Με το «καβαλέτο» του Rene Magritte να ανοίγει παράθυρο σε ένα κόσμο που μας δόθηκε όμορφος και σήμερα τείνει, δυστυχώς, να γίνει «μουσειακό είδος» ας καλωσορίσουμε τη νέα σχολική μας χρονιά με την γλυκιά γεύση της προσμονής της συνεργασίας και του συνεχούς ταξιδιού στους δρόμους της μάθησης…..
Φέτος όλοι μαζί μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, συν Θεώ… να ανοίξουμε την «στέγη» του σχολείου να διδαχτούμε να ταξιδέψουμε σε μια εποικοδομητική, δημιουργική, ευχάριστη προσέγγιση της γνώσης. Μπορεί αυτό το νέο ραντεβού να είναι απρόσκοπτο, αλλά σίγουρα στην πορεία, η άρνηση, ο φόβος, η αμφιβολία θα δώσουν τη θέση τους…. στη χαρά, την προσμονή, την απορία, την μαγεία, τη συγκίνηση και στο τέλος θα νιώσουμε τη νοσταλγία!
Θα κολυμπήσουμε στη θάλασσα των εικόνων των ερωτημάτων των σκέψεων των ήχων και θα γευτούμε με όλες τις αισθήσεις μας… όσο για να ανοίξει η όρεξή μας… το μεγαλείο και την απεραντοσύνη της γνώσης και της ανθρώπινης δημιουργίας.
Αν καταφέρουμε να αποκτήσουμε πετρούλες και να κτίσουμε το οικοδόμημα μας σιγά σιγά … τότε πετυχαίνουμε το σκοπό μας.
Ας τολμήσουμε να εξημερώσουμε και να τιθασεύσουμε τη γνώση με τη βοήθεια των αναρίθμητων πολιτιστικών αγαθών με τιμονιέρηδες τους δασκάλους και συνοδοιπόρους τα παιδιά μας……
Ας φανταστούμε το σχολείο σα πηγή καλλιτεχνικής δημιουργίας….
Ο Ernst Gombrich (ιστορικός της τέχνης) λέγει….. «Καλλιτέχνες θα γεννιούνται πάντα. Αν όμως θα υπάρχει δημιουργία και κατ επέκταση πολιτισμός, εξαρτάται πολύ από εμάς το κοινό…»
Εμείς πρέπει να φροντίσουμε με το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία μας, τις προκαταλήψεις, τις αντιρρήσεις μας, το θαυμασμό και τη γόνιμη κριτική μας… να μη κοπεί το νήμα της συνέχισης της γνώσης της δημιουργίας και να προσθέσει ο κάθε καλλιτέχνης- μαθητής τη δική του πινελιά στον πολύτιμο πίνακα που μας κληροδότησε το παρελθόν και που στα χέρια του μεταλλάσσεται με μοναδικό τρόπο διαρκώς…..
Κλείνω με τα λόγια από το σοφό Μικρό Πρίγκιπα…. «Βλέπεις εκεί κάτω τα σιτοχώραφα; Εγώ δε τρώω ψωμί. Για μένα το σιτάρι είναι άχρηστο. Τα σιτοχώραφα δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Αλλά εσύ έχεις ξανθά μαλλιά σα το σιτάρι. Ω!!!!!…θα ήταν θαυμάσιο αν με δάμαζες. Το χρυσάφι των σιτοχώραφων θα μου θύμιζε εσένα. Κι εγώ θα αγαπώ το μεθύσι του ανέμου στα στάχυα…» (Antoine de Saint-Exupery)
Καλή δημιουργική και γόνιμη σχολική χρονιά……!!!
Δημήτρης Νούλας
Δάσκαλος
.