Μπορεί να ακούγεται σαν ανέκδοτο, αλλά η πρόσφατη εμπειρία του Αντώνης Κούκεν, του γνωστού και δικού μας Τρικαλινού παιδιού, μάγειρα του κάμπου, στην καρδιά της πόλης που τόσο αγαπά, μας βάζει σε σκέψεις για το πού οδεύει η ανθρώπινη επικοινωνία. Ο Αντώνης, ένας νοσταλγός της αυθεντικής επαρχιακής ζωής, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που τον άφησε άφωνο: η απλή, αυθόρμητη «καλημέρα» του στο σούπερ μάρκετ των Τρικάλων, αντί για ένα χαμόγελο, προκάλεσε βλέμματα καχυποψίας και έκπληξης, λες και είχε διαπράξει κάποιο σοβαρό αδίκημα!
Η Περιπέτεια της Ευγένειας
Ο Αντώνης, με την επιστροφή του στην πόλη που μεγάλωσε, αποφάσισε ένα πρωινό να επισκεφθεί ένα τοπικό σούπερ μάρκετ. Γεμάτος χαρά και νοσταλγία για τον τόπο του, προσπάθησε να εκφράσει την ευγένειά του με τον πιο απλό τρόπο: λέγοντας «καλημέρα» σε 3-4 ανθρώπους που συνάντησε τυχαία. Αυτό που ακολούθησε όμως, ήταν μια σκηνή που ο ίδιος περιγράφει με χιούμορ, αλλά και με μια δόση πικρίας.
Οι αντιδράσεις, σύμφωνα με τον Αντώνη, κυμαίνονταν από την αμηχανία μέχρι την απροκάλυπτη δυσπιστία. «Μόνο που δεν φώναξαν την αστυνομία για παρενόχληση και να με συλλάβει», αναρωτιέται ο ίδιος, σκιαγραφώντας μια εικόνα όπου η ευγένεια μοιάζει να έχει γίνει… ποινικό αδίκημα. Οι συνομιλητές του τον κοίταζαν σαν να τους είχε κλέψει την «γίδα» από την αυλή, λες και μια απλή καλημέρα ήταν μια προσπάθεια εξαπάτησης ή ενόχλησης.
Η Χαμένη Αξία της Ανθρώπινης Επαφής
Η εμπειρία του Αντώνης Κούκεν, πέρα από το κωμικοτραγικό της στοιχείο, θέτει ένα βαθύτερο ερώτημα: «Μα στα Τρίκαλα, στο μεγάλο μας χωριό, πάψαμε να λέμε καλημέρα και αν κάποιος μας την λέει να το θεωρούμε προσβολή;»
Αυτή η απορία συμπυκνώνει ένα γενικότερο προβληματισμό για την αποξένωση που παρατηρείται ακόμη και σε μικρότερες κοινωνίες, όπως οι επαρχιακές πόλεις. Οι αξίες της ευγένειας, της ανθρωπιάς και της άμεσης επικοινωνίας, που κάποτε αποτελούσαν τον πυρήνα της ελληνικής φιλοξενίας και της καθημερινότητας, φαίνεται να υποχωρούν μπροστά σε έναν αόρατο τοίχο καχυποψίας και αδιαφορίας.
Η «περιπέτεια» του Αντώνη είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς μικρές, καθημερινές εκφράσεις της ανθρώπινης επαφής, όπως μια απλή «καλημέρα», μπορούν να γίνουν πλέον αιτία αμηχανίας ή ακόμη και παρεξήγησης. Είναι μια υπενθύμιση ότι, πέρα από την τεχνολογική εξέλιξη και την γρήγορη καθημερινότητα, είναι κρίσιμο να διατηρούμε ζωντανές τις ανθρώπινες σχέσεις και να μην αφήνουμε την αδιαφορία να κυριαρχήσει.
Ίσως η ιστορία του Αντώνη να αποτελέσει αφορμή για να αναλογιστούμε όλοι: μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να λέμε ξανά «καλημέρα» με την καρδιά μας, χωρίς φόβο και χωρίς να περιμένουμε… την αστυνομία;
Δείτε το βίντεο στο κανάλι antonis cooken στο youtube γιατί ο Αντώνης στέκεται σε εκείνα τα στοιχεία που σκοπός είναι να διατηρήσουμε!