Τι στο καλό είσαστε εσείς οι άλλοι; Είσαστε τα χαλασμένα μυαλά που δεν μπορείς να προγραμματίσεις. Οι απροσκύνητοι του χρήματος και του διαολεμένου συστήματος.
Αυτοί που προτιμούν να πετάνε στα σύννεφα απ’ το να σέρνονται μέσα στη λάσπη.
Τα στόματα που δεν κλείνουν, οι γλώσσες που μιλάνε και δε γλείφουνε κοκαλάκια.
Τα κλειστά αυτιά στα ουρλιαχτά των φερέφωνων. Οι συχνότητες που δεν πιάνουμε. Εσείς που πέσατε στη φωτιά για να ζεσταθούμε εμείς οι υπόλοιποι.
Εσείς που ο Θεός έφτιαξε την Κυριακή για και να κηρύξετε την Αγάπη σ όλη τη γη με πράξεις, με ένα αγιοκέρι κι όχι με παρελάσεις. Εσείς ντε που δε λογαριάσατε τίποτα ιερό, επειδή άλλο ιερό δεν έχετε. Είστε αυτοί που ζητάνε συγγνώμες απ’ τα παιδιά τους. Το χαμένο μεροκάματο. Η ασταμάτητη γκρίνια.
Εσείς που κάθε κουβέντα τη γυρίζετε στο μόνιμο φτερούγισμα της καρδιάς σας.
Εσείς που κανείς δεν μπορεί να σας καταλάβει, επειδή δεν μπαίνετε στον κόπο να εξηγήσετε.
Εσείς οι φωνακλάδες και οι υβριστές, οι φτωχοί και οι πλούσιοι που πιάνονται αγκαζέ χωρίς να κοιτάνε το πρόσωπο που αντιστοιχεί στον αγκώνα που σφίγγουν.
Οι γιατροί, οι έμποροι, οι δάσκαλοι, οι σουβλατζήδες, οι σερβιτόροι, οι λογιστές, οι ταξιτζήδες, οι καλλιτέχνες, οι παπάδες…..
Είσαστε αυτοί που έφτιαξαν τη μαγεία. Αυτοί που παράγουν το οξυγόνο μας. Εσείς που δε φύγατε ποτέ. Εσείς που τους διώξατε όλους. Οι πρόσφυγες του μοντερνισμού.
Τα τσομπανόσκυλα μιας Ιδέας. Κορμιά ταξιδεμένα και μόνιμοι κάτοικοι, Βόρειοι και Νότιοι, επαρχιώτες και μετανάστες, γυναίκες, άντρες, παιδιά και ζωντανοί νεκροί.
Είσαστε οι βρεγμένοι από τις καταιγίδες, οι τσουρουφλισμένοι από τον ήλιο, οι παγωμένοι από τους ανέμους. Είσαστε οι ζαλισμένες νύχτες. Είσαστε τα σπασμένα παράθυρα από τις πέτρες του μίσους.
Αυτοί που βούτηξαν στα λασπωμένα νερά, στις πλημμύρες για να σώσουν, να μην πνιγεί η Ιδέα. Αυτοί που προχωρούν πάντα ευθεία προς την κοινή ουτοπία τους.
Η κλοτσιά στο στομάχι. Η παράνοια ζωγραφισμένη σε καρτ ποστάλ. Η καθαρή βρομιά που λερώνει τα ατσαλάκωτα πανωφόρια μας. Το άγχος των καλοντυμένων.
Αυτοί που αγαπάνε κι όχι αυτοί που μισούν. Αυτοί που ξέρουν πόσα ξέρουν κι όχι αυτοί που τα ξέρουν όλα.
Είσαστε η αιτία, όχι η αφορμή. Το νερό στα μούτρα του λιπόθυμου. Αυτοί που θα μπουν μπροστά.
Οι σφιγμένες γροθιές κόντρα σε κάθε δυνάστη, δικό μας ή ξένο. Οι γυρισμένες πλάτες στα παλαμάκια μας. Η σπορά των αιώνιων νικητών. Η αυτοκαταστροφή. Το πάθος . Η περηφάνια σας. Είσαστε τα παιδιά που δε μεγαλώσανε. Είσαστε η νιότη που δε κάποιοι δεν ζήσανε. Είσαστε οι ζωές που δε θ’ αφηγηθεί κανείς….
Πόσο, μα πόσο θέλω να είμαι κι εγώ μια κουκίδα, μια πινελιά, ένας σπόρος μέσα σ αυτό το Εσείς….
Ο κατά συρροή ονειροπόλος
Δημήτρης Νούλας