*Θα μπορούσε να είναι μια αληθινή ιστορία
“Έλληνα Οδηγέ. Τα μπλόκα των αγροτών ζητούν συγγνώμη για την ταλαιπωρία σου και ζητούν την κατανόησή σου. Ο αγώνας μας μπορεί να δυσκολεύει λίγο τη μετακίνησή σου, αλλά ελπίζουμε πως το αποτέλεσμα θα είναι επωφελές τόσο για εμάς όσο και για σένα, γιατί όλοι μας τρεφόμαστε από τα προϊόντα της Ελληνικής γης. Ζητούμε λύση στα προβλήματά μας και θα θέλαμε να σε έχουμε κοντά μας. Φωνάζουμε δυνατά για να μας ακούσει η κυβέρνηση. Καλό ταξίδι, Έλληνα οδηγέ, και σε καλούμε σε συστράτευση για μία Ελλάδα της διαφάνειας και για μία αναγνώριση και σεβασμό απέναντι σε μια κοινωνική τάξη που ποτίζει καθημερινά τα χώματα της ελληνικής γης με τον ιδρώτα της και με την αγωνία του αύριο”
Πρόσωπα σκληρά και χέρια ροζιασμένα κρατούσαν την παραπάνω διακήρυξη και όταν μου την έδωσαν σε ένα μπλόκο της διαδρομής Αθήνα >Τρίκαλα όλα άλλαξαν μέσα μου.
“Μπορεί να έχουν δίκιο που κλείνουν τους δρόμους. Εξάλλου ας ταλαιπωρηθούμε και λίγο. Ο αγώνας και τα μπλόκα τους είναι μία κραυγή αγωνίας…”
Κι ενώ συνέχιζα το ταξίδι προς Τρίκαλα μέσω Θήβας-Λιβαδειάς-Μπράλου προσπαθούσα να μειώσω την ένταση και την αγωνία μου λόγω της άγνωστης διαδρομής με μια καταβύθιση στην αρχαία ιστορία των περιοχών-πόλεων που για πρώτη φορά γνώριζα από κοντά.
Θήβα, Χαιρώνεια, Αλίαρτος, Ελικών, Θεσπιείς….Λιβαδειά.
Κάθε τόπος και μία Ιστορία, κάθε πόλη με τους μύθους και τους ανθρώπους της.
Ο Θηβαϊκός κύκλος, ο Οιδίποδας, η μάχη της Χαιρώνειας, οι Θεσπιείς στη μάχη των Θερμοπυλών και η ένδοξη Ιστορία της Λιβαδειάς το 1821.
Ο Πελοπίδας, ο Επαμεινώνδας, ο ιερός λόχος των Θηβαίων, ο Κρέων, ο Πολυνείκης...
Πρόσωπα και Τόποι δεμένα αξεχώριστα και αλληλονοηματοδοτούμενα.
Κι εκεί που ξεχάστηκα με το ιστορικό οδοιπορικό ξαφνικά βρέθηκα στο δεύτερο μπλόκο των αγροτών.
Ωχ! Ψιθυρίζω μέσα μου…Πού θα μάς στείλουν τώρα…Η ηλικία μου δεν με βοηθάει για νέες εκτροπές πορείας στη διαδρομή Αθήνα>Τρίκαλα.
Διαψεύστηκα, όμως, για δεύτερη φορά. Οι αγρότες με τα σκληρά Πρόσωπα, τα ροζιασμένα Χέρια και το θυμωμένο Βλέμμα τους μας μοιράζουν σε ένα χαρτί τα αιτήματά τους που έστειλαν στον Πρωθυπουργό, όπως μας είπαν.
Μας εξηγούν στα γρήγορα για την άρνησή τους να συναντήσουν τον Πρωθυπουργό και για τη δυσπιστία τους απέναντι στο κάλεσμά του για ΔΙΑΛΟΓΟ.
Κι εκεί που πήγα να διαφωνήσω με αυτήν την άρνησή τους για διάλογο κάποιος από το μπλόκο των αγροτών, σαν να διάβασε τη σκέψη μου, μού μίλησε με δυνατή φωνή και λίγο οργισμένα.
“Ναι.. Δεν δεχόμαστε να επικυρώσουμε με την παρουσία μας έναν “προσχηματικό” διάλογο της κυβέρνησης. Ζητούμε λύσεις και όχι λόγια”.
“Προσχηματικός διάλογος”
Αχ! αυτή η ξύλινη γλώσσα των πολιτικών βρήκε μιμητές και στο χώρο κάποιων εξεγερμένων αγροτών.
“Χάνετε το δίκιο σας με αυτήν την άρνησή σας” τόλμησα να πω στους θυμωμένους αγρότες. “Χάνετε μία ευκαιρία για μία ευθεία διατύπωση και προβολή των θέσεών σας. Θα σας ακούσει όλος ο ελληνικός λαός. Θα έπρεπε να ζητήσετε έναν ανοιχτό διάλογο με κάμερες και μικρόφωνα…”
Βέβαια, η προτροπή μου σκεπάστηκε από τις φωνές κάποιων διαφωνούντων αγροτών που πιστεύουν πως μόνον τα μπλόκα μπορούν να φέρουν τη δικαίωση των αιτημάτων τους.
Εν τω μεταξύ εγώ συνέχισα το ταξίδι μου στη δεύτερη εκτροπή προσπαθώντας για δεύτερη φορά να δώσω δίκιο στους αγρότες για τα μπλόκα τους και για να μετριάσω την οργή μου από την ταλαιπωρία. Έτσι άρχισα να σκέπτομαι ένα παλιό θέμα έκθεσης με τους “Όρους και τις Προϋποθέσεις του Διαλόγου”.
Βήμα-βήμα η σκέψη μου γλίστρησε στο γνωστό διάλογο Μηλίων και Αθηναίων. Οι συνειρμοί έχουν μεγάλη εξουσία και σε πάνε όπου θέλουν.
“Τουλάχιστον μάς έδωσαν τα αιτήματά τους και μίλησαν μαζί μας. Δεν το λες και λίγο αυτό!”.
Αυτά ψιθύριζα συνέχεια, όταν ξαφνικά ένας περίεργος δυνατός θόρυβος (φρενάρισμα αυτοκινήτου, εκκωφαντική κόρνα…) με ξύπνησε και με προσγείωσε στην πεζή και θλιβερή ελληνική πραγματικότητα των μπλόκων και του ΟΠΕΚΕΠΕ…
Τι κρίμα που όλα ήταν ένα όνειρο!!!
Τι κρίμα που οι αγρότες αντί να μιλούν μόνο και μονότονα για “κλιμάκωση του αγώνα” τους να μοίραζαν στους ταλαίπωρους οδηγούς (ιδιαίτερα τους νταλικιέρηδες…) φυλλάδια με “ένα συγγνώμη για την ταλαιπωρία…”, “μία έκκληση για κατανόηση...” ή και ένα χαρτί “για τα αιτήματά τους και για τον αγώνα τους”.
Αλήθεια οι επικοινωνιολόγοι των μπλόκων δεν σκέφτηκαν τα παραπάνω; Δεν μπορεί και δεν πρέπει ένας δίκαιος αγώνας και ξεσηκωμός των αγροτών να χάνεται στην εκτροπή της κυκλοφορίας, στην ταλαιπωρία των συμπολιτών τους οδηγών και σε ένα άγονο και ξύλινο “δεν πάμε σε προσχηματικό διάλογο”.
Στις μέρες μας δεν αρκεί να έχεις δίκαιο. Πρέπει να πείσεις και την κοινωνία γι αυτό. Όχι, βέβαια, κρατώντας την όμηρο με τα μπλόκα αλλά ενημερώνοντας και πείθοντας.
Η κυβέρνηση όφειλε να λειτουργήσει ως Προμηθεύς και όχι ως Επιμηθεύς.
Οι αγρότες μας οφείλουν να ζητούν και τρόπους για μία δομική αλλαγή της αγροτικής παραγωγής και όχι να εστιάζουν αποκλειστικά στις αποζημιώσεις και στα επιχορηγήσεις…
Να μην φοβούνται τον διάλογο και να μην καταφεύγουν σε παλιομοδίτικες πρακτικές (μπλόκα..).
Να μάθουν να διαλέγονται πείθοντας και όχι να οχυρώνονται πίσω από λέξεις πολιτικού φετίχ (προσχηματικός διάλογος) ή σε αντικοινωνικές δηλώσεις του τύπου “θα κλιμακωθεί ο αγώνας μας με νέα μπλόκα”.
Αχ αυτές οι λέξεις….
☆ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 1. Αλήθεια γιατί καθόλη τη διαδρομή ΑΘΗΝΑ >ΤΡΙΚΑΛΑ δεν συνάντησα ούτε έναν αγρότη στα μπλόκα παρά μόνο από μακριά έβλεπα τα σιδερένια κουφάρια των τρακτέρ; Γιατί στο σημείο της εκτροπής να υπάρχει μόνον η αστυνομία και όχι μία ομάδα αγροτών για ενημέρωση των οδηγών; Δεν μπορείς να κατηγορείς την κυβέρνηση για αναλγησία και ακαμψία και συ να απαξιώνεις τόσους οδηγούς χωρίς τη στοιχειώδη ενημέρωση για το “αναγκαίον” της ταλαιπωρίας τους. Γιατί τελικά όλα είναι επικοινωνία. Και η λεωφόρος της επικοινωνίας είναι διπλής κατεύθυνσης, με ΛΕΑ και χωρίς αποκλεισμούς. Γιατί το μήνυμα πρέπει να φτάνει παντού και γιατί το “Μέσο είναι το Μήνυμα”.
2. Η λύση-επίλυση που θα βρεθεί και θα δοθεί στα αιτήματα των αγροτών ευχόμαστε να είναι τέτοια που δεν θα επιτρέψει να εμφανιστούν μπλόκα στους ελληνικούς δρόμους και τον επόμενο Δεκέμβριο. Να μη δίνουν επιχειρήματα σε όσους εντός και εκτός Βουλής μιλούν για “επετειακή εκδήλωση των μπλόκων”.
3. Η αντιπολίτευση φρόνιμο είναι όταν εκφράζει τη συμπαράστασή της για τα “δίκαια αιτήματα” μιας κοινωνικής τάξης να προτείνει και τρόπους επίλυσης κοστολογημένους. Μπορεί η συμφωνία ενός κόμματος με τα αιτήματα των αγροτών να θεωρείται αυτονόητη για το κομματικό μας σύστημα αλλά οι δηλώσεις πολιτικού αρχηγού του τύπου “συμφωνούμε με κάθε μορφή πάλης” (αν αποδόθηκαν σωστά) μάλλον αδικούν το κόμμα του, την πολιτική ευπρέπεια και την κοινωνική ευρυθμία.
4. Καλές ως θεωρίες ο “κοινωνικός αυτοματισμός” και η “πάλη των τάξεων”, αλλά ενίοτε συνοδεύονται κι από κοινωνικές και πολιτικές τερατογενέσεις.