Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Η ολοκλήρωση της αρθρογραφίας μας γι’ αυτή την κρίσιμη κατάσταση για το μέλλον της Χώρας, που αποτελεί η σημερινή της κατάληξη, που συνδυάζει την χρεοκοπία, την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και την ανθρωπιστική κρίση, συμπίπτει με την ανάδειξη, μέσω των δικαστικών διώξεων για το «πλιάτσικο» του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, καθώς και την «εθνική λεηλασία» της Χώρας από το «όργιο μιζών» στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, που, όχι μόνο υπερχρέωσαν αυτήν, αλλά δημιούργησαν και «μαύρες τρύπες» στην άμυνα της Χώρας.
Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για την «κορυφή του παγόβουνου» ενός ασύδοτου και διεφθαρμένου κλεπτοκρατικού καθεστώτος, που δομήθηκε κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, και ιδιαίτερα στην ύστερη περίοδο αυτής (δεκαετίες 1990 και 2000), από την «παρασιτική» και «μαυραγορίτικη» οικονομική ολιγαρχία και την «θεραπαινίδα» αυτής (κυρίως το δικομματικό πολιτικό προσωπικό εξουσίας). Σύστημα που, αφενός, υπονόμευσε και διέλυσε τις δυνατότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Χώρας, για την μετατροπή της σε Κράτος Δικαίου και Κράτος Πρόνοιας υπέρ του Λαού και, αφετέρου, κατά την περίοδο του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», προκειμένου να περισώσει τα προνόμιά του και τους μηχανισμούς «λεηλασίας» του δημοσίου πλούτου, εκχώρησε στους ξένους δανειστές και στους διεθνείς τοκογλύφους κυριαρχικά δικαιώματα της Χώρας, επιβάλλοντας πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση για Ευρωπαϊκή Χώρα υπέρ αυτών.
Χωρίς αμφιβολία, ο αντικειμενικός ιστορικός του μέλλοντος θα ομιλήσει για «εθνική προδοσία». Γι’ αυτό, η τραγωδία για την Χώρα μας συνίσταται στο ότι, το ίδιο σύστημα παρακμής (οικονομικό και πολιτικό) παραμένει, έως σήμερα, αλώβητο και εμφανίζεται υποκριτικά, ότι αγωνίζεται, δήθεν, για την Σωτηρία της (!!!),την στιγμή, που αυτή «βουλιάζει» σε έναν οδυνηρό «κατήφορο χωρίς πάτο».
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, που προοιωνίζει μέγιστη εθνική καταστροφή, με την μετατροπή της Χώρας σε «αποικία χρέους», η οποία, αναλογικά, έχει τα χαρακτηριστικά της Μικρασιατικής Καταστροφής, απαιτούνται παράλληλες δράσεις, τόσο του λαϊκού μαζικού κινήματος και των πολιτικών δυνάμεων, που το εκφράζουν, όσο και των θεσμών, όπως η Δικαιοσύνη, που, με βάση το συνταγματικό της καθήκον έναντι του Λαού, υπέρ του οποίου πρέπει να δρα, οφείλει να «βάλει βαθιά το νυστέρι» της έρευνας στο «πάρτυ λεηλασίας» της Μεταπολίτευσης και να αποδώσει, όχι μόνο ποινικές ευθύνες, αλλά, κυρίως, να επιδιώξει την «επιστροφή των κλοπιμαίων» στον δικαιούχο, που είναι ο Ελληνικός Λαός, που, στην πλειοψηφία του, οδηγείται σε μία σύγχρονη «λιμοκτονία».
Το μείζον, όμως, ζήτημα είναι η άμεση ανατροπή αυτού του σάπιου κλεπτοκρατικού συστήματος, που οι «αναθυμιάσεις» του έχουν γιγαντωθεί στην εποχή του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», από ένα ισχυρό δημοκρατικό προοδευτικό και πατριωτικό αντιμνημονιακό μέτωπο Σωτηρίας. Αυτό το μέτωπο είναι κρίσιμο να δημιουργηθεί τώρα και όχι μετεκλογικά, με πυρήνα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που, ως η μεγαλύτερη αντιμνημονιακή προοδευτική δύναμη, οφείλει να αναλάβει και την πρωτοβουλία. Ισχυρό ιστορικό συμβολικό προηγούμενο για την Ελλάδα υπάρχει, και είναι η δημιουργία του Ε.Α.Μ., μπροστά στο φάσμα της Κατοχής από την «ναζιστική μπότα» και την ανάγκη απελευθέρωσης της Ελλάδας και της προστασίας του Λαού. Αντίστοιχες, αναλογικά, συνθήκες αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα και, γι’ αυτό, οι καιροί απαιτούν την δημιουργία ενός σύγχρονου Ε.Α.Μ. από τις αντιμνημονιακές, δημοκρατικές, προοδευτικές και πατριωτικές δυνάμεις, για την Σωτηρία της Χώρας.
.