Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε μια παρουσίαση ενός βιβλίου( σπάνιο πράμα για μένα) αλλά το έκανα… προτιμώ να διαβάζω παρά να ακούω τις αναλύσεις και τα χαϊδολογήματα των παρουσιαστών, λες και διαφημίζουν προϊόν προς βρώσιν ή πόσιν.
Τούτο όμως ήταν κάτι διαφορετικό. Από τη μια ο τίτλος με «τσίγκλισε» να προσέλθω και ουσιαστικά κέρδισαν οι αισθήσεις μου. Το πόνημα με τίτλο «Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι» του καθηγητή Θεολογίας ΑΠΘ Χρυσόστομου Σταμούλη, είναι ένας κήπος γεμάτος μυροβόλα πολύχρωμα άνθη. Στον κήπο δαύτο μια αλεπού γυροφέρνει προσπαθώντας , να γνωρίσει , να αγκαλιάσει, να μυρίσει, να χρωματιστεί μαζί του, να κυλιστεί στο γρασίδι να πιει δροσιά. Τη δροσιά της διάλεξης, της ανάδειξης, της συζήτησης, του έρωτα, του συνωστισμού, της απομόνωσης, της πίστης… διαφορετικών καταστάσεων που βρίσκουν σημείο επαφής μέσα στην Εκκλησία!
Μου φέρε στο νου η αλεπού και μιαν άλλη συναδέλφισα της αυτή του Αντουάν Σαίντ Εξεπερύ στον Μικρό Πρίγκιπα. Στο σημείο που της προτείνει έλα να παίξουμε κι απαντά … «δε μπορώ δε με έχουν ημερώσει» κι αναρωτιέται ο πρίγκιπας « τι πάει να πει ημερώσει;» Κι εκείνο το περίφημο μυστικό της αλεπούς…. «μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δε τη βλέπουν τα μάτια».
Κι η Εκκλησία τα μάτια της καρδιάς μας ψάχνει.
Κι όμως ενώ η αλεπού Εκκλησία βρισκόταν σε μια όμορφη γωνιά της πόλης μας , ήταν μόνη αισθάνθηκα. Γεμάτος ο χώρος από ανθρώπους που διψούν, ψάχνουν, ονειρεύονται τολμούν, αγαπούν, ανοίγονται, πιστεύουν, ταξιδεύουν…
Έλειπε κάτι που με έκανε να νιώσω προσβεβλημένος!
Ναι!! Προσβλήθηκα γιατί το ράσο ήταν απών !! Κανείς ιερωμένος δε παρουσιάστηκε να ακούσει, να δει ,να περιεργαστεί, την αλεπού ,να γίνει λίγο περίεργος, λίγο ανήσυχος. Τι Θα συνέβαινε αν λίγο κοίταζαν κι αυτό το «διαφορετικό», να το γνωρίσουν, να δουν τι είναι; Που βρίσκεται η ανεκτικότητα που διαλαλεί ο παθών και αναστάς Χριστός; Που βρίσκεται η φιλοκαλία των πατέρων; Δεν είναι για ΟΛΟΥΣ; Είναι για λίγους κι εκλεκτούς; Κλεισμένοι στους τοίχους των ναών να επιτελούν τα καθήκοντα τους τυπολατρεύοντας …
Σταυροφόροι περιφερόμενοι μόνο για το θεαθήναι, σε παρατεταγμένες θέσεις . Επανακαλιμαυκίζοντες, σύρονται σα μεταξοσκώληκες μέσα στα τείχη αναμασώντας την αυταρέσκεια. Μας έχετε γεμίσει με ξύλινη γλώσσα, με τα ελέω Θεού, τα λογίδρια, τις ενημερώσεις κι όλα αυτά που δε γεμίζουν . Καταλάβετε το! Δε μας γεμίζουν !
Ε όχι δε σας θέλει εκεί ο νοήμων πιστός άνθρωπος. Σας θέλει να κλαίτε και να γελάτε μαζί του. Το πετραχήλι να παίρνει τον πόνο και να τον μετατρέπει σε χαρά!… Να είστε στο δρόμο, όχι προφανώς στα καφέ, μα σε κάθε ανθρώπινο ον, βλέποντας στο πρόσωπο του καθένα και της καθεμίας το κατ εικόνα Θεού. Ο διάλογος καθιέρωσε την Ορθοδοξία κι όχι η περιχαράκωση.
Ο παπάς δεν είναι υπάλληλος …. Να βγει από τη βεβαιότητα της συνήθειας. Να ταράξει τα νερά της κολυμβήθρας, να ελευθερωθεί από την τυπολατρία και τα στερεότυπα. Να ανοίξει την πηγή της αναζήτησης της διαφορετικότητας , στους απέναντι, στους άλλους.
Έχουμε όλοι εξορίσει το Θεό από τον παλμό της ζωής. Αποκόψαμε την κοινωνία με το Χριστό. Ο ανθρώπινος ιστός του κλήρου οι λεγόμενοι θεματοφύλακες την ορθότητας, της ηθικότητας, της καθαρότητας ,που αποξενώνουν το λαό από το γεγονός της κοινότητας, προτάσσοντας το ανέραστο της κλειστοφοβικής επάρκειας και αγοραφοβίας, που οδηγεί στην υποχώρηση της ουσίας, της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι αυθεντίες, οι σωτήρες, οι αλάθητοι που κατέπνιξαν την Εκκλησία και υπόσχονται πως η σωτηρία είναι ένα αποκλειστικό προνόμιο των λίγων, ας κλίνουν γόνυ καρδίας.
Ο Ιησούς μέσα σε ετερόκλητα στοιχεία δημιούργησε την Εκκλησία του. Δε μπορεί να απομονώνεται στο βωμό συμφεροντικών εσχατολογικών φοβικών συνδρόμων ,που πνίγουν και δε σώζουν την ασθενή ανθρώπινη φύση.
Η αληθινή Εκκλησία είναι εκείνος ο οίκος, που ως άλλη κιβωτός χωρά τα αχώρετα.
Η αλεπού είναι δίπλα μας….. ας την ανταμώσουμε.
Καλή Ανάσταση!
Δημήτρης Κ. Νούλας