Έπεσα από τον ουρανό γιατί μέχρι τότε είχα πιστέψει αφελώς πως απολάμβανα μια λίγη έστω αγάπη από τους δικούς μου. Αλλά όχι. Το ουσιώδες για εκείνους, ήταν το τι φαινόταν προς τα έξω.
Την ίδια στιγμή αυτή η συνειδητοποίηση είχε, τουλάχιστον, ένα θετικό. Οι μάσκες έπεσαν η μία μετά την άλλη μπροστά στα μάτια μου. Τελικά έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους σε όλη την ωμή γύμνια τους… δεν ήταν και πολύ όμορφο σα θέαμα, ήταν όμως, η λυπηρή αλήθεια όπως σκεφτόμουν με πόνο και θυμό. Τότε κατάλαβα και το λόγο της αποπομπής μου, να μην ξεφύγω από την καθεστηκυία τάξη, τα ειωθότα που τα λένε και παράδοση, όπως βέβαια αυτοί την όρισαν, πάντα κατά τα καλά και συμφέροντα. Ο λόγος που μου άνοιξαν τις αγκάλες τους , να με απαλλάξουν από την «ενοχή» κι έτσι να ξεπλύνουν την τιμή της οικογένειας. Ήταν αυτή η ακριβή φήμη, που πάντα ήταν πιο σημαντική από όλα τα άλλα. Αηδίαζα!!
Όταν τελείωσαν οι μεγάλοι πανηγυρισμοί, επιτέλους βρέθηκα με τη γυναίκα μου και μπορέσαμε να ξανασυναντηθούμε προκειμένου να ανασυγκροτήσουμε μόνοι την προσωπική μας ζωή. Το «μόνοι» δεν ήταν εντελώς ακριβές. Είχαν βάλει στο σπίτι μέσα τον ένα αδελφό με τη γυναίκα του για «προστασία» όπως είπαν. Μόνο ψιθυριστά μπορούσαμε να μιλάμε κι αυτό με μεγάλο φόβο. Της διηγήθηκα την ιστορία μου κι έβλεπα πως η γυναίκα μου είχε ασπρίσει. Δε γνώριζε τίποτε. Πίστευε όπως της είχαν πει, πως έπεσα θύμα ληστών και κακοποιών. Αναρωτιόταν γιατί ο πατέρας μου δεν έκανε κάτι για να με βρει έστω νεκρό. Αυτό πίστευε η συμβία μου. Ρίγος με διαπέρασε με την υποκρισία του πατέρα μου! Αυτό ξεπερνάει οτιδήποτε μπορούσα να φανταστώ. Αισθάνομαι πια βαθιά προδομένος, ξεφτιλισμένος, ταπεινωμένος…
Οργή, μνησικακία και φόβος φώλιασαν στην καρδιά μας. Και με τους φρουρούς μέσα στο σπίτι μας ξέραμε πως δε μπορούσαμε να κινηθούμε ούτε σπιθαμή χωρίς να το γνωρίζουν. Η σκέψη που μας έκανε να τρέμουμε ήταν μήπως θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.!!! Φοβόμουν πως αυτή η ανυπόφορη κατάσταση θα κατέληγε στο ξέσπασμα μιας ανεξέλεγκτης έκρηξης !!
Προσπαθήσαμε πολύ να μείνουμε ψύχραιμοι, να μη δείχνουμε τη δυσαρέσκεια μας. Κάθε βράδυ γονατιστοί παρακαλούσαμε τον Θεό να μας βοηθήσει να σηκώσουμε το βάρος και να μας δείξει την διέξοδο, εφόσον μέσα από τα ανθρώπινα μάτια, ο ορίζοντας φαινόταν εντελώς κλειστός για την ΕΞΟΔΟ μας!!..
ΥΓ: Η θλιμμένη γιορτή είναι η προσωπική μαρτυρία του καθένα και της καθεμιάς μας. Τα κοινωνικά στάτους μας σφιχταγκαλιάζουν, μας πιέζουν, μας λιώνουν. Ο περίγυρος ορίζει τη ζωή και το είναι μας. Όταν πάμε να ταράξουμε τη λίμνη, μας εκτελούν αν δεν επανορθώσουμε. Ο σεβασμός στην ελευθερία του ανθρώπου είναι ακατανόητος για τη μικρή μας πόλη , το χωριό, την γειτονιά, το σπίτι. Κι όμως είναι το πολυτιμότερο δώρο που έδωσε ο Θεός προς τον άνθρωπο αυτή η ρημαδοελευθερία!! Τελικά η βία και η στέρηση της αληθινής ελευθερίας, όπως την ορίζει ο Θεός, είναι ξένη με την υποκριτικά χαοτική κοινωνία μας. Όποιος αντισταθεί σε αυτή την σαπίλα της κοινωνίας ξέρει πολύ καλά να πληρώνει το βαρύ τίμημα της!
Καλά Χριστούγεννα
Ο κατά συρροή ονειροπόλος
Δημήτρης Νούλας