Την περίοδο που συντελούνται με ραγδαίο τρόπο ιστορικές, γεωπολιτικές αλλαγές και ρυθμίζονται εκ νέου οι διεθνείς συνθήκες και ισορροπίες στον υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο, με πρώτο θύμα την Ευρώπη, που φαντάζει σήμερα γεωπολιτικά ως «γυμνός βασιλιάς», η Ελλάδα πορεύεται στον πεπατημένο παρακμιακό λήθαργό της, χωρίς να διαθέτει πλέον οξυγόνο.
Ενώ σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική περίοδο, μία χώρα σαν την Ελλάδα με ανοιχτά εθνικά θέματα, λόγω του καραδοκούντος τουρκικού αναθεωρητισμού, θα έπρεπε να έχει στραμμένη την προσοχή, με αναπτυγμένες τις κεραίες της συμμετέχοντας αποφασιστικά στην υπό διαμόρφωση νέα διεθνή ισορροπία, είναι παντελώς απούσα, αφού δεν διαθέτει σοβαρή πολιτική ηγεσία με κύρος, αλλά και εν δυνάμει υγιές συνολικό, πολιτικό σύστημα, που να μπορεί να αφουγκραστεί και να επηρεάσει τα τεκταινόμενα. Πρόκειται για μία χώρα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, χωρίς καν να υπάρχουν ιμάντες ασφαλείας.
Η ανείπωτη εθνική τραγωδία των Τεμπών και η προσπάθεια συγκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων της από την αλαζονική κυβέρνηση της ΝΔ, που θεωρούσε, ότι με την δοκιμασμένη στο παρελθόν επικοινωνιακή διαχείριση σε αντίστοιχες μεγάλες τραγωδίες, θα μπορούσε να αποκοιμίσει την κοινωνία, όπως συνέβαινε σε μεγάλο βαθμό καθ’ όλη την προηγούμενη περίοδο, αποτέλεσε τον καταλύτη για τις μαζικότερες κοινωνικές αντιδράσεις, όπως αποτυπώθηκαν στις πρόσφατες, μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των πολιτών. Συγκεντρώσεις, που πέραν των αισθημάτων συμπαράστασης στους συγγενείς των νεκρών και τραυματισμένων και το πρωταρχικό αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης και ανάδειξη της αλήθειας, εμπεριείχαν για πρώτη φορά, τέτοιο καθολικό μήνυμα αποδοκιμασίας της σημερινής μονοπολικής κυβέρνησης της ΝΔ. Διατρανώθηκε παράλληλα και η παταγώδης διάψευση των προσδοκιών, που καλλιεργήθηκαν από τα πολιτικά φληναφήματα και πελατειακά δίκτυα της κυβέρνησης της ΝΔ περί διαχειριστικής επάρκειας, αφού πίσω από την χρυσόσκονη των επικοινωνιακών δικτύων, έχει οδηγήσει τη χώρα σε βαθιά κρίση και παρακμή με σημαντικά προβλήματα εθνικής ασφάλειας σε ένα ταραγμένο διεθνή περίγυρο.
Το βίαιο άνοιγμα της κουρτίνας, μετά την ανείπωτη εθνική τραγωδία στα Τέμπη, έφερε αντιμέτωπη την κοινωνία, χωρίς κανένα αναισθητικό, μπροστά στο φαινόμενο των πολλαπλών και εφαπτόμενων ευθυνών των εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας, της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και όλων των διορισμένων από τις Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών διοικήσεων του ΟΣΕ και των ομοειδών εταιρειών, που καταδεικνύει το εύρος της παρακμιακής τροχιάς της χώρας μας και την κακή λειτουργία του πελατειακού ελληνικού κράτους, μία πτυχή των οποίων είναι η δραματική κατάσταση στον σιδηρόδρομο.
Το κεντρικό συμπέρασμα είναι, ότι η Ελλάδα παρά το ισχυρό σοκ της χρεωκοπίας της το 2010, μετά την προηγηθείσα κίβδηλη ευημερία και του μνημονιακού οδοστρωτήρα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και της συνεχιζόμενης μεταμνημονιακής κηδεμονίας, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι δεν εμφανίζει κανένα σημάδι αυτογνωσίας, αφού πορεύεται στον αυτόματο πιλότο του ιδίου με πριν ληστρικού παρασιτικού μοντέλου. Κανένα σχέδιο αλλαγής αυτού, υφίσταται, ακόμα και ως συγκεκριμένη πρόταση στον δημόσιο πολιτικό διάλογο, παρά το γεγονός, ότι τα προβλεπόμενα κεφάλαια του ταμείου ανάκαμψης (ήδη αυτά κατασπαταλώνται από την σημερινή κυβέρνηση υπέρ των παρασιτικών φίλων της) ήταν η τελευταία ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Αντίθετα, οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται δραματικά υπέρ μιας μικρής κάστας συμφερόντων που απαρτίζουν την ελληνική παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, η οποία συνεχίζει να αυξάνει προκλητικά τον πλούτο της, τη στιγμή που συρρικνώνονται απαραδέκτως κρίσιμες και απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες για την επαρκή λειτουργία των βασικών υποδομών της χώρας (τρένα, πλοία, αεροπλάνα κλπ.).
Αυτό το δομικό πρόβλημα της χώρας, επικαλύπτονταν έως τώρα από τη ρηχή και τοξική πολιτική αντιπαράθεση των υπαρχόντων κοινοβουλευτικών κομμάτων και του ελεγχόμενου συστήματος ενημέρωσης του λαού. Πλέον είναι εμφανές σε όλους, ότι στην πραγματικότητα η χώρα βιώνει μια μακρά παρακμιακή πορεία που ξεκινά από την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, της μνημονιακής επώδυνης κηδεμονίας και της σημερινής μεταμνημονιακής εποπτείας με τεράστιες ρωγμές στο κοινωνικό της ιστό και τρομακτικές στρεβλώσεις στην αέανη παρασιτική της οικονομία. Μια εκ των βασικών αιτίων αυτής της παρακμιακής πορείας της, και ταυτόχρονα αποτέλεσμα αυτής, είναι η δραματική υστέρηση των πολιτικών ηγεσιών και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και συνολικά η μετατροπή του πολιτικού συστήματος της ως θεραπαινίδας της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του διεθνούς παράγοντα.
Έτσι η πλήρης κυριαρχία και η αναπαραγωγή αυτού του υπονομευμένου κομματικού συστήματος, που κινείται μεταξύ της μετριοκρατίας, των χαμηλών προσδοκιών και της ατομικής ή συντεχνιακής εξυπηρέτησης, αποτελεί ένα τεράστιο βαρίδιο για την Ελλάδα. Κανένα όραμα αναδημιουργίας, αυτογνωσίας και ισχυρού πλαισίου προστασίας του Ελληνισμού μέσα στις τελευταίες παγκόσμιες ανακατατάξεις δεν φαίνεται στο προσκήνιο.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, απαιτείται άμεση αντίδραση από την κοινωνία και τις υγιώς σκεπτόμενες κοινωνικές δυνάμεις, που βιώνουν όλα αυτά τα ζητήματα και αναζητούν διέξοδο. Απαιτείται η δημιουργία ενός νέου συλλογικού ορίζοντα, που ήδη διεκδικούν οι χιλιάδες των πολιτών που διαδηλώνουν, που δεν μπορεί να είναι άλλος σήμερα από την υποστήριξη και διαφύλαξη των δικαιωμάτων του Ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και την παράλληλη ανατροπή των εσωτερικών στρεβλώσεων, που αφήνουν «ανάπηρη» την ελληνική κοινωνία και τη μετατρέπουν σε «φθίνον έθνος», σύμφωνα με τη διατύπωση του Παναγιώτη Κονδύλη.