Η μουσική έχει αλάνθαστο αλγόριθμο γιατί όπως και να μετρήσουμε ο εσωτερικός ρυθμός της καταλήγει να μουρμουρά μια παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας
Αρχικά ήθελα να ονομάσω το άρθρο μου «Μουσική άλγεβρα», φοβήθηκα όμως μη θεωρηθεί ακόμη μια περίπτωση συνταγής μαγειρικής. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο Μουσικής της Ε’ Δημοτικού, στο Βιβλίο Μαθητή διαβάζω «KEΦAΛAIO 5 -Tα Μαθηματικά… της μουσικής!» αυτόματα θυμήθηκα την αντίληψη του Ιάννη Ξενάκη για τη μουσική σύνθεση ως υλοποίηση της σκέψης και την δυναμική των αλληλεπιδράσεων μεταξύ αρχιτεκτονικής, μουσικής και μαθηματικών και προσπέρασα κι αυτόν το τίτλο ως «περίπλοκο». Ένας μεγάλος μαθηματικός είχε πει κάποτε ότι η μουσική είναι “η ευχαρίστηση που βιώνει ο ανθρώπινος νους όταν μετράει χωρίς να λαμβάνει υπόψη αυτό που πραγματικά μετράει”. Τέλος θυμήθηκα την συζήτηση με τον φίλο μου Νίκο -στρατηγό των ολοκληρωμάτων- να προσπαθεί να συνδέσει τον μαρξισμό με την τεχνητή νοημοσύνη και τα μαθηματικά. Αφού λοιπόν και οι ιδέες είναι προχωρημένα μαθηματικά και τα μαθηματικά τέχνη και το αντίθετο όπως υποστήριζε με τις θεωρίες του κι ο Πυθαγόρας δηλαδή, ότι μουσική είναι αριθμοί σε κίνηση, γιατί λοιπόν και η τεχνητή νοημοσύνη να μην είναι τέχνη και να μην θέλουν αύριο τα ρομπότ ν’ αποκτήσουν ηθικές ανησυχίες.
Ανησύχησα προς στιγμή για το μέλλον μας αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού. Στο Rock-n-Roll, τη μουσική που αναδύθηκε από το ’50 και μετά, που στη αρχική του έκφραση ήταν η ενσάρκωση της μαζικής κουλτούρας των νέων, το είδος της λαϊκής μουσικής που περιγράφει την καθημερινότητα ενάντια στο συντηρητικό περιβάλλον, το σύστημα, τους κανόνες και τις μετρονομικές μεθόδους, γιατί το Rock-n-Roll είτε μετρούσε….