Ο κόσμος παραπαίει με ραγδαίους ρυθμούς σε μια δυστοπία άνευ προηγουμένου. Τα πολλαπλά σοκ απανθρωπιάς, ανορθολογισμού και επίδειξης δύναμης σε διαφορετικά μέτωπα προκαλούν οργή, αλλά και αμηχανία.
Ο μηχανισμός που περιέγραψε η Naomi Klein στο Δόγμα του Σοκ, πριν 18 χρόνια, βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό.
Η εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο που εξαπέλυσε το Ισραήλ στο Ιράν, είναι μια αδιανόητη πράξη κλιμάκωσης, σε μια συγκυρία που νομίζαμε ότι τα έχουμε δει όλα.
Η συνάντηση ενός εγκληματία πολέμου όπως ο Νετανιάχου με έναν ασυνάρτητο, φασίζοντα πλανητάρχη όπως ο Τραμπ, είναι η στιγμή της απόλυτης επικράτησης της παγκόσμιας αδικίας και του νόμου του ισχυρού απέναντι στην αξία της ζωής, της ειρήνης και ότι έχει απομείνει από δικαιώματα και διεθνές δίκαιο.
Ξέρουμε από τώρα πως θα αντιδράσουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σε αυτή την έκρηξη της πολεμικής παράνοιας. Ξέρουμε από τώρα ποια θεωρεί ο Μητσοτάκης «σωστή πλευρά της ιστορίας». Ξέρουμε από τώρα πως θα σταθεί ο στρατός των δημοσιολόγων στα πάνελ και στα άρθρα στην Ελλάδα, αυτών που συντηρούνται μέσα από τις δημόσιες σχέσεις με πρεσβείες, λόμπι και επιχειρηματικά συμφέροντα.
Ξέρουμε από τώρα πώς θα αντιδράσει ο απόπατος της Ομάδας Αλήθειας και ο εσμός των τρολ, που φλεξάρει την δυνατότητα του να κάνει προπαγάνδα -συντηρούμενος με δημόσιο χρήμα.
Μπροστά σε αυτή την σκοτεινιά, έχει έρθει η ώρα να αναμετρηθούμε με την ευθύνη μας.
Περίπου 20 χρόνια πριν, σε μια αντίστοιχη συνθήκη ακούστηκε ένα τεράστιο «ως εδώ» σε Ελλάδα και Ευρώπη, που οδήγησε στην αναγέννηση του κοινωνικού παράγοντα, σήκωσε κόσμο από τους καναπέδες και σύνδεσε ξανά το αίσθημα δικαίου του ελληνικού λαού με τους αγώνες για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη.
Λέγεται συχνά ότι «οι συνθήκες έχουν αλλάξει από τότε».
Φοβάμαι ότι αυτοί που έχουμε αλλάξει είμαστε εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες που τείνουμε να αποδεχθούμε την ήττα, να αποποιηθούμε την ευθύνη και να προσαρμοστούμε στον χαμηλό πήχη των κοινωνικών προσδοκιών. Εμείς που υποτασσόμαστε στα λάθος ερωτήματα, στις πρόχειρες απαντήσεις και εθελοτυφλούμε μπροστά στα προφανή.
Έχει έρθει η ώρα να πιάσουμε το νήμα από την αρχή και να απαντήσουμε στα θεμελιώδη ερωτήματα, χωρίς πολιτικούς υπολογισμούς, χωρίς εργαλειακές συμμαχίες.
Έχει έρθει η ώρα να ξαναθυμηθούμε την ιστορική εμπειρία, να ξαναγνωρίσουμε τους νεότερους εαυτούς μας και να συστηθούμε ξανά στην κοινωνία.
Με το βάρος της γνώσης, τον αναστοχασμό των λαθών και την ελπίδα μέσα από τα κινήματα.
Αλλά και την απόλυτη πεποίθηση ότι η ιστορία γράφεται μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην αδικία και ενάντια στον πόλεμο.