ΛΕΝΕ ΟΤΙ πρώτα βγαίνει η ψυχή τουανθρώπου και µετά το χούι του. Και, δυστυχώς, το µεγάλο χούι των πολιτικών µας είναι ότι συνηθίζουν να κάνουν εξωτερική πολιτική µε τα µάτια καρφωµένα στην εσωτερική γαλαρία.
ΠΑΕΙ, ΑΣ ΠΟΥΜΕ, η κυβέρνηση σε ένα Ευρωπαϊκό Συµβούλιο µε στόχο να βελτιώσει τους όρους δανεισµού της χώρας. Με άλλα λόγια, προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της, όπως θαέκανε κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της.
Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ έχει θετική εξέλιξη και οι όροι δανεισµού βελτιώνονται µε κάποια ανταλλάγµατα – όπως γίνεται πάντα σε όλες τις διεθνείς διαπραγµατεύσεις…
ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΡΑΔΥ, όµως, αρχίζουν τα πανηγύρια για τη «µεγάλη επιτυχία» και τον«εθνικό θρίαµβο» – λεςκαι φτάσαµε στην Κόκκινη Μηλιά…
ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ «παπαγάλοι» χοροπηδούν στην πίστα. Και ακολουθούν τα «Ωσαννά!» και τα χειροκροτήµατα στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ – για να είµαι ειλικρινής, ποτέ άλλοτε ένα επιτόκιο δεν σκόρπισε τόσα ρίγη εθνικού ενθουσιασµού!
ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΝ να κοπάσουν οι τυµπανοκρουσίες των κυβερνητικών κι αρχίζουν οι αποδοκιµασίες των αντιπολιτευοµένων. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ, βεβαίως, ο «εθνικός θρίαµβος»είναι µούφα, τα αποτελέσµατα κατώτερα τωναναµενοµένων, άσε δε που η αχρεία κυβέρνηση ξεπούλησε τον τόποστη Μέρκελ και τα τσιράκια της χωρίς τσίπα και χωρίς ενδοιασµούς. Το γεγονός επιβεβαιώνουν έµπλεοι εθνικής οργής οι αντίστοιχοι «παπαγάλοι» τωναντίπαλων αποχρώσεων.
ΛΥΠΑΜΑΙ αλλά αυτό το έργο είδαµε να παίζεται για άλλη µια φορά αυτές τις µέρες. Σαν εκείνο το παλιό τραγουδάκιτων παιδικών µας χρόνων:
«– ΣΑΣ ΠΗΡΑΜΕ, σας πήραµε, φλουρί κωνσταντινάτο… – Μας πήρατε, µας πήραµε, βαρέλι δίχως πάτο!» Η ΔΙΑΦΟΡΑ είναι ότι εµείςτα λέγαµε αυτά όταν ήµασταν παιδιά. Ενώ εκείνοι πουτσακώνονται τώρα στηΒουλή είναι κοτζάµ άντρες – και γυναίκες!
ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ αναρωτιέµαι πώς ερµηνεύεταιαυτό το περίεργο φαινόµενο. Κι η µόνη εξήγηση που µπορώ να βρω είναι η ανασφάλεια των πολιτικών µας.
ΧΩΡΙΣ ΣΙΓΟΥΡΙΑ για τις πεποιθήσεις τους και χωρίς εµπιστοσύνη στις επιλογές τους, αισθάνονται υποχρεωµένοινα κατασκευάσουν µια τεχνητή πραγµατικότητα κουβεντιαστών θριάµβων και εικονικών αποτυχιών. Λες και η ουσία των ευρωπαϊκώνπραγµάτων κρίνεται από τις εντυπώσεις που θα διαµορφώσουν γι’ αυτάη Αργυρούπολη και το Νευροκόπι.
ΕΝΤΑΞΕΙ, θα µου πείτε, εντυπώσεις είναι, δεν κοστίζουν και τίποτα. ΥΠΟ ΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ. Οτι αυτού του τύπου το παιχνίδι δεν κατασκευάζει µια συλλογική ψευδαίσθηση. Από την οποία ένας ολόκληρος λαός ξυπνάει µόνο όταν βρεθεί στο χείλος της καταστροφής. Κι όταν πια είναι αργά να δει τα πράγµατα ψυχραιµότερα και να τα ξαναπάρει από την αρχή.