Πεθαίνουν μόνο όσο ξεχνιούνται. Από τους ανθρώπους που δεν ξεχνώ. Αντώνης Τρίτσης έφυγε από τη ζωή στις 7 Απρίλη το 1992. Τον γνώρισα για πρώτη φορά όταν σαν υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ επισκέφτηκε την Καλαμπάκα και έπαθε σοκ με την οικοδόμηση της.
Ενας από τους κορυφαίους του ΠΑΣΟΚ για το χαρακτήρα το έργο του τον ρομαντισμό του. Την ίδια μέρα το 2005 έφυγε από τη ζωή και ο αγαπημένος μου τραγουδιστής Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Πέρα από τη φωνή του θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Το 1965 δούλευα στην Πλάκα στο κάστρο του Παπαχειμώνα. Την ώρα που βρισκόμουν στο πάλκο και τραγουδούσα έρχεται το γκαρσόνι και μου ψιθυρίζει ” Στο τελευταίο τραπέζι ένας φουκαράς σε περιμένει. Δεν γνωρίζω τι θέλει ” Στο πρώτο διάλειμμα αφήνω το μπουζούκι στην καρέκλα και πήγα κοντά του ” Τι με θες τον ρώτησα” ” Κύριε Μπιθικώτση” μου λέει αν δεν το δείτε με τα μάτια σας δεν θα μπορέσετε να με βοηθήσετε.
Γιατί έχω ακούσει ότι είστε καλός άνθρωπος και έχετε βοηθήσει πολύ κόσμο ” Όταν τελείωσα το πρόγραμμα έβρεχε έξω ασταμάτητα τον πήρα μαζί μου στο αυτοκίνητο, ενώ είχα πει δυο χορευτές να με ακολουθήσουν με άλλο αυτοκίνητο σε μικρή απόσταση επειδή δεν ήξερα που με πάει. Φτάσαμε στο Κερατσίνι και περάσαμε απέναντι στα καταπατημένα του Κούλουρι. Με πήγε στο σημείο που είχε στήσει μαζί με τη γυναίκα του ένα ξύλινο σπιτάκι, ένα δωμάτιο και μια κουζίνα.
Η βροχή και ο αέρας το είχαν γκρεμίσει. Δεν είχε απομείνει τίποτα. Τα δύο παιδιά μέσα σε ένα μπαούλο σκεπασμένο με χοντρό νάιλον που το στήριζαν πέτρες. Ξεσκέπασε το μπαούλο και βγήκαν από μέσα δύο παιδιά. Μπροστά σε αυτή τη φοβερή εικόνα έμεινα άφωνος. Πάγωσα. Τους πήρα μαζί μου όλους στο αυτοκίνητο και τους πήγα στην Αθήνα σε ένα ξενοδοχείο. Του λέω πάρε αυτά τα χρήματα και ξαναφτιάξε το σπίτι σου 35000 χιλιάδες ήταν πολλά τα χρήματα για εκείνη την εποχή.
Πραγματικά το έφτιαξε από την αρχή και μια φορά την εβδομάδα ερχόταν στο μαγαζί κρατώντας ένα λουλούδι το οποίο με προσέφερε. Αθάνατοι και οι δύο. Την αγάπη μου.
Δημήτρης Γκανούλης.