Η Θώμα Παρλίτση, σκυμμένη πάνω στο τραπέζι, ανοίγει τα φύλλα της πίτας ένα ένα με έναν πλάστη-βέργα, μακρύ και λεπτότατο, λίγο παχύτερο από ένα στιλό. Το τραπέζι στήθηκε δίπλα στη μεγάλη μπαλκονόπορτα, για να μπαίνει το λιγοστό φως της συννεφιασμένης ημέρας. Έξω έχει γυρίσει ένας δυνατός βοριάς, πρώτη φορά μετά από πολλές ημέρες επίμονου υγρού νοτιά, και οι γύρω κορφές του Σμόλικα, η Γομάρα, η Σκούρτζια και ο Γκρεκο-Ρωμιός, κατάφυτες με ρόμπολα αλλά και με μεγάλες γυμνές άπλες από αλπικά λιβάδια, μισοκρύβονται από τα σύννεφα. Έίναι τόσο ψηλά χτισμένη η Σαμαρίνα, που δεν χρειάζεται να σηκώσεις και πολύ ψηλά το κεφάλι για να αντικρίσεις τούτες τις κορφές. Τις κοιτάζεις στα ίσα. Μπορείς να χαζεύεις για ώρες…
