(ή η αβάσταχτη ελαφρότητα του Υπαρκτού Νεοελληνισμού)
Γράφει ο φιλόλογος Ευθύμιος Αθ. Κουφογιάννης
Ο παραπάνω τίτλος (ή οι τίτλοι) ταιριάζει (-ουν) απόλυτα στη θεατρική παράσταση, στην κωμικοτραγωδία που παίζεται εδώ και δύο αιώνες στο ελληνικό κράτοςτο οποίο καμώνεται πως προσπαθεί να κάνει τους υπηκόους του Ευρωπαίους αλλά δεν τα καταφέρνει. Ιδιαίτερα τα τελευταία σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης και κυρίως την τελευταία πενταετία, το έργο έχει φτάσει στην κορύφωσή του αφού λόγω της οικονομικής χρεοκοπίας η χώρα κινδυνεύει να βρεθεί εκτός του ευρωπαϊκού συνεταιρισμού.Σ’ αυτόν εδώ τον τόπο που γεννήθηκε το θέατρο, το σενάριο με πολλές παραλλαγές παραμένει το ίδιο.
Οι εκπρόσωποι και οι υπήκοοι του μοναδικού αυτού βασιλείου στον κόσμο, του Υπαρκτού Νεοελληνισμού κηρύσσουν τον πόλεμο με μεγαλοστομίες και ενθουσιασμό εναντίον της (ευρωπαϊκής) πραγματικότητας, και επομένως εναντίον του εαυτού τους αφού ανήκουν σ’ αυτή, αλλά την τελευταία στιγμή συνειδητοποιούν τις συνέπειες και επανέρχονται στην πεζή καθημερινότητα.
Να σημειωθεί ότι οι συντελεστές της παράστασης μοιράζουν, χρόνια τώρα, στους θεατές τα παραισθησιογόνα χάπια«Placebo» αφού πρώτα τα έχουν πάρει κι οι ίδιοι για να ζουν έντονα τη φαντασίωσή τους ενώ στη λήξη του κάθε επεισοδίου με το άδοξο τέλος παίρνουν και δίνουν χάπια «Τσιπραλέξ» για την καταπολέμηση της κατάθλιψης που προκαλεί η προσγείωση στην πραγματικότητα. Μερικοί βέβαια συνεχίζουν ως άλλοι Δον Κιχώτες να επιτίθενται στους αόρατους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Λογικά η δόση που παίρνουν πρέπει να είναι μεγαλύτερη ή έχουν υποστεί ανήκεστη βλάβη από τη διαρκή χρήση των χαπιών.
Ας απολαύσουμε όμως μερικά στιγμιότυπα από το τελευταίο επεισόδιο. Ο καινούριος ηγέτης της χώρας, ένας χαρισματικός δημαγωγός, ανέλαβε τα ηνία της διακυβέρνησης αφού ως αντιπολίτευση είχε καταγγείλει τους πολιτικούς του αντιπάλους περίπου ως δωσίλογους αφού οι τελευταίοι είχαν υπογράψει ταπεινωτικά μνημόνια με τους – όχι και τόσο αφελείς και αθώους-Κουτόφραγκους της Δύσης για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τις καταναλωτικές ανάγκες των υπηκόων τους. Μέχρι τώρα το σενάριο δεν έχει καμιά πρωτοτυπία αφού και οι αντίπαλοί του είχαν γίνει ηγέτες με την ίδια ρητορική από την οποία στη συνέχεια υπαναχώρησαν.
Ο τωρινός ηγέτης όμως και οι πιστοί τουακόλουθοι συνεπαρμένοι από το πάθος της δημαγωγικής τους ρητορικήςπίστεψαν ότι μπορούν να αλλάξουν την Ευρώπη και τον κόσμο όλο και γι’ αυτό άλλαξαν τα χαρακτηριστικά της παράστασης μετατρέποντάς την σε μία θεατρική υπερπαραγωγή. Τα σκηνικά μεταφέρθηκαν από την ελληνική πρωτεύουσα, το Κοινοβούλιο και την Πλατεία Συντάγματος σε διάφορες πρωτεύουσες της Ευρώπης και ολόκληρου του Πλανήτη, στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο όπου οινέοι πρωταγωνιστές απάγγειλαν με αλαζονικό και σοβαροφανές ύφος την άποψή τους για τη σπουδαιότητα της μίας και μοναδικής ελληνικής αλήθειαςπερί Ευρώπης χωρίς όμως να γίνουν αντιληπτοί. Η δεύτερη πρωτοτυπία ήταν ότι αποφάσισαν να αναβαθμίσουν τους υπηκόους της χώρας από κομπάρσους σε συμπρωταγωνιστές τους προκηρύσσοντας δημοψήφισμα στο οποίο τους καλούσαν να πουν ΟΧΙ στους υποτελείς όρους των δανειστών Κουτόφραγκων. Ξαφνικά η παράσταση ζωήρεψε. Όλη η χώρα έγινε μια θεατρική σκηνή.
Οι εκπρόσωποι των υπηκόων αλλά και οι ίδιοι οι υπήκοοι – θεατές άρχισαν να τσακώνονται υπέρ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ. Βαριοί χαρακτηρισμοί ανταλλάχθηκαν και ένα κλίμα διχασμού απλώθηκε στη χώρα. Οι Κουτόφραγκοι παρακολουθούσανεξ αποστάσεως απορημένοι αλλά τρίβοντας και τα χέρια τους για το διχαστικό κλίμα. Τελικά, το ΟΧΙ νίκησε με συντριπτική πλειοψηφία. Οι υποστηρικτές του έστησαν χορούς και πανηγύρια. Η μέθη της νίκης σε συνδυασμό με μια γερή δόση παραισθησιογόνων εκτόξευσε την αυτοπεποίθηση στα ύψη.
Μάταια όμως. Η χαρά κράτησε πολύ λίγο γιατί η συμφωνία που επιτεύχθηκε με τους δανειστές ήταν πολύ χειρότερη από την προτεινόμενη του ΝΑΙ. Το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ και οι υποστηρικτές του ΟΧΙ εκεί που χόρευαν έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Στη Βουλή εκτυλίχθηκαν σπαραξικάρδιες σκηνές.
Εκπρόσωπος του ωραίου φύλου με δάκρυα στα μάτια δήλωσε ότι νιώθει μεγάλο το ηθικό βάρος να ψηφίσει τη συμφωνία παρότι δε συμφωνεί. Ο ηγέτης παραδέχθηκε την ήττα του σχεδόν με λυγμούς και δήλωσε ότι συνθηκολογεί. Το ίδιο και ο συγκυβερνήτης του που είχε διακριθεί για τις υπερβολές και τον έξαλλο λόγο του. Οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης δήλωσαν στη Βουλή ότι κατανοούν και συμπονούν τον ηγέτη και τους συντρόφους του αφού τα ίδια τραβούσαν κι αυτοί όταν κυβερνούσαν τη χώρα από τους «εκβιαστές δανειστές». Τουλάχιστον συμφώνησαν όλοι μαζί μία φορά ομολογώντας τον λανθάνοντα αντιευρωπαϊσμό τους και τον φανερό βαλκανικό επαρχιωτισμό τους προς τέρψη των ψηφοφόρων υπηκόων.
Το κοινό μοτίβο όλων, νυν και πρώην ηγετών, στα λογύδριά τους στη Βουλή ήταν ότι αναγκάζονται να υπογράφουν πράγματα που είναι αντίθετα με την ιδεολογία τους η οποία συνοψίζεται ως εξής: «το μόνο που θέλουμε από τους Κουτόφραγκους είναι να μας δίνουν λεφτά και να τα ξοδεύουμε όπως θέλουμε χωρίς να δίνουμε λογαριασμό για να συνεχίσουμε τη μακραίωνη πορεία της ελληνικής μυθολογίας το νόημα της οποίας αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της Ευρώπης και όλης της Οικουμένης.Αλλά τι να κάνουμε δεν μας τα δίνουν. Ας συνθηκολογήσουμε λοιπόν τώρα και θα αντεπιτεθούμε στο μέλλον».
Η καρδιά των υπηκόων – τηλεθεατών ήρθε στη θέση της. Ένα χαμόγελο ανακούφισης – απόρροια του αντικαταθλιπτικού – αντικατέστησε την προσωρινή αναστάτωση που νιώσανε εξαιτίας της «προδοσίας» των εκπροσώπων τους. Η ψευδαίσθηση του έξυπνου και περιούσιου λαού κυριάρχησε και πάλι. «Οι μισητοί εχθροί του εξωτερικού και οι συνεργάτες τους πεμπτοφαλαγγίτες του εσωτερικού μπορεί να νομίζουν ότι κέρδισαν αλλά τρέμουν στην ιδέα της ρεβάνς που μπορεί να καθυστερεί αλλά κάποτε θα έλθει».
Και ζήσανε αυτοί καλά και ακόμη καλύτερα – όσο διαρκούν οι παραισθήσεις και η ψευδαίσθηση ενός διαφορετικού κόσμου – ή χειρότερα όσο αρνούνται να αντιμετωπίσουν με ρεαλιστικούς όρους την πραγματικότητα.
Σε αναμονή λοιπόν του επόμενου επεισοδίου αυτής της ατελείωτης θεατρικής κωμικοτραγωδίας που σκορπάει απλόχερα τη χαρμολύπη (τι μοναδική ελληνική λέξη!) σε πρωταγωνιστές και θεατές.
Υ.Γ1. Λησμονήθηκε να αναφερθούν κι ορισμένες παράπλευρες απώλειες από την τελευταία θεατρική υπερπαραγωγή: κλειστές τράπεζες, «ουρές» μισολιπόθυμων αλλά αξιοπρεπών συνταξιούχων μπροστά στα ΑΤΜ, ακυρώσεις στον τουρισμό, στάση πληρωμών στο εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο, παγκόσμια δυσφήμιση του ονόματος της χώρας και απώλεια της αξιοπιστίας είναι μερικές εικόνες που έδωσαν άλλο «χρώμα» και άλλο ενδιαφέρον στο σενάριο κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει ούτε ο πιο ευφάνταστος σκηνοθέτης.
Υ.Γ.2 Οι γνήσιοι φιλοευρωπαϊστές της χώρας ως θεατές της κωμικοτραγωδίαςπήραν το δικό τους μήνυμα: διαπίστωσαν με θλίψη ότι αποτελούν τελεσίδικα τη μειοψηφία στη χώρα τους και ότι το όνειρό τους για μία σύγχρονη αναπτυγμένη δημοκρατία παρέμεινε όνειρο θερινής νυκτός παρά τα σαράντα χρόνια συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
.