Γιώργος Αλεξανδρής: Ποίημα “ΑΚΑΛΕΣΤΟΣ “

                                           Α Κ Α Λ Ε Σ Τ Ο Σ

Ακάλεστος κι απρόσμενος                                          Κόρες φανήκαν λυγερές,
μου ήρθε μια βραδιά,                                                 ξανθές γαλανομάτες
ξένος κι εγώ φιλόξενος                                               χορεύουνε πιαστές,
τον δέχτηκα φιλικά.                                                     Τριαντάφυλλα γιομάτες
                 *                                                                                          *
Τ ου έστρωσα τραπέζι ,                                               Με μέθυσαν στη νύχτα
τον κέρασα κρασί                                                         με  μάγεψαν στην αυγή,
και άρχισε να παίζει                                                     κι από τον κόσμο βγήκα
γλυκύτατο βιολί.                                                           με ζάλη γλυκιά, δυνατή.
                 *                                                                                         *
Λιγώθηκε  η καρδιά μου                                             Κι ως φώτισε η ανατολή
σε  ουράνια μουσική                                                   κι ακούστηκαν ψιλές φωνές,
κι απλώθηκε η χαρά μου                                            μου δίνουνε γλυκό φιλί
απέραντη στην ψυχή.                                                  και φεύγουν οι ξωτικιές.
                  *                                                                                         *
Του είπα φλογισμένος,                                                Σταμάτησε να παίζει
«παίξε  το ωραίο σου βιολί,                                        σε λίγο και το βιολί
παίξε και μεθυσμένος                                                  και δίπλα στο τραπέζι
ας φτάσω στο πρωί.                                                     βλέπω μικρό παιδί.
                  *                                                                                         *
Τέντωσε τις χορδές σου                                              Και σαστισμένος μένω
βγάλε χρυσή φωνή,                                                      μπρος στο ξανθό παιδί,
φωτιά οι δοξαριές σου                                                φοβάμαι, δεν του κρένω
με παίρνουν απ΄ τη γη.                                                μόνο βλέπω το βιολί.
                   *                                                                                         * 
Στον ουρανό με πάνε                                                   Στο παραθύρι εστήθη
και τ’ άστρα κυνηγώ,                                                   κι ο ήλιος φωτεινός,
παίξε, τον κόσμο κάνε                                                 σηκώθηκε κι αυτός να φύγει,
σειρήνας σπιτικό».                                                       παντάξενος ο μικρός.
                   *                                                                                           *
Τραγούδησε και πήγα                                                 Τον  ρώτησα ποιος είναι,
σε κόσμους μαγικούς                                                  του κράτησα το χέρι,
και πρόλαβα και είδα                                                  «ακόμα » του είπα «μείνε,
παράξενους θεούς                                                       φύγε το μεσημέρι».
                   *                                                                                          *
που μέρα τραγουδάνε,                                               Το  βιολί και το κρασί κρατά                                                                                                                    τη νύχτα κυνηγούν,                                                     και μου τα δίνει γελαστός.      
που πίνουν και μεθάνε                                              «Είμαι» μου λέει ψιθυριστά
αδιάκοπα γλεντούν.                                                    «ο Έρωτας, της Αφροδίτης γιος».