Ο υπουργός μας κουνά το δάκτυλο αποκαλώντας μας μπαταχτσήδες.
Οι μεγαλοδημοσιογράφοι μας κατακεραυνώνουν γιατί δήθεν ως μισθωτοί, ως εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν πληρώνουμε τους φόρους που θα έπρεπε να πληρώσουμε.
Οι μεγαλόσχημοι κονδυλοφόροι του ΓΑΠ κατακεραυνώνουν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι αφού τα φάγανε μαζί με την εξουσία, τώρα είναι και τεμπέληδες από πάνω προσπαθώντας να χωνέψουν αυτά που φάγανε.
Οι «ελληναράδες» της μεταπρατικής άρχουσας τάξης της Ελλάδας, αυτοί που λεηλάτησαν τον εθνικό πλούτο της χώρας, τώρα έχουν μια νέα μεγάλη ιδέα η οποία συνοψίζεται σε μια λέξη : «Πωλείται».
Αρέσκονται στους αριθμούς και στα γραφήματα για να συσκοτίσουν την κοινωνία και να παρουσιάσουν τα μέτρα τους ως εθνική αναγκαιότητα.
Οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα είναι χαμηλότερες από το μέσο όρο της ΕΕ ή της Ευρωζώνης σχεδόν σε όλη την περίοδο από το 1995 έως το 2008 ως ποσοστό του ΑΕΠ, αν και πολύ κοντά σε αυτούς τους μέσους όρους (οι διαφορές μετά το 2001 είναι της τάξης του 2% με 3%, ενώ μετά το 2008, πρώτο έτος της κρίσης αυξάνονται λόγω ύφεσης που γέννησε αυτή η πολιτική του μνημονίου).
Τα συνολικά δημόσια έσοδα στην Ελλάδα από το 1995 έως το 2008 ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι της τάξης από 36,7% το 1995 έως 39,9% το 2008 υπολειπόμενο του 45 – 46 % του κοινοτικού μέσου όρου.
Τελικά ποιοι είναι αυτοί που δεν πληρώνουν ;
Οι άμεσοι φόροι στην Ελλάδα, αυτοί που θα ήταν ελαττωμένοι ώστε το μεγάλο κεφάλαιο θα επενδύει τα κέρδη του, είναι από 6,6% έως 8,0 % όταν ο μέσος όρος στην ευρωπαϊκή ένωση είναι από 12,2% – 13,4 %.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι η χώρα μας υπολείπεται σε άμεσους φόρους αισθητά σε σχέση με τον μέσο όρο της Ε.Ε. και της ευρωζώνης. Η αιτία αυτής της διαφοράς έχει σχέση με την μείωση του φορολογικού συντελεστή των κερδών των επιχειρήσεων από το 40% στο 25% που το παρέδωσε ο κ. Αλογοσκούφης αυτός ο μέντορας της παγκόσμιας οικονομικής σκέψης !
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την μείωση των φόρων από νομικά πρόσωπα (από 4.8 σε 4 δις) και το διπλασιασμό των φόρων που πληρώνουν μισθωτοί και συνταξιούχοι (από 3.5 σε 6.9 δις).
Αυτά φαίνεται ότι δεν έχουν διδάξει τον κ. Σαμαρά, που εμφανίστηκε και πάλι στο Ζάππειο με κεντρικό όπλο για την έξοδο από την κρίση τη μείωση των φορολογικών συντελεστών. Προκειμένου βεβαίως να πάρει τα εύσημα από τον ΣΕΒ και από το μεγάλο κεφάλαιο. Και να έλεγε κανείς ότι όλο αυτό το διάστημα υπήρχε μείωση της ανεργίας. Το αντίθετο. Η ανεργία αυξήθηκε.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Πως όλα αυτά επηρέασαν το χρέος;
Για να κατανοήσουμε πλήρως τον καθοριστικό ρόλο της υστέρησης των άμεσων φόρων σε σχέση με τους μέσους ευρωπαϊκούς όρους στο σχηματισμό του χρέους έχει ενδιαφέρον να προσδιορίσουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη του ελληνικού χρέους, εάν μετά το 2000, όταν άρχισαν οι πολύ υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, τα έσοδα από την άμεση φορολογία στη χώρα μας ήταν όσο της Ε.Ε των 27 ή της Ευρωζώνης των 12.
Βλέπουμε ότι την περίοδο της ανάπτυξης το χρέος μένει σταθερό. Κι αυτό είναι εξαιρετικά καθοριστικό, γιατί σηματοδοτεί την ταξικότητα του χρέους και των πολιτικών επιλογών. Δεν υπήρξε κοινωνικό απόθεμα από την ανάπτυξη. Το απόθεμα πήγε στις τσέπες λίγων που το μετέτρεψαν σε καταθέσεις σε τράπεζες της Ελβετίας.
Και ταυτόχρονα βλέπουμε ότι, αν ακολουθούσαμε φορολογικά έσοδα αντίστοιχα με αυτά των χωρών της Ε.Ε., του μέσου όρου, τώρα δεν θα μπαίναμε στην κρίση με 110%, αλλά με 74%, αν ακολουθούσαμε το μοντέλου του μέσου όρου της Ε.Ε. των 27 ή με 82% αν ακολουθούσαμε το μοντέλο του μέσου όρου της ευρωζώνης .
Αυτό το διάγραμμα δείχνει τη σημασία της χαμηλής φορολόγησης του πλούτου, της φοροαπαλλαγής και της φοροδιαφυγής βέβαια στη δυναμική άνοδο του χρέους.
Το υψηλό δημόσιο χρέος στην Ελλάδα δεν οφείλεται λοιπόν σε υπέρβαση των δημόσιων δαπανών σε σχέση με τα έσοδα, αλλά σε υστέρηση των εσόδων σε σχέση με τις δαπάνες.
Ειδικότερα εστιάζεται στη νεοφιλελεύθερη πολιτική φοροαπαλλαγής και μείωσης των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις, στη φοροδιαφυγή που επίσης υπήρξε στοιχείο για την οικοδόμηση συ ναίνεσης στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα και στην εισφοροδιαφυγή.
Τελικά ποιος θα πρέπει να κουνά το δάκτυλο;
Οι συστηματικοί φοροκλέπτες ή όλοι εμείς κουνώντας όχι βέβαια το δάκτυλο αλλά τη γροθιά των κοινωνικών αγώνων ;