανθρώπους είτε τυχοδιώκτες, είτε φαιδρούς, είτε ανισόρροπους (όχι, κάθε ομοιότης με τους κ.κ. Καμένο, Λεβέντη, Βελόπουλο και Βαρουφάκη είναι εντελώς τυχαία). Δυστυχώς, το θυμικό και όχι η λογική πολλών στέλνουν στο Κοινοβούλιο κόμματα, η φύση (ή μάλλον η παρα-φύση) των οποίων αποκλείει κάθε πιθανότητα συνεργασίας με μεγάλο σοβαρό κόμμα (αν βέβαια υποθέσουμε οτι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι τέτοιο). Αναγκαστικά λοιπόν η ανάγκη διακυβέρνησης επιβάλλει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ αν τα ποσοστά το επιβάλουν, γι’αυτό και υπάρχει έντονο το ενδιαφέρον για το ποιος θα ηγηθεί αυτού. Με άλλα λόγια το μέγεθος του ΠΑΣΟΚ είναι δυσανάλογο με την σημασία που του αποδίδεται, αλλά ”ανάγκα και οι θεοί πείθονται”, όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας.
Αυτό όμως που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι οτι οι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ακόμη την πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε από το 2012 και μετά. Δείχνουν ακόμη να μην αποδέχονται οτι η μεγάλη μάζα των πρώην ψηφοφόρων τους μετακινήθηκε οριστικά πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι άλλοι στην Νέα Δημοκρατία και ονειρεύονται οι τάλαινες επιστροφή στην παλιά δόξα. Ή έστω έτσι εμφανίζονται. Στις νέες ηλικίες το ΠΑΣΟΚ είναι εξαφανισμένο και στα μικροαστικά-εργατικά στρώματα η απώλεια της ιδεολογικής κυριαρχίας προς την Αριστερά μπορεί να άργησε, αλλά είναι οριστική. Τα εργαζόμενα στρώματα, όσο ο ριζοσπαστισμός της ελληνικής Αριστεράς τείνει να υιοθετήσει και σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά, δεν θα αναγνωρίσουν στο ΠΑΣΟΚ το κόμμα που εκφράζει τις ανάγκες και τα συμφέροντά τους, έχουν τελειώσει μ’ αυτό.
Και γιατί να το κάνουν; Το ΠΑΣΟΚ από την αρχή της πορείας του μέχρι την πτώση του δεν έδειξε σαφή ιδεολογία, ήταν μια απάτη. Έπρεπε να έλθει η χρεωκοπία για να εννοήσουν άπαντες το μέγεθος της απάτης. Ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος του όργανο διχασμού και χρεωκοπίας. Ήταν κοινωνική παθογένεια. Μπούκωσε λεφτά τον συνδικαλισμό, διόρισε εκατοντάδες χιλιάδες και αχρήστευσε έτσι μια ολόκληρη γενιά, ισοπέδωσε ιεραρχίες και αξίες, εξαφάνισε αξιοκρατία και λογοδοσία, κατέστρεψε επιχειρήσεις και ανθρώπους, επέβαλε την λογική της ήσσονος προσπάθειας και της επιφανειακής ευμάρειας με άφθονα δανεικά πιστεύοντας οι αθεόφοβοι οτι τα κράτη…δεν χρεωκοπούν(!!). Και όσες αντιστάσεις υπήρξαν από ανθρώπους ικανούς και καλούς στο κόμμα αυτό πάντα εκάμπτοντο από μοχθηρούς που υπήρχαν σε κάθε γωνιά της κοινωνίας και του Δημοσίου που κατέστρεφαν ή παραμέριζαν όποιους θεωρούσαν αντιπάλους του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, χωρίς καν να τους το ζητήσει ο ίδιος. Τόσο πολύ μόλυνε το μικρόβιο την ελληνική κοινωνία που ο Κώστας Καραμανλής επανειλημμένως εδήλωνε θαυμαστής του…Ανδρέα Παπανδρέου και όχι του θείου του μετατρέποντας την Νέα Δημοκρατία σε γαλάζια εκδοχή του ΠΑΣΟΚ. Έπρεπε να έλθει η χρεωκοπία και τα Μνημόνια για να μπει σε μια σειρά αυτό το κράτος και να τιμωρηθεί το κατεξοχήν υπεύθυνο γι’αυτήν την κατάντια κόμμα, το ΠΑΣΟΚ.
Το μόνο που κρατά στην ζωή το ΠΑΣΟΚ είναι μια μάζα ηλικιωμένων ψηφοφόρων που αρνούνται να απαρνηθούν το παρελθόν. Και τι ευαγγελίζονται τώρα οι επίδοξοι αρχηγοί του; Μα, τίποτα. Τίποτα που να θυμίζει σαφή και στέρεα ιδεολογία δεν υπάρχει στον λόγο κανενός. Ο κ. Λοβέρδος δεν κρύβει την ιδεολογική του προτίμηση στην Νέα Δημοκρατία. Ο κ. Παπανδρέου, κληρονόμος μιας μοιραίας για την Ελλάδα οικογένειας ιδεοληπτικά εξορκίζει κάθε συνεργασία με την Κεντροδεξιά και υπόσχεται …βοήθεια προς τους αδυνάμους με λεφτά που πάντα μόνον αυτός ξέρει που υπάρχουν. Ο κ. Καστανίδης είναι απλώς η ηχώ του Παπανδρέου και οι υπόλοιποι κ.κ. Χρηστίδης και Γερουλάνος απλώς δεν λένε απολύτως τίποτα άξιο να συγκρατηθεί. Αλήθεια, δεν φάνηκε ποτέ και πουθενά τέτοια ένδεια ή μάλλον πλήρης ανυπαρξία σαφούς ιδεολογίας, απαραίτητης για σχηματισμό κοινωνικής πλειοψηφίας.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι κέλυφος, άδειο, περιττό. Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. Θα ήταν φανερό το περιττό της παρουσίας του αν στην Βουλή υπήρχαν κόμματα πιο σοβαρά από το κόμμα του Βαρουφάκη, ο οποίος σε κάποια άλλη σοβαρή χώρα θα ήταν από χρόνια στην φυλακή επί προδοσία, λόγω του οτι προσπάθησε να βγάλει την χώρα από την Ευρωζώνη ή του Βελόπουλου, ο οποίος ακόμη και τώρα αμφισβητεί την ανάγκη εμβολιασμού. Ο γράφων δεν έχει τίποτα να ευχηθεί σ’αυτό, εύχομαι μόνον να αποκτήσει κάποτε συνολικά αυτή η χώρα σοβαρότητα, υπευθυνότητα και πραγματική πολιτική σκέψη και να μην επιτρέψει ξανά στον λαϊκισμό να κυβερνήσει, όπως έκανε το 1981 και επί σειρά ετών
Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.