Με θυμάμαι από μικρό παιδί να κοιτάζομαι στο καθρέφτη… έβλεπα ένα άσχημο παιδάκι που έκανε γκριμάτσες και όλο χαμογελούσε για να φανεί λίγο όμορφο! Ποιος άλλωστε δεν βλέπει ένα μωράκι όμορφο και δεν θέλει να του κάνει γούτσου – γούτσου; Εγώ από τα γεννοφάσκια μου ήμουν ένα μικρό κακάσχημο μαμουδάκι που σαν η μανούλα μου με πήγαινε βόλτα με το καροτσάκι οι κυρίες που συναντούσε απέστρεφαν το βλέμμα τους για να μην έρθουν σε εκείνη την δύσκολη θέση που λέγαμε… του γούτσου γούτσου! “Ούηηη μάναμ τι κακάσχημο παιδί έκανε η κυρά Μάχη; Ωραία γυναίκα αυτή και ωραίο άντρα πήρε αλλά το παιδί της σαν να μην είναι δικό της αλλά της Γεωργίας (Βασιλειάδου!).
Όμως παρόλα αυτά η μάνα μου κάθε φορά που με έβλεπε να εξασκώ το ναρκισσιστικό μου κομμάτι επί της αντανάκλασης σε αυτό το γυαλί που λέγεται καθρέφτης και με άκουγε να της εξομολογούμαι το παράπονο μου: “γιατί μαμά εγώ δεν είμαι όμορφος όσο τα άλλα παιδάκια” η Αντρομαχούλα μου απαντούσε: “γιατί εσύ είσαι πανέμορφος στην ψυχή και ο καθρέφτης δεν μπορεί να σου το δείξει!!!”
Τότε τσονάκια μου ομολογώ ότι δεν το πολυκαταλάβαινα αυτό που η μανούλα μου με τόση τρυφερότητα και στοργή μου έλεγε και αποφάσισα να μην καθίσω να ξανακοιταχτώ στο καθρέφτη για αρκετή ώρα γιατί στεναχωριόμουν, παρά μόνο όσο απαιτούνταν για να φτιάξω το τσουλούφι στο καστανόξανθο μαλλάκι μου που πετούσε λες και ήταν λειρί κόκορα και δεν καθόταν στη θέση του με τίποτα. Το πόσα λεμόνια έστυβα, γιατί δεν υπήρχαν λεφτά για ζελέ, δεν περιγράφεται!!!
Καθώς μεγάλωνα και άνοιγε το μυαλό μου, καλλιεργούσα το πνεύμα με αξιόλογες προσλαμβάνουσες τόσο από την οικογένεια αλλά και τους δασκάλους και πεφωτισμένους ιερείς – πνευματικούς και άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως η εξωτερική ομορφιά είναι σαν το περιτύλιγμα. Ας μην γελιόμαστε στην εποχή μας ειδικά ο άλλος σε προσεγγίζει, σου δίνει δουλειά, σου χαμογελά εύκολα αν αισθητικά ανήκεις στους ευνοημένους που ο Θεός σε έπλασε με μια εικόνα πιο τραβηχτική.
Εγώ δεν ανήκα στην τραβηχτική εικόνα τουλάχιστον μέχρι τα 20είκοσι μου χρόνια! Μετά κάτι άρχισε να αλλάζει και να αποκτώ πιστεύω μια γοητεία που προέκυπτε όχι απ’ αυτό που φαινόμουν αλλά από εκείνο που έλεγε η μάνα μου και δεν πολυκαταλάβαινα… από την γοητεία και την ομορφιά της ψυχής.
Έκανα και πολύ γυμναστική, είχα ευγένεια, τρόπους και πάντα ήθελα όλο τον κόσμο να βοηθήσω και να πω μια καλή κουβέντα αισιοδοξίας και στον συνάνθρωπο μου που οι άλλοι μπορεί να μην τον έβλεπαν και να μην του έδιναν σημασία γιατί ήταν… άσχημος!
Μια κοπέλα μάλιστα που έμελλε πολύ να αγαπήσω όταν σπούδαζα Αξιωματικός του Εμπορικού Ναυτικού στην Πρέβεζα ήταν κακάσχημη για τα κοινωνικά στάνταρς, όπως ορίζεται η ομορφιά βάση στερεοτυπικών προτύπων! Για μένα όμως ήταν το πιο ωραίο κορίτσι και όταν κάποια στιγμή με ρώτησε και η ίδια με περίλυπο ύφος και συνάμα μια αίσθηση ευγνωμοσύνης “Αχ βρε Αντώνη μου τι το όμορφο βρήκες σε μένα που όλοι με λένε κακάσχημη;” της απάντησα με τα λόγια, με ότι μου είχε πει η τότε εν’ ζωή αείμνηστη Αντρομαχούλα μου “ γιατί εσύ είσαι πανέμορφη στη ψυχή και ο καθρέφτης της κοινωνίας μας δεν μπορεί να σου το δείξει αλλά εγώ το βλέπω και είμαι πολύ τυχερός που σε έχω στην καρδιά μου!!!”
Κάπως έτσι κατάλαβα πως η ομορφιά που βλέπεις και επιδεικνύουμε στο καθρέφτη καταβροχθίζεται από τον χρόνο, η ομορφιά που δεν βλέπεις και ανακαλύπτεις στης ψυχής το πρόσωπο δεν αλλοιώνεται ποτέ και παραμένει πάντα ίδια τσονάκια μου!!! Σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για απέραντη αγάπη σας!! Αντώνης Κούκεν.