Το καλοκαίρι του 2021 και εν μέσω θέρους το υπουργείο εργασίας έφερε προς ψήφιση έναν από τους πιο αντεργατικούς νόμους που ψηφίστηκαν ποτέ στη χώρα. Είναι ο νόμος 4808/21, ο γνωστός νόμος Χατζηδάκη. Είναι ο νόμος που ουσιαστικά καταργεί το οκτάωρο εργασίας, ένα κεκτημένο από την εποχή που οι εργαζόμενοι πάλεψαν για να ανατρέψουν την παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και τις συνθήκες γαλέρας με τις οποίες απασχολούνταν την περίοδο εκείνη κι οργανώθηκαν σε μια μορφή πάλης ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Την περίοδο αυτή κυριάρχησε η ενότητα του εργαζόμενου λαού που είχε ως στόχο τις καλύτερες συνθήκες εργασίας και την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών. Αποτέλεσμα αυτού του αγώνα των εργαζομένων που ξεκίνησε από τον Καναδά το 1872 και κορυφώθηκε στο Σικάγο της Αμερικής το 1886 και σε άλλες πόλεις του υπόλοιπου κόσμου, ήταν η μείωση των ωρών εργασίας, η εφαρμογή του οκταώρου αλλά και η κατάκτηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων (όπως άδεια μητρότητας, αναρρωτική άδεια, επιμορφωτική άδεια κλπ.)
όπως πολλά απ’ αυτά προβλέπονται από την εργατική νομοθεσία σήμερα. Δύο χρόνια αργότερα ο γνωστός νόμος Γεωργιάδη επεκτείνει την ευέλικτη μορφή εργασίας. Συγκεκριμένα επιτρέπει την απασχόληση των εργαζομένων το Σάββατο και την Κυριακή σε κρατικές επιχειρήσεις, τράπεζες και γενικότερα τον ιδιωτικό τομέα εφόσον κριθεί αναγκαία η εργασία το Σαββατοκύριακο.
Ο συγκεκριμένοι νόμοι δεν προβλέπουν απλά την κατάργηση του οκτάωρου αλλά επιτρέπουν την υπερωριακή απασχόληση, ενίοτε χωρίς πρόσθετες αμοιβές για τους εργαζόμενους και την εφαρμογή ελαστικών μορφών εργασίας. Παράλληλα περιορίζουν αισθητά τις συνδικαλιστικές ελευθερίες ιδιωτικών και δημοσίων σωματείων. Δηλαδή μέσα από τη λειτουργία νέων δομών όπως ο ΟΜΕΔ (διαιτησία) γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας των εργαζομένων, των στάσεων εργασίας, η ηλεκτρονική λήψη αποφάσεων στις γενικές συνελεύσεις κ.ο.κ
Το δικαίωμα όμως των πολιτών που απασχολούνται στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα να οργανώνονται συνδικαλιστικά και πού είναι κατοχυρωμένο συνταγματικά, αποτελεί ύψιστη έκφραση συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης κι ενίσχυσης των κλαδικών και των κοινωνικών συμφερόντων. Κατ’ επέκταση ο συνδικαλισμός είναι ένας από τους τρεις πυλώνες της δημοκρατίας μαζί με τον κοινοβουλευτισμό και τον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι αντεργατικοί αυτοί νόμοι απορρίφθηκαν από το σύνολο των σωματείων των εργαζομένων στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Οι συγκεκριμένοι νόμοι και κάθε μεταγενέστερη νομική διάταξη που περιορίζει τα αναφαίρετα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων πρέπει να καταργηθούν και να ενισχυθεί η ελεύθερη επιλογή των εργαζομένων συμμετοχής σε απεργίες και στάσεις εργασίας η οποία θα προστατεύεται από τον νόμο χωρίς αυτή να αποτελεί αιτία για αντιπαράθεση μεταξύ ιδιοκτητών επιχειρήσεων κι εργαζομένων. Ο δρόμος αυτός θα προστατεύει τα κεκτημένα των εργαζομένων με στόχο τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής που είναι απαραίτητη για τα θεμέλια της δημοκρατίας.
Γιώργος Τσιάκαλος