Οι μαθητές του ΓΕΛ Φαρκαδόνας δεν ξέχασαν την ημέρα που χάθηκαν τα νιάτα, η ομορφιά και τα όνειρα στο Πέταλο του Μαλιακού
«Αρμαγεδών», «Φονική Νταλίκα έσπειρε το θάνατο στο Πέταλο του Μαλιακού», «Ο Χάρος θέρισε ζωές στο φονικό πέταλο», «Η εκδρομή μετατράπηκε σε τραγωδία». Ήταν μερικοί από τους πρωτοσέλιδους τίτλους εφημερίδων των Τρικάλων, της Θεσσαλίας, των Αθηνών, όλης της χώρας, στις 28 Σεπτεμβρίου του 2004.
Ημέρα που σε τέσσερα χωριά του Δήμου Φαρκαδόνας, στο Ζάρκο, στο Γριζάνο, στο Διάσελο και στην Φαρκαδόνα, γραφόταν ο τραγικός επίλογος του μοιραίου δυστυχήματος στο Πέταλο του Μαλιακού με την τραγική απώλεια 7 μαθητών του Γενικού Λυκείου Φαρκαδόνας και τον τραυματισμό αρκετών παιδιών που επέβαιναν στο λεωφορείο με προορισμό την Αθήνα για την επίσκεψή τους στους παραολυμπιακούς αγώνες.
Η 27η Σεπτεμβρίου 2004 δεν θα ξεχαστεί ποτέ για την Φαρκαδόνα. Όπως εξάλλου δεν ξεχαστεί ποτέ και η 27η Σεπτεμβρίου του 2010, όταν μια οικογένεια πατέρας, δυο βρέφη και στενό συγγενικό τους πρόσωπο, ξεκληριζόταν στην άσφαλτο κοντά στο Πετρόπορο, καθώς ο χάρος αποφάσιζε να θερίσει ψυχές, των προαναφερόμενων, όπως επίσης και 3 ακόμη ατόμων, με καταγωγή από τα Τρίκαλα που επέστρεφαν από την εργασία στα σπίτια τους και τραυματίστηκαν θανάσιμα μετά από τη σύγκρουση νταλίκας και των δυο οχημάτων.
Το ημερολόγιο δείχνει 27 Σεπτεμβρίου 2004. Είναι λίγο πριν από τις 10 το πρωί, όταν το λεωφορείο του ΚΤΕΛ Τρικάλων μεταφέρει 37 μαθητές της Α’ τάξης του ΓΕΛ Φαρκαδόνας στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν τους παραολυμπιακούς αγώνες. Στο 176ο χλμ. της εθνικής οδού Αθηνών- Λαμίας, στο Ασπρονέρι, το λεωφορείο συγκρούεται πλαγιομετωπικά με νταλίκα η οποία πέρασε στο αντίθετο ρεύμα και μετέφερε υαλοπίνακες.
Εφτά μαθητές ανασύρονται νεκροί, τρεις τραυματίζονται σοβαρά ενώ άλλοι 27 είναι ελαφρά τραυματισμένοι.
Νεκροί είναι: Μπουραζέλης Χρήστος, Λίτσιου Αικατερίνη, Καλύβα Στεφανία, Τέλλιος Κων/νος, Σαράφη Έβελυν, Καματσέλος Ιωάννης, Οικονομούλας Απόστολος.
Ο χάρος ήταν αμείλικτος εκείνο το πρωινό, δεν πτοήθηκε ούτε από τα νιάτα ούτε από την ομορφιά, ούτε από την αθωότητα των παιδιών. Έβγαλε το φονικό δρεπάνι του και θέριζε αδιάκριτα τα όνειρα των παιδιών, βυθίζοντας στο πένθος και την οδύνη συγγενείς, φίλους, συμμαθητές, καθηγητές. Ο παράδεισος μεγάλωσε και πήρε στο μεγάλο περιβόλι του μαζί με εκατομμύρια άλλους και τα επτά αθώα παιδιά.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά η περιοχή της Φαρκαδόνας δεν ξεχνά εκείνο το αιματοβαμμένο πρωινό. Οκτώ χρόνια μετά δεν ξεχνά εκείνο το αιματοβαμμένο απόγευμα του 2010. Στις μνήμες όλων έρχονται οι χαροκαμένες μάνες και οι πατεράδες, τα αδέλφια και οι παππούδες που σπάρασσαν πάνω από τα λευκά φέρετρα.
Τα τέσσερα κοιμητήρια όπου αναπαύονται τα αγγελούδια, βοούσαν από τους θρήνους όλων εκείνων που δεν ξεχνούν. Εκείνων που θα έδιναν τα πάντα για να άλλαζε εκείνη η μέρα.
Το πρωί της Πέμπτης στο Γενικό Λύκειο Φαρκαδόνας η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα μουντή. Μαθητές και καθηγητές συγκεντρώθηκαν στο μνημείο που έχει ανεγερθεί για τις αθώες ψυχές έξω από το σχολείο. Τα πρόσωπα μουντά, οι σκέψεις πολλές, οι μνήμες βασανιστικές.
Οι μαθητές τραγούδησαν για τις αθώες ψυχές, για τα νιάτα που χάθηκαν για τα όνειρα που έσβησαν στην άσφαλτο.
Σε κείμενο τους οι μαθητές του ΓΕΛ Φαρκαδόνας ανέφεραν μεταξύ των άλλων τα εξής:
«Σήμερα, 14 χρόνια μετά, κανείς δεν ξεχνά εκείνη τη μέρα. Ο πανδαμάτορας χρόνος δεν είναι γιατρός για την απώλεια. Τα τέσσερα κοιμητήρια όπου αναπαύονται τα αγγελούδια, σήμερα βοούν από τους θρήνους όλων εκείνων που δεν ξεχνούν. Εκείνων που θα έδιναν τα πάντα για να άλλαζε εκείνη η μέρα.
Τα τραύματα πάντα νωπά και ανεξίτηλα μένουν εκεί στο μέρος της καρδιάς , ένα σημάδι που ξεχωρίζει αυτούς που ο χάροντας έχει σημαδέψει.
Όμως η ζωή με την αδυσώπητη ακρίβεια ενός εκκρεμούς και απαιτεί από εμάς αλλαγή της θεώρησης και της στάσης ζωής.
Σαν μια υπόσχεση που ξορκίζει τον θάνατο και τον μετατρέπει σε ζωή. Μετά το πιο βαθύ σκοτάδι βγαίνει το πιο λαμπερό φως.
Εμείς λοιπόν θα είμαστε πάντα παρόντες στη δουλειά, στη φιλία στα μισοτελειωμένα σας τραγούδια, στη ζωή που δεν ζήσατε.
Θα απαιτούμε στο εφταπλάσιο το μερτικό μας, στο όνομα το δικό σας.
Θα ζητούμε πάντα τρόπους για να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά μια τέτοια τραγωδία.
Ας έχουμε στο μυαλό μας τη φθαρτή σκευή του ανθρώπου. Δεν είναι παντοδύναμος ο άνθρωπος μα έχει μια μεγαλειώδη δυνατότητα: να κάνει την κάθε μέρα του ξεχωριστή.
Αυτό ας γίνει το μότο της ζωής μας!».
Πηγή: Krini Live