Επειδή ο ελέφαντας στο δωμάτιο έχει αρχίσει και παραπονείται ότι δεν του δίνουμε σημασία, είναι σαφές ότι η δίωξη στη δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά έχει κατεξοχήν πολιτικά κριτήρια. Αυτά τα περί «κοινού αισθήματος», προσωπικά τα ακούω βερεσέ. Αν πήγαινε έτσι, δεν θα υπήρχε καν δημοσιογραφία, θα κάναμε δημοσκοπήσεις κάθε μέρα για τα πάντα και θα γράφαμε μετά αυτό που θέλει να ακούσει η πλειοψηφία
Στις 13 Φεβρουαρίου 2025 δημοσιεύθηκε στο iefimerida ένα άρθρο της δημοσιογράφου Σοφίας Γιαννακά με τίτλο «Μαρία Καρυστιανού, μήπως το έχει παρακάνει». Η ουσία του άρθρου ήταν ότι η Αριστερά «ανέδειξε τη μορφή της Μαρίας Καρυστιανού σε αρχέτυπο μητρικού πένθους. Την αγκάλιασε και τη μετέτρεψε σε σύμβολο αντίστασης».
Ετσι «η Μαρία Καρυστιανού έγινε σύμβολο, μετατρέποντας τον θυμό της σε ερωτήματα με πολιτική απήχηση». Συμφωνώ με το άρθρο; Δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία εάν συμφωνεί οποιοσδήποτε με το άρθρο. Ακόμη και αν διαφωνούν οι πάντες με το άρθρο, αυτό εκφράζει την άποψη της συγγραφέως του και την τελευταία φορά που τσέκαρα, σε αυτή τη χώρα καθένας έχει δικαίωμα στην άποψή του, όποια κι αν είναι αυτή, με την προϋπόθεση ότι κινείται στα όρια της νομιμότητας. Παραβιάζει τα όρια της νομιμότητας η όποια κριτική στη Μαρία Καρυστιανού; ‘Η σε οποιονδήποτε;
Η ΕΣΗΕΑ φαίνεται να το πιστεύει. Ετσι, το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο της Ενωσης Συντακτών κάλεσε τη δημοσιογράφο σε απολογία, χαρακτηρίζοντας ως «παράπτωμα» το γεγονός ότι η κυρία Γιαννακά «δεν έλαβε υπόψη τη γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων». Πώς είπατε;Η κλήση δεν είναι απλώς λανθασμένη· είναι σταλινικού τύπου απόπειρα λογοκρισίας. Για την ακρίβεια είναι χειρότερη από σταλινική, διότι επί Στάλιν οι δημοσιογράφοι ήξεραν ακριβώς ποιον μπορούσαν να θίξουν και ποιον όχι.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει κανένας κανόνας –γραπτός ή άγραφος– που να λέει ότι υπάρχουν στο ελληνικό γίγνεσθαι «ιερά τοτέμ» τα οποία εάν τολμήσεις να ακουμπήσεις, διώκεσαι. Επίσης, δεν ζούμε σε σταλινικό καθεστώς. Δεν υπάρχει τίποτε το αξιόποινο στο άρθρο· εάν υπήρχε θα είχε παρέμβει εισαγγελέας ή θα είχε κάνει μήνυση η ίδια η κυρία Καρυστιανού.
Και το σκεπτικό της κλήσης, εξάλλου, κάνει σαφές ότι η δημοσιογράφος διώκεται με βάση μια εντελώς αυθαίρετη διαδικασία, η οποία καθιστά «τη γενική κοινωνική απαίτηση», το κοινό αίσθημα δηλαδή, μπούσουλα για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να γράφουν οι δημοσιογράφοι. Αποκλείεται να συμβαίνουν στ’ αλήθεια αυτά, είναι τόσο ακραίο που καταντάει σχεδόν φαιδρό.
Η ΕΣΗΕΑ, ενώ θα έπρεπε να προστατεύει τη δημοσιογραφική δεοντολογία, την καταστρατηγεί η ίδια με τον χειρότερο τρόπο: εγκαλώντας όχι μια παραβίασή της, αλλά το δικαίωμα του δημοσιογράφου στην ελεύθερη έκφραση. Καθοδηγώντας μας τι να γράψουμε και τι όχι. Υπαγορεύοντάς μας, με την απειλή της πειθαρχικής τιμωρίας, ποιο πρέπει να είναι το «όριο» της άποψής μας και η κατεύθυνσή της.
Η ίδια ΕΣΗΕΑ τα κάνει αυτά, που έχει κλείσει κατά καιρούς τα μάτια σε κάθε είδους πολύ πραγματική παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και διάφορα άλλα «τέρατα» που έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν στον χώρο. Επειδή ο ελέφαντας στο δωμάτιο έχει αρχίσει και παραπονείται ότι δεν του δίνουμε σημασία, είναι σαφές ότι η δίωξη στη συγκεκριμένη δημοσιογράφο έχει κατεξοχήν πολιτικά κριτήρια. Αυτά τα περί «κοινού αισθήματος», προσωπικά τα ακούω βερεσέ.
Αν πήγαινε έτσι, δεν θα υπήρχε καν δημοσιογραφία, θα κάναμε δημοσκοπήσεις κάθε μέρα για τα πάντα και θα γράφαμε μετά αυτό που θέλει να ακούσει η πλειοψηφία. Η ΕΣΗΕΑ, όμως, και πολύ περισσότερο το πειθαρχικό της όργανο, δεν είναι πολιτικό σώμα. Από όποιους κι αν «ελέγχεται», αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους ή εξωγήινους, η θέση της δεν είναι να παίρνει πολιτική θέση, πολλώ δε μάλλον να την επιβάλλει με τέτοιες μεθόδους. Με καμία μέθοδο, βασικά.
Οι ίδιοι άνθρωποι, δε, που χαίρονται με την απόφαση να κληθεί σε απολογία η κυρία Γιαννακά, θα βγουν αύριο να παραπονεθούν για τη «θέση 108» που έχει παγκοσμίως η Ελλάδα στην αντικειμενικότητα της ενημέρωσης και άλλα τέτοια. Δεν καταλαβαίνουν ότι αντικειμενικότητα της ενημέρωσης δεν σημαίνει να γράφουν όλοι την άποψη που εμείς θέλουμε να διαβάσουμε, αλλά να μπορεί ο καθένας να γράψει τη δική του.
Και η υποτιθέμενη «θέση 108», κατά τη γνώμη τους, ορίζεται από επίσης πολιτικά κριτήρια: Εάν οι δημοσιογράφοι γράφουν αυτά που μας αρέσουν, ο Τύπος στην Ελλάδα είναι φανταστικός. Εάν γράφουν αντίθετα πράγματα, είναι για τα σκουπίδια. Υπάρχει, στ’ αλήθεια, τίποτε πιο ανελεύθερο και λιγότερο δημοκρατικό από αυτό; Η απόφαση του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ είναι τόσο δυστοπική που θα τη ζήλευε ο Οργουελ.
Βέβαια η ΕΣΗΕΑ μπορεί να «τιμωρήσει» πειθαρχικά τη δημοσιογράφο, να τη διαγράψει ή να κάνει ό,τι θέλει. Το μόνο που θα καταφέρει, όμως, είναι να απαξιωθεί ακόμη περισσότερο η ίδια ως όργανο. Στα μάτια των ίδιων των δημοσιογράφων αρχικά, αλλά και του μεγάλου μέρους του κοινού, εκείνου που δεν φοράει παρωπίδες και κατανοεί ακόμη τι σημαίνει «ελευθερία της έκφρασης».
Πηγή: Protagon.gr