Παναγιώτης Παναγιώτου
Οσο περνάει ο καιρός, δυστυχώς, αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο τα “όρια” των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής του Ιουλίου.
Το “ανάχωμα” για την αποφυγή επέκτασης της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη “υποχώρησε” μέσα στον Αύγουστο! Οι αγορές δεν επείσθησαν σε τίποτα? Ενώ η βιαστική διορθωτική παρέμβαση Σαρκοζί-Μέρκελ, την επομένη του Δεκαπενταύγουστου, περισσότερα προβλήματα δημιούργησε παρά έλυσε.
Οσο μας αφορά, η συμφωνία του Ιουλίου, παρότι δεν έλυνε το θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, καθιστούσε πολύ πιο εφικτή τη διαχείρισή του και εξασφάλιζε έναν χαμηλότοκο δανεισμό για μεγάλο χρονικό διάστημα, δίνοντας “ανάσα” και “χρόνο ευκαιρίας” στην Ελλάδα.
Το “κακό”, που φαίνεται απολύτως τώρα, ήταν ότι η συμφωνία για το ελληνικό πακέτο ήταν “πολιτική”, με αρκετά “ανοιχτά”, “γκρίζα” και “διαπραγματεύσιμα στοιχεία” που επηρεάζονται από τις διαθέσεις των εθνικών κοινοβουλίων, τις ευρύτερες οικονομικές εξελίξεις της συγκυρίας και την έκταση της συμμετοχής των ιδιωτών-πιστωτών.
Ηδη μας προέκυψαν η Φινλανδία και μερικές άλλες χώρες, οι εγκρίσεις των κοινοβουλίων καθυστερούν, οι ιδιώτες δεν δείχνουν την αναμενόμενη προθυμία συμμετοχής και η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού για πολλές χώρες της Ευρωζώνης “υπονομεύει αντικειμενικά” τον προνομιακό χαμηλότοκο δανεισμό της Ελλάδας.
Το ξεκαθάρισμα του “πακέτου βοήθειας” και η επιτάχυνση της εφαρμογής του είναι κρίσιμο πολιτικό στοιχείο. Οσο για την ανεπιτυχή διαχείριση με τη Φινλανδία του θέματος των “ασφαλειών”, οφείλει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να βγάλει, έστω και καθυστερημένα, τα ανάλογα συμπεράσματα και να ελέγξει καλύτερα τις αντιδράσεις του…
Το πιο ανησυχητικό, όμως, στοιχείο, καθώς μπαίνουμε στο δύσκολο φθινόπωρο, είναι ότι αρχίζει να επιβεβαιώνεται η πρόβλεψη πως τα “νούμερα”, οι “δεσμεύσεις” και τα “χρονοδιαγράμματα” του Μεσοπρόθεσμου δύσκολα βγαίνουν, για να μην πούμε ότι δεν βγαίνουν…
Είναι σαφές ότι η εξαιρετική πολιτική διαχείριση που κάνει ο κ. Βενιζέλος έχει ως όριο την ίδια την πραγματικότητα, που έχει βέβαια πολλές παραμέτρους, από τεχνικές μέχρι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές.
Μέσα σε όλα αυτά, οξύνονται και οι δυσκολίες του τραπεζικού συστήματος με ό,τι σημαίνει αυτό. Μέχρι, πάντως, το τέλος του χρόνου αναμένονται ραγδαίες εξελίξεις στον τραπεζικό κλάδο.
Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική της ομάδα αρχίζουν να δείχνουν πάλι σημάδια “πολιτικού διχασμού”. Από τον ΦΠΑ στην εστίαση και την ΕΡΤ μέχρι το? “ενιαίο μισθολόγιο” των δημοσίων υπαλλήλων και την παραίτηση Παμπούκη.
Το πρόβλημα δεν είναι περιπτωσιολογικό. Ούτε ποιος έχει δίκιο στο ένα ή στο άλλο θέμα, όσο κι αν αυτό έχει σημασία.
Οσο το γεγονός ότι η “συνολική εικόνα” της χώρας δεν σταθεροποιείται…