*Μία ιστορική καταγραφή της “επίκλησης του Θεού” από τους ταγούς της Εξουσίας
“Είθε ο Θεός να σε ευλογεί και να σε καθοδηγεί όπως έχει ευλογήσει και καθοδηγήσει την αγαπημένη μας χώρα από την ίδρυσή της” (επιστολή Μπάιντεν στον Τραμπ)
Δεν γνωρίζω τις βαθύτερες προθέσεις των ευχών του απερχόμενου προέδρου Μπάιντεν προς τον νεοεκλεγέντα Τραμπ. Σε προσωπικό επίπεδο δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις λόγω των γεγονότων στο Καπιτώλιο το 2021.
Μπορεί στις ευχές του Μπάιντεν να υπάρχει μία ανθρώπινη ειλικρίνεια και να εύχεται τα καλύτερα όχι μόνον σε έναν συνάνθρωπό του αλλά στον πρόεδρο των ΗΠΑ για τα επόμενα 4 χρόνια. Και αυτό γιατί ό,τι καλό πράξει ο Τραμπ θα είναι καλό και για τις ΗΠΑ, την «αγαπημένη μας χώρα», όπως την αποκαλεί. Εξάλλου σύμφωνα και με τον Μάρκο Αυρήλιο ό,τι είναι καλό (συμφέρον) για τη χώρα είναι και για τον πολίτη, τον Ηγέτη ή και το αντίθετο:
“Το τω σμήνει μη συμφέρον ουδέ τη μελίσση συμφέρει”
Μέχρι εδώ τίποτα το μεμπτό, αφού αυτό επιβάλλει και ο πολιτικός πολιτισμός, άσχετα αν το 2021 στην τελετή παράδοσης και παραλαβής δεν υπήρξαν οι αναγκαίες αβρότητες, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις . Η εισβολή στο Καπιτώλιο από τους κομάντος του Τραμπ (που τώρα αθωώθηκαν όλοι) είχε “βανδαλίσει” κάθε στοιχείο πολιτικού πολιτισμού.
Υπάρχει, όμως, στην επιστολή του Μπάιντεν και μία δεύτερη ανάγνωση. Σύμφωνα με αυτήν στις ευχές υπάρχει και μία Καβαφική λεπτή ειρωνεία για τα έργα και τις ημέρες του Τραμπ. Ο Μπάιντεν, δηλαδή, επειδή δεν εμπιστεύεται τον Τραμπ, λόγω του “μη προτέρου εντίμου βίου του”, επικαλείται τη συνδρομή-βοήθεια-διακονία του Θεού τόσο για το καλό των ΗΠΑ όσο και για την “καθοδήγηση” του Τραμπ.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα θα λέγαμε ευγενικά το «ας τον φωτίσει ο Θεός»
Υπόρρητα, επομένως, στις ευχές του Μπάιντεν υπάρχει ένας φόβος για αυτά που θα ακολουθήσουν επί προεδρίας Τραμπ και συνιστούν μία έλλειψη εμπιστοσύνης στις προθέσεις και στην ικανότητα του Τραμπ.
Κάπου εδώ στο πίσω μέρος του μυαλού του Μπάιντεν ίσως να υπήρξαν και οι δηλώσεις της Κάμαλα Χάρις μετά την εκλογική νίκη του Τραμπ:
“Ξέρω ότι πολλοί αισθάνονται ότι εισερχόμαστε σε μία σκοτεινή εποχή…”
Με αυτά τα δεδομένα σίγουρα ο Τραμπ θα διόρθωσε την αρχική ομιλία του κατά την ορκωμοσία μόλις διάβασε την επιστολή του Μπάιντεν . Γι αυτό κι αυτός ενσωμάτωσε στο λόγο του τη βοήθεια-χάρη του Θεού προς αυτόν. Άρα η αναφορά του Τραμπ στο Θεό δεν αποτελεί μόνο μία βαθιά πεποίθησή του ότι έχει την ευλογία του Θεού, αλλά έμμεσα συνιστά και μία απάντηση στα υπονοούμενα των ευχών του Μπάιντεν.
“Η ζωή μου σώθηκε για κάποιο λόγο. Με έσωσε ο Θεός για να κάνω την Αμερική ξανά μεγάλη” ή και το “Η χρυσή εποχή της Αμερικής αρχίζει τώρα “
Οι αναλυτές και οι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως ασχοληθούν διεξοδικά με την παρουσία του Θεού στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ και στις αντιλήψεις περί του θείου των αμερικανών πολιτών. Δεν γνωρίζω αν οι επικλήσεις του Θεού του νυν και του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ αποτελούν ασφαλή κριτήρια για να χαρακτηρίσουμε ως θεοσεβούμενο έθνος τις ΗΠΑ.
Ωστόσο η συχνότητα και η ένταση με την οποία ο Τραμπ επικαλείται κάθε φορά την εύνοια του Θεού προς τη ζωή του δεν αποτυπώνει μόνο τη δική του θεοσέβεια, αλλά και τις πολιτικές σκοπιμότητες που κρύβονται σε αυτήν την επίκληση προς το Θεό.
Άμεσα ή έμμεσα ο Τραμπ με τις αναφορές στη εύνοια-διακονία του Θεού στη ζωή του υποδηλώνει πως χρέος των πολιτών της χώρας του είναι να του έχουν εμπιστοσύνη αφού κι αυτός έχει την εμπιστοσύνη-χάρη του Θεού.*
Άρα, επαγωγικά σκεπτόμενοι οι αμερικανοί πολίτες οφείλουν μία υποταγή στην εξουσία του Τραμπ για το καλό τόσο των ίδιων όσο και της «αγαπημένης» τους χώρας, όπως τόνισε ο Μπάιντεν.
Όλα τα παραπάνω υποχρεωτικά και όχι μόνο συνειρμικά μας παραπέμπουν στη γνωστή περικοπή-προτροπή από την Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Ρωμαίους:
“Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ου γαρ έστιν εξουσία, ει μη υπό Θεού. Αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν” (Ρωμ.13,1, Ο καθένας ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες, γιατί δεν υπάρχει εξουσία παρά από το θεό και οι εξουσίες που υπάρχουν έχουν ταχθεί από το Θεό).
Αν διατρέξουμε την ανθρώπινη ιστορία και την ιστορία των εξουσιών εύκολα θα επισημάνουμε τη συχνή επίκληση του Θεού από τους άρχοντες και ηγέτες αυτού του κόσμου, ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Το πιο εμβληματικό στοιχείο-αναφορά της θεϊκής καταγωγής της εξουσίας είναι το γνωστό, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο ( χορηγήθηκε από τον Πάπα στον Ερρίκο Η΄):
“Ελέω Θεού Βασιλεύς των…”.
Αλλά και οι λαοί αρέσκονται να πιστεύουν όχι μόνο στις θεόσταλτες βασιλείες και εξουσίες, αλλά και στην πεποίθηση-παρηγοριά πως ο Θεός είναι μαζί τους και βοηθά τη χώρα τους, γι αυτό και ο Μπάιντεν, όπως προείπαμε, δηλώνει στην επιστολή του πως “…όπως έχει ευλογήσει και καθοδηγήσει την αγαπημένη μας χώρα από την ίδρυσή της”
Αν πάμε λίγο πιο πίσω στη επανάσταση του 1821 στους Έλληνες αγωνιστές ήταν διάχυτη η πίστη πως ο Θεός, ο Θεός της Ελλάδας, είναι μαζί τους και τους βοηθά στον δίκαιο αγώνα τους εναντίον των Τούρκων. Εξάλλου γνωστή είναι και η φράση του Κολοκοτρώνη πως:
«Ο Θεός υπέγραψε την Ελευθερία της Ελλάδας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του».
Θα ήταν περιττό να υπενθυμίσουμε πως στο Βυζάντιο επικρατούσε η Θεοκρατία (θεοκρατική μοναρχία)
Ανάλογες αναφορές έχουμε και στην αρχαία Ελλάδα, όταν οι πολιτικοί Ηγέτες προσπαθούσαν να δώσουν θεϊκή κάλυψη στις πράξεις τους, έστω κι αν αυτές παραβίαζαν κάθε αρχή δικαίου και ηθικής .
“Από ό,τι μπορεί κανείς να εικάσει για τους Θεούς κι από ό,τι είναι βέβαιο για τους ανθρώπους, πιστεύουμε ότι και οι θεοί και οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους, αν έχουν τη δύναμη να το επιτύχουν… Το νόμο αυτό τον βρήκαμε να ισχύει και τον ακολουθούμε, όπως θα τον ακολουθούν αιώνια όσοι μας διαδεχτούν και ξέρουμε καλά ότι κι εσείς και οποιοιδήποτε άλλοι θα κάνατε τα ίδια αν είχατε τη δύναμή μας” («Διάλογος Αθηναίων και Μηλίων», από την Ιστορία του Θουκυδίδη).
H παραπάνω αναφορά του “άθεου” Θουκυδίδη (κι αυτό έχει τη σημασία του) στην θεϊκή κάλυψη των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Αθηναίοι στους Μηλίους είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποία οι εξουσίες και οι λαοί επικαλούνται το Θεό.
Ενδεικτική, όμως, είναι και η περίπτωση του Ηροδότου που απέδωσε τη νίκη των Αθηναίων στη ναυμαχία της Σαλαμίνας(480 π.χ) στη σωστή ερμηνεία που έδωσε ο Θεμιστοκλής στο χρησμό της Πυθίας (που υποτίθεται εξέφραζε τη βούληση των Θεών)που ζήτησαν. Είναι ο γνωστός χρησμός για τα “Ξύλινα Τείχη”.
«…παρασκευάζεσθαι ων ως ναυμαχήσοντας συνεβούλευε, ως τούτου εόντος του ξυλίνου τείχεος» (7.14.3)
H παρέμβαση-τιμωρία των Περσών από τους Θεούς είναι ανηλεής, όπως φαίνεται και από τα λόγια-ομολογία του Χορού στην Τραγωδία «Πέρσαι» του Αισχύλου:
“Ωχ! ωχ!, θεοί, αναπάντεχο / μας φέρατε τρανό κακό, / ξέχωρο φανερό, το δείχν΄ η Άτη” (στιχ. 979-981).
Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό πως ολόκληρη η τραγωδία «Πέρσαι» εδράζεται στο αρχαιοελληνικό δίπολο Ύβρις-Τίσις υπενθυμίζοντας σε όλους τους “Υβριστές” (θεοβλαβούνθ΄ υπερκόπω θράσει) πως όποιος παραβιάζει τη φυσική τάξη θα υποστεί τις συνέπειες της δικαιοσύνης του Δία:
“Ζευς τοι κολαστής των υπερκόμπων άγαν / φρονημάτων έπεστιν, εύθυνος βαρύς” (Στέκει ο Δίας/ βαρύς διακαιοκρίτης από πάνω/και τη μεγάλη υπεροψία τσακίζει, στιχ. 821-822).
Θα ήταν πλεονασμός να υπενθυμίσουμε πως ο Τρωικός Πόλεμος και η τελική του έκβαση ήταν καθαρά Θεϊκό έργο, όπως και η αναφορά ποιοι θεοί υποστήριζαν τους Έλληνες και ποιοι τους Τρώες.
Επιμύθιον
Ας μη μας ξενίζουν, λοιπόν, οι αναφορές στο Θεό τόσο του Μπάιντεν όσο και του Τραμπ, αφού τα «πάντα πλήρη Θεών», όπως διακήρυξε και ο Θαλής ο Μιλήσιος.
Αλλά η έντονη παρουσία του θεού σε κάθε ανθρώπινη πράξη και κατά ακολουθία σε κάθε πράξη και συμπεριφορά των τρόφιμων της εξουσίας φαίνεται εναργέστατα στο περίφημο προοίμιον της Ιλιάδας και ιδιαίτερα στο στίχο:
“Διός δ΄ ετελείωτο βουλή” (και εκπληρωνόταν η θέληση του Δία)
*Το εάν ο Θεός συμφωνεί και εγκρίνει τη μεταναστευτική πολιτική του Τραμπ, την κατάργηση της Woke ατζέντας και τον εποικισμό του Άρη ή τις απειλές περί προσάρτησης της Διώρυγας του Παναμά, της Γροιλανδίας ή ακόμη και της προσάρτησης του Καναδά είναι το “ζητητέον”.
#Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Η
Χρήσιμα βιβλία για το παραπάνω άρθρο τα βιβλία του συγγραφέα-αρθρογράφου Ηλία Γιαννακόπουλου: 1.”ΙΔΕΟπολις”, 2.”Σκέψης Εγκώμιον”, 3.”Ουκρανικός Πόλεμος”