Υπάρχει άραγε κάποιος που να πανηγυρίζει με την καρδιά του για το τέλος των μνημονίων; Δεν ρωτάμε αν πανηγυρίζει κάποιος με το μυαλό του, η σκέψη και η ανάλυση δεδομένων δεν επιτρέπουν εορτασμούς.
Οι εργαζόμενοι έχουν πάψει να ζουν αξιοπρεπώς. Για να το θέσουμε καλύτερα, από όσους έχουν δουλειά, οι περισσότεροι είναι στο όριο της φτώχεια. Από το σύνολο, ένας στους τρεις είναι άνεργος. Από αυτούς που έχουν θέση εργασία, ένας στους τρεις έχει εισόδημα κάτω από 600 ευρώ το μήνα. Δουλεύουν ίσα ίσα για τους λογαριασμούς αλλά νιώθουν προνομιούχοι, τουλάχιστον έχουν ένα μικρό ποσό ώστε να καλύπτουν τις βασικές ανάγκες, φως, νερό.
Για κάθε εργαζόμενο, υπάλληλο, αντιστοιχεί περίπου ένας συνταξιούχος. Και αυτό είναι ένα επίτευγμα των μνημονίων, επέτρεψαν σε νεότατους να συνταξιοδοτηθούν. Αυτό που παρουσιαζόταν σαν παθογένεια άλλων εποχών, έγινε μαζικό. Να φύγουν δημόσιοι υπάλληλοι από τα μισθολόγια, να πάρουν σύνταξη, δηλαδή να πληρώνονται για να μην κάνουν τίποτε. Άδειασαν οι υπηρεσίες, λείπουν τα χέρια, καθυστερούν τα πάντα, το απόλυτο χάος στη δημόσια διοίκηση.
Οι επιχειρηματίες προτιμούν να μην επιχειρούν, δεν αξίζει, αφενός δεν μένει κέρδος, αφετέρου με έναν έλεγχο της εφορίας, θα βρεθούν και υπόλογοι, όλο και κάποιο παράπτωμα θα βρεθεί. Χάθηκε η παραγωγή, χάθηκε ο βιοτέχνης που θα πάρει ένα κομμάτι δέρμα και θα το κάνει τσάντα, ο επιχειρηματίας του σήμερα είναι εκείνος που πουλάει καφέ σε πλαστικά ποτηράκια (τα ποτηράκια εισαγωγής από την Κίνα).
Εργοστάσια έφυγαν, πήγαν σε γειτονικές χώρες, έπιπλα, αναψυκτικά, ρούχα, οι μονάδες μετακόμισαν, όσοι είχαν βαρύ εξοπλισμό μετέφεραν την έδρα αλλού, επί οκτώ χρόνια η ελληνική βιομηχανία μεταναστεύει και κανείς δεν ασχολείται. Μήπως είναι πρόβλημα το κόστος εργασίας ή ο συνδικαλισμός; Όχι, αυτά έχουν πάψει να υπάρχουν, το πεδίο είναι ελεύθερο αλλά παραμένει βαριά η φορολογία, ακριβή η ενέργεια και κακές οι εκπλήξεις που φέρνει η στιγμή. Ποιος θυμάται την έξτρα φορολόγηση των επιχειρήσεων πρόπερσι; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξουν άλλες εκπλήξεις;
Ξένοι επενδυτές έφυγαν τρέχοντας. Γραφειοκρατία, ασυναρτησία, καθυστερήσεις, ασάφειες. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν ρισκάρει, υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις είτε ομογενών ή ξένων εταιρειών που είπαν ότι θα δουν την ελληνική κρίση ως ευκαιρία. Διαπίστωσαν ότι είναι ευκαιρία να καταστραφούν.
Οι τράπεζες που επιδοτήθηκαν αδρά, οι τράπεζες που ήταν πέρα από το νόμο, οι τράπεζες που δεν εφάρμοζαν δικαστικές αποφάσεις, οι τράπεζες που ήταν πιο απερίσκεπτες από τους ανώριμους καταναλωτές, μήπως είναι τώρα ευχαριστημένες; Τα κόκκινα δάνεια παραμένουν κόκκινα και το λίγο χρήμα παραμένει κλειδωμένο χάρη στην κομμουνιστική ρύθμιση των capital controls. Η άρση των μέτρων, όταν αποφασιστεί, θα τις αποτελειώσει.
Υπάρχει άραγε κάποιος που να πανηγυρίζει για το τέλος των μνημονίων; Υπάρχει κάποιος που να βλέπει τα καλύτερα να έρχονται;
thecaller.gr