Ο Ηλίας, ο πατέρας, τίμιος και εργατικός αγρότης, φρόντισε την οικογένειά του με αγάπη.
Αγάπησε και την πατρίδα το ίδιο και αγωνίστηκε για την απελευθέρωσή της από τους Γερμανούς στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Προδόθηκε για τη φιλοπατρία του και πέρασε ένα μέρος της ζωής του στο κολαστήριο του Νταχάου.
Κατάφερε να επιζήσει και να επιστρέψει πεζός στο χωριό του, το Μπελέτσι.
Δεν πρόδωσε τον προδότη γερμανοτσολιά χωριανό του “γιατί είχε παιδιά”, όπως έλεγε.
Ο Γιάννης, ο γιος, ο δάσκαλος, πήρε τα μαθήματά του από τη στάση και τη δράση του πατέρα του, ο οποίος, με στερήσεις τον σπούδασε δάσκαλο.
Έτσι, έχοντας εφοδιαστεί με τις σημαντικές άξιες της ζωής, πήρε και τις γραμματικές γνώσεις που χρειαζόταν για να τις μεταδώσει κατόπιν στις νέες γενιές.
Μαζί με τη σύντροφό του, την κρητικοπούλα δασκάλα Αργυρώ Παραγιουδάκη, αποτέλεσαν ένα δίδυμο προσφοράς στην εκπαίδευση και την κοινωνία.
Πέρα από τις γνώσεις της βασικής Παιδείας, μετέδωσαν στις νέες γενιές και τη στάση ζωής με όλες τις αρετές και τις αξίες της: αγάπη για τον άνθρωπο, σεβασμό στον αδύναμο, τιμιότητα και ανθρωπιά, αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους για ελευθερία και καλύτερες συνθήκες ζωής, αγώνα για το δίκιο και την ελευθερία, πάλη για το κοινό καλό και τη δημοκρατία, φιλοπατρία.
Στις μέρες μας σπανίζουν τέτοιοι σεμνοί πολίτες, τέτοιοι αγνοί δημοκράτες.
Γι’ αυτό και ‘μεις τους έχουμε οριστικά εγκλωβίσει στη μνήμη μας ως διαρκή παραδείγματα.
*Τα παραπάνω γράφτηκαν με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την αναχώρηση του Γιάννη, του δασκάλου.
ΓIANNHΣ ΠAPAΓIOYΔAKHΣ
ΣYNT. KAΘHΓHTHΣ
PEΘYMNO