Tο ΔΣ της ΕΛΜΕ Τρικάλων στηρίζει και συνυπογράφει το κείμενο των Κάτοικων της περιοχής Δικαστηρίων, «ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ» και καλούμε επίσης τόσο τους συλλόγους Διδασκόντων του 2ου Γυμνασίου και 2ου ΕΠΑΛ Τρικάλων όσο και κάθε εκπαιδευτικό του νομού μας να στηρίξει και να συνυπογράψει το κείμενο αυτό. Τόσο η ΕΛΜΕ Τρικάλων όσο και η ΟΛΜΕ έχουμε τοποθετηθεί επανειλημμένα για το προσφυγικό και παλέψαμε για την ισότιμη πρόσβαση των μαθητών προσφύγων στο Δημόσιο Σχολείο. Είναι οι πόλεμοι που κάνουν οι ισχυροί του κόσμου, για τα συμφέροντα και για τα κέρδη που διώχνουν τους λαούς από τα σπίτια τους. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση σας καλούμε όλες και όλους να απλώσουμε το χέρι της αλληλεγγύης σε όλους τους πρόσφυγες και ειδικότερα στην οικογένεια του Safar Saado.
Παραθέτουμε το κείμενο:
ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ
Το 2016 η πόλη άνοιξε την αγκαλιά της για τους πρόσφυγες, ως όφειλε. Όλα αυτά τα χρόνια, πέρασαν από την πόλη μας και τη γειτονιά μας κάποιες εκατοντάδες κατατρεγμένοι άνθρωποι που αναζητούσαν την ασφάλεια. Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς, μη έχοντας εναλλακτική συνέχισαν τα ταξίδι τους προς άλλες χώρες. Ελάχιστοι προσπάθησαν να ριζώσουν. Ακόμη πιο λίγοι τα κατάφεραν.
Από αυτούς η εφταμελής οικογένεια του Safar Saado, που μένει στην γειτονιά μας στην περιοχή των Δικαστηρίων. Ο Safar με την οικογένειά του ήρθε στην πόλη πριν τέσσερα χρόνια. Φιλοξενούνται στο πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ και από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν να ενσωματωθούν στην τοπική κοινωνία και τα κατάφεραν. Όσο διάστημα ήταν αιτούντες άσυλο και είχαν δικαίωμα στην εργασία, ο Safar εργαζόταν ως ράφτης σε τοπική επιχείρηση. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά τους εργαζόταν και παράλληλα παρακολουθούσαν μαθήματα στο 2ο ΕΠΑΛ, όπου έμαθαν και την Ελληνική γλώσσα. Ενώ ο μικρός γιός φοιτoύσε στο 3ο Δημοτικό σχολείο. Μάλιστα κατά την περίοδο της πανδημίας, σε μια κρίσιμη συγκυρία για τον ίδιο, αλλά και για την χώρα μας, ο Safar θέλησε να προσφέρει, ράβοντας μάσκες για τον δήμο και για όλους μας.
Το όνειρο γκρεμίστηκε με την απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου που αποφάνθηκε ότι πρέπει να απελαθούν στην χώρα από όπου διέφυγαν διότι κινδύνευαν. Χάσανε το δικαίωμα στην εργασία και τα παιδιά σταματήσαν να φοιτούν στα σχολεία.
Σήμερα, η υπόθεση βρίσκεται στο Διοικητικό δικαστήριο όπου για να προσφύγουν έχουν ξοδέψει μερικές εκατοντάδες ευρώ, ότι οικονομίες είχαν, ελπίζοντας να παραμείνουν στην πόλη.
Δεν είμαστε Υπηρεσία Ασύλου να εξετάσουμε το αίτημα τους αλλά δεν μπορούμε να σωπάσουμε μπροστά στην τιμωρία που δέχονται γιατί επέλεξαν να ζήσουν στην Ελλάδα, στην πόλη που αγκαλιάζει τους πρόσφυγες και που νιώθουν ασφαλείς.
Εμείς, οι γείτονές τους γνωρίζοντάς τους στην διάρκεια αυτών των ετών, ζώντας αρμονικά μαζί τους, ζητάμε από την τοπική Αυτοδιοίκηση και ειδικά από τον Δήμαρχο να παρέμβει άμεσα, ώστε η οικογένεια να μην απελαθεί, ιδίως τώρα, που οι λευκοί χριστιανοί ορθόδοξοι «κανονικοί» πρόσφυγες, αναγνωρίζονται αμέσως ως πρόσφυγες – και ευτυχώς γι’ αυτό.
Ζητάμε από το Δημοτικό Συμβούλια να ασκήσει πίεση όπου πρέπει, ώστε οι οικογένειες που έχουν ενταχθεί στην κοινωνία μας να ριζώσουν. Άλλωστε, το παράδειγμα της υπόθεσης του μαθητή Σαΐντου είναι πολύ πρόσφατο.
-
γειτονιά στέκεται στο πλευρό τους, αλληλέγγυα στον αγώνα τους για ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την φρίκη του πολέμου και τις διώξεις.
Κανένας άνθρωπος δεν ξεριζώνεται εάν δεν κινδυνεύει.
Υ.Γ. Στο σχολείο της γειτονιάς μας, παρακολουθήσαμε πρόσφατα με μεγάλη συγκίνηση τις εκδηλώσεις μνήμης για την Μικρασιατική Καταστροφή. Εκεί ακούσαμε τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας να εξιστορούν ιστορίες των Ελλήνων προσφύγων κοινές με την ιστορία της οικογένειας του Safar. Ας μην ξεχνάμε την ιστορική μας μνήμη. Οφείλουμε να διδασκόμαστε από την ιστορία.