Κατά την παρέμβαση του στην σύσκεψη στο Νοσοκομείο Τρικάλων για τις επερχόμενες συγχωνεύσεις ο Αχιλλέας Κανταρτζής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ ανάμεσα σε άλλα είπε και τα εξής:
«…Είναι καθαρό σε όλους ότι οι συγχωνεύσεις που έρχονται θα κάνουν ακόμη πιο αφόρητη την κατάσταση που υπάρχει στα νοσοκομεία. Εδώ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ, και ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ΕΥΘΥΝΕΣ του.
……Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης δεν είναι τυχαία ούτε αποσπασματική. Μέσα από τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων προωθείται η απαλλαγή του κράτους από τις υποχρεώσεις του προκειμένου να εξοικονομήσει πόρους για να τους κατευθύνει με την μορφή των ενισχύσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις.
Την ίδια στιγμή με τα μέτρα αυτά η κυβέρνηση προωθεί έναν άλλο στόχο. Την απαλλαγή της εργοδοσίας από τις ασφαλιστικές εισφορές και το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος, την μείωση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων.
Άρα πάμε σε ακόμη μεγαλύτερη και πιο δραστική συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών και επομένως την αποφασιστική προώθηση της εμπορευματοποίησης στον χώρο της υγείας.
Οι συγχωνεύσεις εντάσσονται στον σχεδιασμό της κυβέρνησης για την λειτουργία των Νοσοκομείων με την μορφή της Αυτόνομης Οικονομικής Μονάδας που θα αγοράζει και θα πουλάει υπηρεσίες.
Η υγεία γίνεται ένα πανάκριβο εμπόρευμα. Οι εργαζόμενοι θα βάλουν πολύ βαθειά το χέρι στην τσέπη τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Τα χαράτσια που έχουν επιβληθεί είναι μόνον η αρχή. Τώρα γενικεύονται για όλες τις υπηρεσίες που παρέχουν τα νοσοκομεία, οι περικοπές των εξετάσεων όλο και διευρύνονται, το ίδιο συμβαίνει και με πολλά φάρμακα που τα πληρώνουν πλέον οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι και με μια σειρά άλλα μέτρα που έρχονται.
Επομένως εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ολόκληρο στρατηγικό σχεδιασμό που έχει έναν ξεκάθαρο στόχο. Την στήριξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων με τη απαλλαγή του κράτους και της εργοδοσίας από τις υποχρεώσεις τους.
Το κεφάλαιο κερδίζει όχι μόνον από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων αλλά και από την εμπορευματοποίηση όλων εκείνων των υπηρεσιών που είναι απαραίτητες για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης όπως είναι οι υπηρεσίες υγείας – πρόνοιας, αναπτύσσει την επιχειρηματική δραστηριότητα και στους χώρους αυτούς.
Επομένως ο αγώνας δεν μπορεί να περιορισθεί μόνον στο ζήτημα να μην περάσουν αυτά τα σχέδια. Είναι η ίδια η ζωή που επιβάλλει την ανάγκη μαζί με την πάλη για την αποτροπή αυτού του σχεδιασμού , για να παρθούν άμεσα μέτρα ( προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού με βάση τις σύγχρονες ανάγκες κλπ) μαζί με όλα αυτά να συνδυασθεί ο αγώνας με την πάλη για την ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής και σε τελική ανάλυση την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Σε διαφορετική περίπτωση μοιάζει με την ιστορία που παλεύεις να κλείσεις μια τρύπα και ανοίγουν δέκα . Πάρτε για παράδειγμα το εξής. Ακόμα και αν παρεμποδισθεί το κλείσιμο και η μεταφορά κάποιων κλινικών, θα σταματήσουν τα χαράτσια που πρέπει να ακριβοπληρώσουμε; Θα προσληφθεί το αναγκαίο προσωπικό.
Είναι φανερό ότι ακόμα και αν παρθούν κάποια αποσπασματικά μέτρα η συνολική κατάσταση στα Νοσοκομεία δεν θα αλλάξει. Αντίθετα θα γίνεται όλο και πιο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ όσο θα μένει άθικτη αυτή η πολιτική και η εξουσία των μονοπωλίων.
Η ανάγκη για αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης με Λαϊκή Εξουσία γίνεται σήμερα περισσότερο αναγκαίος από ποτέ.
Μόνον σε συνθήκες που τα μεγάλα μέσα παραγωγής, οι τράπεζες, οι μεγάλες επιχειρήσεις, γίνουν κρατική ιδιοκτησία, που θα λειτουργούν με κεντρικό σχεδιασμό από τα νέα λαογέννητα όργανα εξουσίας των εργαζομένων που θα σχεδιάσουν την ανάπτυξη με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας , των εργαζομένων και επομένως θα έχουν την δυνατότητα να κινητοποιήσουν και να αξιοποιήσουν όλους τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας. Μόνον σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να υπάρξει και σχεδιασμός των υπηρεσιών υγείας προς όφελος του λαού για να παρέχονται ισότιμες σε όλους υπηρεσίες αποκλειστικά δημόσιες δωρεάν αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνικής.
Σε αυτόν και μόνον σε αυτόν τον αγώνα αξίζει ο λαός μας να κάνει θυσίες που θα πιάσουν πραγματικά τόπο.»