Πριν από λίγες μέρες όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτως κομματικής γεωγραφίας παρακολουθήσαμε με θλίψη τον εκτροχιασμό του πολιτικού διαλόγου ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αφορμή την πρόταση μομφής στο πρόσωπο του αναπληρωτή Υπουργού Υγείας. Είδαμε δυστυχώς, να μεταφέρεται μια “πεζοδρομιακή” αντιμετώπιση της πολιτικής αντιπαράθεσης στα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου και να εκστομίζονται από τα πλέον επίσημα χείλη, δήθεν επιχειρήματα, καφενειακού τύπου.
Μετατράπηκε μέσα σε λίγες ώρες έτσι, μια κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία σε “κουτσομπολιό”, σε talk show της μεσημεριανής τηλεοπτικής ζώνης.
Αποδείχτηκε συνεπώς και μάλιστα με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι τα κόμματα του fake δικοματισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ δεν διαθέτουν μόνο έναν Πολάκη αλλά ότι ο “πολακισμός” συνιστά την κυρίαρχη αντι-πολιτική στάση στο εσωτερικό τους.
Γιατί πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί άλλωστε το γεγονός ότι η σύγκρουσή τους αντί να επικεντρωθεί στα πραγματικά και μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών, την ανεργία, την υπερφορολόγηση, τη μετανάστευση των νέων ανθρώπων που επιλέγουν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον μακρυά από την Ελλάδα, εκείνοι συγκρούστηκαν για τα οικογενειακά τους άπλυτα, για βόλτες με κότερα και πούρα;
Πρόκειται για μια εκλογική στρατηγική που μπορεί να πολώνει και να συσπειρώνει τους εκάστοτε κομματικούς στρατούς, να προκαλεί θόρυβο και να κερδίζει μερικά παραπάνω likes στα κοινωνικά δίκτυα αλλά απαξιώνει την ουσία του πολιτικού διαλόγου. Αποτυπώνει την ουσιαστική φτώχεια επιχειρημάτων και ξεκάθαρης στρατηγικής απέναντι στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα. Από τα μεγάλα εθνικά θέματα και την οικονομία ως τη διαφαινόμενη δημογραφική της συρρίκνωση και τις προεκτάσεις που θα έχει έναν τέτοιο γεγονός στην ανάπτυξη της οικονομίας, το ασφαλιστικό σύστημα αλλά και την πολιτική ασφάλειας και άμυνας της Πατρίδας μας. Εκεί άλλωστε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συμφωνούν ως προς το πολιτικό τους σχέδιο. Γιατί ακριβώς δεν έχουν κανένα απολύτως σχέδιο και προσπαθούν να το αποκρύψουν με στημένες κοινοβουλευτικές κοκορομαχίες.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως που γεννά όλη αυτή η εικόνα πολιτικής παρακμής είναι ότι στην ουσία απομακρύνει τον κόσμο από την ίδια την Πολιτική. Στέλνει τους πολίτες στο σπίτι τους ή ακόμη χειρότερα στους εκατέρωθεν εξτρεμιστές και κυρίως την ακροδεξιά.
Και αυτό το γεγονός συμπυκνώνει την ουσία της ελληνικής ιδιαιτερότητας σε σχέση με την οικονομική κρίση.
Γιατί εδώ και μια δεκαετία παρακολουθούμε τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, με παρόμοια οικονομικά μεγέθη, σταδιακά να ανακάμπτουν, να εμφανίζουν θετικά οικονομικά αποτελέσματα και να επιστρέφουν στην κανονικότητα τη στιγμή που η Ελλάδα εξακολουθεί να μην έχει επιλύσει τα βασικά της προβλήματα. Σε τί λοιπόν διαφέρουν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Κύπρος από εμάς τηρουμένων των αναλογιών ως προς τη διαφορετικότητα των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζαν; Είχαν μήπως κάποιο “μαγικό ραβδί” ή κάποια έτοιμη λύση που θα μπορούσαμε να αντιγράψουμε μετά από τόσα χρόνια πειραματισμών;
Η απάντηση είναι ασφαλώς και όχι. Ωστόσο η μεγάλη και ουσιαστική διαφορά όλων αυτών των κρατών ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης σε αντίθεση με τη χώρα μας, είναι η ύπαρξη μιας βασικής προϋπόθεσης που εξακολουθεί να λείπει από την Ελλάδα του 2019. Είναι η έννοια της ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ του πολιτικού συστήματος. Γιατί σε καμία Ιρλανδία, σε καμία Πορτογαλία, ούτε και στην Κύπρο δεν υπήρχε κανένας Αντώνης Σαμαράς ούτε Αλέξης Τσίπρας ως “Σαμαράς Junior” για να σκίζει προεκλογικά τα μνημόνια μόνο και μόνο για να τα ξανακολλήσει μετά τις εκλογές. Και μπορεί αυτή η επικοινωνιακή επιλογή να έκανε προσωρινά ευτυχισμένους τους εμπνευστές της με την κατάληψη του πρωθυπουργικού θώκου, συνεχίζει όμως να κάνει τους πολίτες να δυστυχούν κάθε φορά που πρέπει να ανταποκριθούν σε νέες οικονομικές θυσίες για να αποπληρωθούν οι φιέστες των δήθεν διαπραγματεύσεων με τους δανειστές.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σε αυτήν την κατάσταση αλλά και σε αυτούς όλα αυτά τα χρόνια επέλεξαν να κερδοσκοπούν πολιτικά πάνω στο διχασμό και τη διχόνοια ελληνικού λαού. Έχουμε ηθική υποχρέωση να συμφιλιώσουμε ξανά τους Έλληνες και να αγωνιστούμε όλοι μαζί για να σταθεί ξανά η Πατρίδα μας στα πόδια της με τους πολίτες της όρθιους. Έχουμε ευθύνη απέναντι στους εικοσάρηδες και τους τριαντάρηδες που δεν έχουν δει την Ελλάδα εκτός κρίσης σε κανένα έτος της ενήλικης ζωής τους. Έχουμε χρέος απέναντι στους νέους επιχειρηματίες που έχουν ιδέες, που καινοτομούν αλλά βρίσκουν μπροστά τους ένα διαλυμένο τραπεζικό σύστημα. Έχουμε καθήκον να στηρίξουμε τους νέους εργαζόμενους, τους νέους επιστήμονες που ξενιτεύονται, τους ένστολους που φροντίζουν για την ασφάλεια και την εθνική μας ακεραιότητα ρισκάροντας τη ζωή τους κάθε μέρα σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου.
Αντ’ αυτού, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία βλάπτουν σοβαρά τη Δημοκρατία. Απέδειξαν πως ούτε θέλουν ούτε μπορούν να σταθούν στο ύψος των πολιτικών περιστάσεων. Εκπροσωπούν δυστυχώς το πιο νοσηρό χτες της πολιτικής μας ιστορίας. Εκπροσωπούν τις Δύο διαφορετικές όψεις της συντήρησης και του εμφύλιου διχασμού. Κρατούν τη χώρα πίσω.
Για αυτό και σύντομα μαζί με τους πολίτες θα τους στείλουμε ένα ισχυρό μήνυμα αλλαγής στηρίζοντας ένα πραγματικά προοδευτικό και δημοκρατικό κοινωνικό κίνημα.
Ένα Κίνημα Αλλαγής που θα πάει την χώρα μπροστά.
Θα τα καταφέρουμε.