Δεν είναι η σιωπή που με τρομάζει, ούτε η επίκληση στο δικαίωμα αυτής, αλλά η απουσία εκείνου του αδιόρατου σήματος που φαίνεται στα μάτια, στις κινήσεις και στον αέρα γύρω μας, όταν βρισκόμαστε μαζί με τους άλλους. Είναι η ντροπή…
Αυτή η αρχέγονη, ανεπιτήδευτη αίσθηση που μας σταματά πριν χρειαστεί να μιλήσουμε, που μας κρατά σε επαφή με τον εαυτό και με τους άλλους, που θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι παιχνίδι χωρίς όρια.
Η ντροπή είναι ο φύλακας της αρετής. Είναι το φρένο που μας κρατά σε επαφή με την ηθική μας και με όλα όσα αξίζουν.
Η ντροπή δεν είναι τιμωρία, ούτε δεσμευτικός κανόνας. Είναι μια μικρή φωνή που θυμίζει ότι η αλήθεια έχει πρόσωπο και η αξιοπρέπεια μέτρο. Όταν λείπει, η δύναμη γίνεται θράσος, η γνώση επικίνδυνο όπλο και η θέση πασαρέλα για επίδειξη.
Μπορεί κανείς να διεκδικήσει όσα δικαιώματα θέλει. Μπορεί να σιωπήσει, μπορεί να μιλήσει , μπορεί να κάνει ότι είναι δυνατό και αδύνατο προκείμενου να υπερασπίσει τον εαυτό του αλλά ό,τι και να βάψεις, ξεβάφεται.
Επικαλούμαι με σθένος λοιπόν το δικαίωμα της ντροπής. Της μικρής, της αμήχανης, της αληθινής. Εκείνης που σώζει, που καθοδηγεί και που θυμίζει πως σ’ αυτή τη ζωή κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί για πάντα.
