Ότι είναι εθνικός στόχος η έξοδος από την ενισχυμένη εποπτεία, δεν χωράει συζήτηση. Ότι έτσι επιστρέφουμε και στην κανονικότητά χωράει. Και να γιατί.
Λέγεται ότι είναι σε κανονικότητα μια οικονομία, που θέλει να αποκαλείται ευρωπαϊκή όταν σπαταλάει τους πόρους της Ε.Ε. που δίδονται για την περιφερειακή ενίσχυση της Ευρώπης (ΜΟΠ, ΠΕΠ, ΕΣΠΑ, επιδοτήσεις) σε παράτυπες και αδικαιολόγητές μοιρασιές προς τους κομματικούς πελάτες, μπερδεύοντάς τους μάλιστα, ποιος δίνει τα λεφτά και τι λεφτά είναι; Τα έχουν κάνει αυτά κυβερνήσεις και κόμματα του 1980-2022. Υποστήριζαν ή όχι οι κομματικοί (όλων των κομμάτων) και ότι οι κουτόφραγκοι είναι γραφειοκράτες και δεν θα πάρουν χαμπάρι; Τα έχουμε πληρώσει ή όχι με πρόστιμα και κόψιμο ισόποσων αγροτικών επιδοτήσεων της Ε.Ε;
Θα αλλάξει αυτό το πολιτικό στιλ… τώρα που εκτός ενισχυμένης εποπτείας επιστρέφουμε δήθεν και στην ευρωπαϊκή κανονικότητα; Και να ένα συγκεκριμένο ερώτημα. Τα ΕΣΠΑ που μας μένουν, θα τα μοιράσουμε όπως πρέπει ή όπως επιβάλλουν οι κομματικές ανάγκες, ενόψει εκλογών;
Λέγεται ότι είναι σε κανονικότητα μια οικονομία, που θέλει να αποκαλείται ευρωπαϊκή, όταν διοχετεύει φόρους των ιθαγενών της και όπου μπορεί (με μαϊμού… εγγραφές) και τους πόρους των Ευρωπαϊκών Ταμείων, σε διαλυμένες κρατικές βιομηχανίες, σε κρατικές μεταφορές, σε κρατικές υποδομές με ψευτιές για δήθεν αναδιάρθρωση και άνοιγμα οικονομίας; Έγιναν ή δεν έγιναν αυτά στην κρατική μεταλλουργία, στα τρένα, στην παραγωγή ειδών αμύνης, στα κρατικά τσιμέντα, σε κάθε μορφής κρατική παραγωγή ενέργειας; Τα πληρώνει σήμερα ο λαός σε πρόστιμα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή από το δικαστήριο του Λουξεμβούργου;
Θα αλλάξει αυτό το πολιτικό στιλ… τώρα που εκτός ενισχυμένης εποπτείας και ενόψει εκλογών θα έχουμε άλλον ένα λόγο να μην πουλήσουμε την κρατική σβούρα που αποκαλούμε κρατική οικονομία και να περάσουμε, για ακόμη μια φορά, στον πάγο τις ιδιωτικοποιήσεις και με φόρους και πόρους να συντηρήσουμε το κράτος για να βολεύουμε τους κομματικούς πελάτες;
Λέγεται ότι είναι σε κανονικότητα μια οικονομία, που θέλει να αποκαλείται ευρωπαϊκή όταν η ιστορία των 450 δισ. που έφθασε να χρωστάει και την οδήγησαν στα μνημόνια, στις Τρόικες, στα νέα δάνεια και στην ενισχυμένη εποπτεία για να σιγουρευτούν τα λεφτά των δανειστών είναι καθαρά δημοσιονομική αφού το 90% των δανεικών διοχετεύθηκε στον τριπλασιασμό άχρηστου κράτους από το 1980 μέχρι και σήμερα και οι κρατικές σπατάλες για τον σκοπό αυτό δεν σταμάτησαν ούτε μετά το 2008, που χτύπησαν οι καμπάνες των Βρυξελλών για την οικονομική κρίση;
Θα αλλάξει αυτό το πολιτικό στιλ… αφού και μετά το 2010 της υπογραφής του πρώτου μνημονίου οι διορισμοί κομματικού στρατού στο κράτος από τα παράθυρα (με συμβάσεις και με δήθεν έκτακτες ανάγκες) συνεχίστηκαν και καλύφθηκαν, όπως πάντα, από τα λεφτά των ιθαγενών και από τα φτηνά δανεικά που εξασφάλισαν οι δανειστές; Είναι δυνατόν να αλλάξει τώρα που βγαίνουμε και από την ενισχυμένη εποπτεία;
Λέγεται ότι είναι σε κανονικότητα μια οικονομία, που θέλει να αποκαλείται ευρωπαϊκή όταν παρά τις ανάγκες της για επενδύσεις και το επενδυτικό της κενό σε παραγωγή, σε υποδομές για ενέργεια αλλά και σε τουρισμό διατηρεί την πρώτη θέση στη γραφειοκρατία την οποία συντηρεί σκόπιμα (ψηφίζοντας δήθεν νόμους για πάταξη που δεν εφαρμόζονται ποτέ γιατί δεν υπογράφονται αποφάσεις και πράξεις εφαρμογής τους…), ώστε να μη χάσει, στην Ε.Ε. τις πρωτιές της και στη διαφθορά… και γιατί όχι το υψηλό ποσοστό χρηματοδότησης από τη μαύρη οικονομία;
Θα αλλάξει αυτό το πολιτικό στιλ… αφού αποδίδει σε όλα τα επίπεδα. Από το πολιτικό, με παρεμβάσεις κομματικών και άλλων παραγόντων για προώθηση της υπόθεσης… μέχρι τη συντήρηση κλάδων μελέτης και επίλυσης…, εμπλοκών της όποιας υπόθεσης. Κυρίως στις επενδύσεις.
Τι δηλαδή; Να μην δεχθούμε έξοδο από την ενισχυμένη εποπτεία; Να είμαστε η εξαίρεση της ευρωζώνης; Μακριά από εμάς ο λόγος αυτός. Η έξοδος είναι εθνικός στόχος και μπράβο μας. Τα παχιά λόγια, ότι η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητά της είναι που μας προκαλούν αμηχανία… Οι δρόμοι που ανοίγονται για καλύτερα δανεικά μας φέρνουν σε σύγχυση… Γιατί η “κανονικότητά”, ή ότι τέλος πάντων ήταν εκείνο που λέγαμε “κανονικότητα”, για 10ετίες, μας οδήγησε στη χρεοκοπία του 2010. Κάνουμε λάθος;