Η γοητεία του Φθινοπώρου άρχισε να διαφαίνεται στην Πύλη που σιγά-σιγά μας εγκαταλείπει αφήνοντας την θέση του στον Χειμώνα, με τα φύλλα που είναι Φθινοπωρινά να πέφτουν από τα πλατάνια γύρω από το Πορταίκό ποταμό και στους πρόποδες των δύο βουνών Κόζιακα και Ίταμο.
Όλα αυτά προσδίδουν μια ξεχωριστή ομορφιά στο θαυμάσιο αυτό φυσικό περιβάλλον προτερήματα που μόνο η Πύλη διαθέτει, στοιχεία που είναι απαραίτητα στις γκρίζες ημέρες που περνάμε.
Την υπέροχη αυτή εποχή του Φθινοπώρου την αποτυπώνει σε ένα ποίημα του με το καλλίτερο τρόπο ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης, με τους παρακάτω στίχους.
ΠΛΗΣΙΟΝ ΠΑΡΑΘΥΡΟΥ ΑΝΟΙΚΤΟΥ
΄Εν φθινοπωρινής νυκτός ευδία,
Πλησίον παραθύρου ανοικτού,
Εφ΄ ώρας ολοκλήρους, έν τελεία,
Ηδονική κάθημαι ησυχία.
Των φύλλων πίπτ΄ ελαφρά βροχή.
‘Ο στεναγμός του κόσμου του φθαρτού
Έν τη φθαρτή μου φύσει αντηχεί,
Αλλ’ είναι στεναγμός γλυκύς, υψούται ως ευχή.
Ανοίγει το παράθυρόν μου κόσμον
Άγνωστον. Αναμνήσεων ευόσμων,
Αρρήτων μοί προσφέρεται πηγή.
Επί του παραθύρου μου πτερά
Κτυπώσι- φθινοπωρινά πνεύματα δροσερά
Εισέρχονται και με περικυκλούσι
Κ’ έν τη αγνή των γλώσση μοι λαλούσι.
‘Ελπίδας αορίστους και ευρείας
Αισθάνομαι κ’ έν τη σεπτή σιγή
Της πλάσεως, τα ώτα μου ακούουν μελωδίας,
Ακούουν κρυσταλλίνην, μυστικήν
Εκ’ του χορού των άστρων μουσικήν.
Κώστας Καβάφης……
Αλέξανδρος Γ. Τζήμας