Η Τρικαλινής καταγωγής Κατερίνα Κιτσικούδη είναι μία από τους 100 πιο πολυταξιδεμένους Έλληνες όπως αναδείχθηκε μέσα από το https://nomadmania.com.
Σπούδασε ψυχολογία και λογοτεχνική γραφή και τώρα εργάζεται ως ελεύθερη δημοσιογράφος, μεταξύ άλλων για την εφημερίδα Die Zeit της Γερμανίας, όπου ζει τον περισσότερο χρόνο. Καθώς οι Έλληνες δεν κάνουν πολλά μακρινά ταξίδια, ιδιαίτερα οι νεαρές γυναίκες, η ταξιδιωτική της περιπέτεια προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον δίνοντάς μας μια αισιόδοξη οπτική με όσα καταφέρνει να καταγράψει, πολλά από τα οποία συναντάμε και στο προφίλ της στο Instagram: Katerina. Kitsi.
Αυτές τις μέρες τη συναντήσαμε στα Τρίκαλα όπου βρίσκεται και της ζητήσαμε να διηγηθεί στο trikalaIN.gr, κάποιες από τις εμπειρίες που έζησε ταξιδεύοντας σε πολλά μέρη του κόσμου, στις τέσσερις ηπείρους.
Μεταξύ άλλων η Κατερίνα Κιτσικούδη σημειώνει:
Τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος κατακλύζεται από κακές ειδήσεις. Η οικονομική κρίση στη χώρα μας, η πανδημία και συνέχεια νέοι πόλεμοι. Χάρη στα ταξίδια μου σε τέσσερις ηπείρους, για μένα συχνά δεν είναι πια ανώνυμες ειδήσεις· σκέφτομαι τα πρόσωπα που συνάντησα εκεί. Έχω ήδη γράψει για τον πληθωρισμό στην Αργεντινή ή για εκλογές σε αυταρχικές χώρες. Αλλά προτιμώ να γράφω για την καλοσύνη του κόσμου. Είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, αν σκεφτεί τις ειδήσεις – κυρίως επειδή συνήθως περιέχουν γεγονότα από ξένες χώρες, όταν έχει συμβεί κάτι κακό. Όμως οι άνθρωποι είναι καλοί. Το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι με οδήγησε στην Ασία, όταν ήμουν 20 χρονών. Εκεί γνώρισα τους ήρεμους ανθρώπους της Νοτιοανατολικής Ασίας – λένε ότι όταν αποκοιμηθείς μόνος στην παραλία, ο κίνδυνος να σε χτυπήσει μια καρύδα που πέφτει είναι μεγαλύτερος από το να σε κλέψουν – και είναι αλήθεια. Αργότερα έκανα πεζοπορία στα Ιμαλάια και πέρασα χρόνο με τους Κάσι, μια μητριαρχική φυλή στο τροπικό δάσος της Ινδίας.
Πέρυσι πραγματοποίησα ένα όνειρό μου και διέσχισα όλη τη Νότια Αμερική με ένα παλιό αυτοκίνητο. Η ευγένεια που συνάντησα εκεί είναι αδιανόητη. Πήρα συνεντεύξεις σε φτωχές γειτονιές και κράτησα τον χρυσό σταυρό μου στο λαιμό μου, γιατί δεν πιστεύω ότι ο Ιησούς θα με έβαζε σε κίνδυνο – και αποδείχθηκε αλήθεια. Το Πάσχα το πέρασα με την οικογένεια μιας γυναίκας που είχα γνωρίσει τη Μεγάλη Παρασκευή σε ένα περίπτερο. Όποτε το αυτοκίνητό μου κολλούσε στη λάσπη, άγνωστοι έρχονταν με φτυάρια για να με βοηθήσουν. Αμέτρητοι άνθρωποι χόρεψαν μαζί μου, στις παραλίες της Καραϊβικής και στις όχθες του Ρίο Νέγκρο. Οι άνθρωποι στη Λατινική Αμερική είναι καλύτεροι χορευτές από τους Ευρωπαίους – και επίσης καλύτεροι στο να είναι ξέγνοιαστοι, ακόμα κι όταν οι συνθήκες διαβίωσης δεν το ευνοούν.
Μπορείς να βρεις τέτοιους ανθρώπους και στα χωριά μας, όταν μια γιαγιά σού προσφέρει έναν καφέ. Θέλω όμως να υπενθυμίσω ότι ο κόσμος είναι καλύτερος απ’ ό,τι νομίζουμε. Ακόμα κι αν αυτό ξεχνιέται μερικές φορές, λόγω των πολιτικών συγκρούσεων και των απάνθρωπων ηγεμόνων, η ανθρωπότητα έχει ελπίδα.
