Χριστίνα Κοραή
Αν η κυβέρνηση αυτό που λέει για τις ακραίες μειοψηφίες του ΣΥΡΙΖΑ, των ακροδεξιών, των αριστεριστών και δεν ξέρω ποιών άλλων, ότι κρύβονται πίσω από τις αντιδράσεις στις παρελάσεις της 28 Οκτωβρίου, το εννοεί κιόλας, είναι βαθειά νυχτωμένη. Συγχέει την οργή του κόσμου που φουντώνει, με τα έκτροπα που είναι καταδικαστέα απ΄όπου κι αν προέρχονται. Και αν προέρχονται από στελέχη των συγκεκριμένων χώρων, που καταγγέλει, να τα συλλάβει και να τα οδηγήσει στη Δικαιοσύνη.
Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να μη βλέπει αυτό που γίνεται. Πραγματικά δυσκολεύομαι να δεχθώ ότι δεν έχει πάρει μυρουδιά τίποτα. Στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, που ακυρώθηκε, υπήρξαν οι καταδικαστέες -επαναλαμβάνω- αποδοκιμασίες στο πρόσωπο του Προέδρου Δημοκρατίας. Υπήρξαν, όμως, και οι αντιδράσεις εκατοντάδων αγανακτισμένων που φώναζαν συνθήματα κατά της λιτότητας. Και, κυρίως, ήταν εκείνες οι εικόνες από τοβουβό πλήθος που παρέμεινε μέχρι το τέλος στον τόπο και χειροκρότησε τους Μακεδονομάχους που παρήλασαν σε μια μικρή λωρίδα της λεωφόρου που άνοιξαν μεταξύ τους. Ηταν μια εκδήλωση διαμαρτυρίας, η πιο ηχηρή απ΄ όλες, έξω από κόμματα και ταμπέλες.
Ούτε για το “κούρεμα” κατά 50% του ελληνικού χρέους είπαν την αλήθεια. Είναι δυνατόν ο Γιώργος Παπανδρέου να μιλάει για ένα ακόμη “επίτευγμα” που, μάλιστα, “το πετύχαμε μαζί;”. Είναι …επίτευγμα! Αλλά παταγώδους επιτυχίας και το πέτυχε μόνη της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα οι απλοί πολίτες, και ιδιαίτερα οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το αποφύγουν. Εδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν.Δεν μπόρεσε η κυβέρνηση, δυο χρόνια τώρα, να πιάσει τους κατέχοντες και τα πήρε από τους αδύναμους. Και θα τους πάρει και άλλα με το “κούρεμα” για να πετύχει τον “φιλόδοξο” στόχο, το χρέος να φτάσει το 120% του ΑΕΠ, το 2020, όσο δηλαδή ήταν το 2009. Και ενώ θα έχει υποστεί ο λαός ένα Μνημόνιο, ένα Μεσοπρόθεσμο, ένα Πολυνόμο και τα νέα μέτρα και περικοπές που έρχονται με το “κούρεμα”, γιατί μια οικονομία σε βαθειά ύφεση δεν μπορεί να πετυχαίνει τους δημοσιονομικούς της στόχους και παίρνει συνεχώς μέτρα, κι άλλα μέτρα, κι άλλα μέτρα.
Το ίδιο τροπάρι δεν μπορεί να συνεχιστεί. Τελεία και παύλα. Ξεχειλίζει η δυσαρέσκεια. Οταν η ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που θεωρείται σύμβολο με υψηλά ποσοστά κοινωνικής αποδοχής (70-90%), σήμερα συγκεντρώνει θετικές γνώμες μόλις 43,8% (οι αρνητικές είναι στο 54,6%), δεν γίνεται να μην μας προβληματίσει (δημοσκόπηση Κάπα Reasearch για το Βήμα της Κυριακής). Οταν τον Κάρολο Παπούλια, που έχει κάνει και κάποιες παρεμβάσεις υπέρ των αδύναμων, υπάρχουν πολίτες -όχι μόνο στην παρέλαση- που τον αποκαλούν “προδότη”, γιατί αισθάνονται είτε ότι δεν παίρνει πρωτοβουλίες που θα μπορούσε να πάρει, είτε γιατί τον κατηγορούν ότι συμμάχησε με την κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου, είναι μια ακόμη απόδειξη της μεγάλης κρίσης που περνάει το πολιτικό, πολιτειακό και κοινωνικό σύστημα. Ακουσα και το ακραίο, να του ζητούν να παραιτηθεί για να πάει ο τόπος σε εκλογές. Δηλαδή καλούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ρίξει μία κυβέρνηση που στηρίζουν οι βουλευτές της.
Ολα αυτά δείχνουν ότι έχουμε χάσει τη μπάλα και ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία. Μέρα με τη μέρα αναδεικνύεται σε κυρίαρχο συστατικό η απόγνωση. Η ψυχραιμία και η λογική χάνονται, παίρνει τη θέση τους η οργή. Ομως, η οργή είναι τυφλή. Και αν δεν γίνει κάτι τώρα, μας περιμένουν τα χειρότερα. Ένα σπίρτο αρκεί για να ανάψει η φωτιά…
Follow on twitter: @christina_korai