Οι ραγδαίες εξελίξεις στον διεθνή χώρο, που σχετίζονται με τον συνεχιζόμενο Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, την αέναη κρίση στη Μέση Ανατολή, αλλά και τον επιθετικό οικονομικό πόλεμο των δασμών από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τραμπ, που ως μοναδικό αποτέλεσμα έχει τη διάλυση χρόνιων συμμαχιών (Καναδάς, Ευρώπη και πρόσφατα Ινδία) φωτίζουν ολοένα και περισσότερο τη μεταβατική περίοδο, που διέρχεται ο πλανήτης, που σηματοδοτείται από τη μείωση της ηγεμονικής ισχύος των ΗΠΑ και την παράλληλη ανάδυση νέων πόλων του παγκοσμίου συστήματος (Κίνα, Ρωσία, Ινδία). Ενδεικτική εν σχέσει με αυτό είναι η τελευταία θεματική συνάντηση του Σι Τζινπίνγκ, Πούτιν και Μόντι στην Τιαντζίν της Κίνας κατά τη σύνοδο του οργανισμού της Σανγκάης, όπου υπογράφθηκαν σημαντικές συμφωνίες και εγκρίθηκε η δημιουργία κοινής αναπτυξιακής τράπεζας, προβάλλοντας με καθαρό τρόπο την καθιέρωση της Κίνας, ως εν δυνάμει φορέα μίας εναλλακτικής παγκόσμιας τάξης, αντίβαρο της κυριαρχίας των ΗΠΑ.
Το εντυπωσιακό σε αυτή τη συνάντηση κορυφής, είκοσι ηγετών του λεγόμενου παγκόσμιου Νότου, ήταν αναμφισβήτητα η συμμετοχή της Ινδίας, χώρα με σοβαρές διαφορές με την Κίνα, που άρθηκαν σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας των τιμωρητικών δασμών του Τραμπ (50%) στη σημαντικότερη χώρα-ασπίδα της Δύσης απέναντι στη γιγάντωση της Κίνας!!! Είναι προφανές, ότι ο οργανισμός της Σαγκάης μπορεί να μην απειλεί άμεσα την στρατιωτική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, αλλά μπορεί να αποτελέσει εκείνο το πλαίσιο δημιουργίας εναλλακτικών, οικονομικών λύσεων, που θα παρακάμψουν τους δυτικούς οικονομικούς θεσμούς, που επιβλήθηκαν κατά την περίοδο της παγκοσμιοποίησης και της νέα τάξης πραγμάτων από τις ΗΠΑ μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Το εν λόγω διαμορφούμενο σκηνικό στον πλανήτη με κύρια χαρακτηριστικά την δυτική σταδιακή παρακμή σε οικονομικό, στρατιωτικό και παραγωγικό επίπεδο και την άνοδο του Ασιατικού κόσμου σε οικονομικό αλλά και στρατιωτικό επίπεδο δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο, αλλά έχει δομικά χαρακτηριστικά, καθόσον αποτελεί το επακόλουθο του φαινομένου της μεταβατικής περιόδου, του λεγομένου «φθινοπώρου» των ηγεμονιών και εν προκειμένω των ΗΠΑ και συνολικά της Δύσης.
Η κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας έχει οδηγήσει το διεθνές σύστημα σε φάση γενικής αστάθειας, αφού έχουμε την άνοδο ανταγωνιστικών παγκόσμιων πόλων (Κίνα, Ρωσία, Ινδία). Ο ισχυρότερος από αυτούς, η Κίνα, δεν φαίνεται ικανή ακόμα να αναδειχθεί σε νέο ηγετικό πλανητικό κέντρο με συνέπεια την πλήρη ρευστότητα και την άσκηση αυτόνομης πολιτικής. Μάλιστα για το θέμα αυτό είναι άκρως ενδιαφέρουσα η άποψη του Ι. Βάλερσταϊν, ο οποίος, εκτιμώντας ότι η ανερχόμενη Κίνα δεν έχει τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σε νέο ηγεμονικό κέντρο, λόγω του αυταρχικού πολιτικού συστήματος της θεωρούσε βέβαιη την κατάρρευση του καπιταλιστικού κοσμοσυστήματος, με μοιρασμένες πιθανότητες η σημερινή κρίση να καταλήξει, είτε σε ένα άλλο, δικαιότερο κοσμοσύστημα, είτε σε μια μετα-καπιταλιστική πλανητική δυστοπία.
Οι ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να ανακόψουν την οικονομική παρακμή τους και τον ηγεμονικό τους ρόλο αποδομούν την διεθνή τάξη, που οι ίδιες επέβαλλαν μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, με συνέπεια την επιστροφή στον 19ο αιώνα, την εποχή των αυτοκρατοριών και της ισχύος αντί του διεθνούς δικαίου, που θεσμοθετήθηκε στις μεταπολεμικές «στάχτες» του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα.
Μεγάλο θύμα αυτής της επαμφοτερίζουσας συμπεριφοράς των ΗΠΑ αποτελεί η Ευρώπη, η οποία βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και «ομηρία». Αρχικώς αποτέλεσε το παρακολούθημα της αμερικανικής στρατηγικής της λεγόμενης διπλής ανάσχεσης, βάσει της πολιτικής του κατεστημένου των δημοκρατικών στις ΗΠΑ, δηλαδή η περιθωριοποίηση και ο περιορισμός των δυνατότητων της Ρωσίας και στη συνέχεια η προσπάθεια εγκλωβισμού της Κίνας, κάτι όμως που ήταν αντικειμενικά σε πλήρη αντίθεση με τα στρατηγικά ευρωπαϊκά συμφέροντα. Και αφού ακολούθησε ως πειθήνια θεραπαινίδα στην ανάφλεξη αυτού του πολέμου, σήμερα μετά την επανάκαμψη του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και την πλήρη αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας (με προφανή στόχο να την αποκόψει τη στενή σύνδεσή της με την Κίνα, που έγινε εξαιτίας του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου, κάτι όμως που φαίνεται αδύνατο) βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, αφού ο Τραμπ με τις πολιτικές του, έχει ανατρέψει την στρατηγική παροχής αμυντικής ομπρέλας στην Ευρώπη, που ίσχυε επί ογδόντα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι εξελίξεις αυτές δείχνουν αναμφισβήτητα την προδιαγεγραμμένη ευρύτερη παρακμή της Δύσης, όπου στο μεν εσωτερικό των ΗΠΑ η κατάσταση είναι άκρως πολωτική και δημιουργούνται συνθήκες εμφύλιας σύρραξης σε μία κοινωνία με απόλυτο μηδενισμό, στη δε Ευρώπη το χάσμα μεταξύ της πλειοψηφίας του λαού και των ανίσχυρων και κοντόθωρων ελίτ μεγαλώνει συνεχώς.
Οι συνθήκες αυτές στον πλανήτη επιτείνουν την ρευστότητα και την ένταση μεταξύ των παγκόσμιων πόλων. Βρισκόμαστε στην εποχή που είναι η τελευταία μιας μακράς περιόδου αδιαμφισβήτητης δυτικής ηγεμονίας, που συνδέθηκε με την εμφάνιση του καπιταλισμού και αναμφισβήτητης πλέον ανόδου του παγκόσμιου Νότου.