O Όζι Όσμπορν ήταν δυσλεκτικός. Ο κιθαρίστας του στους Black Sabbath, Τόνι Αϊόμι είχε χάσει τις άκρες του μέσου και του παράμεσου του δεξιού του χεριού, μετά από εργατικό ατύχημα σε εργοστάσιο του Μπέρμιγχαμ, όπου δούλευε. Συνέχισε, όμως, να παίζει καλύπτοντας τις κομμένες άκρες των δακτύλων του με δακτυλήθρες και αυτοσχέδια ενθέματα, αρχικά, από λιωμένο πλαστικό και δέρμα ώσπου, τελικά, οδηγήθηκε σε τεχνικό ιατρικής σιλικόνης για να τού δημιουργήσει τις κατάλληλες άκρες για τα δάχτυλά του. Αν ο Αϊόμι δεν είχε υποστεί αυτό το ακρωτηριαστικό ατύχημα, ο ήχος της heavy metal μουσικής δεν θα ήταν ποτέ αυτός που γνωρίσαμε. Γιατί, ο αριστερόχειρας Τόνι, όντας αναγκασμένος να προσαρμόσει τους δακτυλισμούς του δεξιού του χεριού σε ακόρντα που θα ήταν ευκολότερο να παιχτούν από τα κολοβωμένα του δάχτυλα, πέρασε στην κιθάρα του «ελαφρύτερες» χορδές, δανεισμένες από το “banjo”, ένα μουσικό όργανο που προσομοιάζει στον «δικό μας» ταμπουρά. Έτσι γεννήθηκαν οι δυναμικές συγχορδίες, τα «ακόρντα 5ης» που αποτελούν τη βάση της «μέταλ» μουσικής.
Θαρρείς και οι δαχτυλήθρες που χρησιμοποίησε αρχικά ο Τόνι Αϊόμι για να ξεπεράσει το φυσικό ελάττωμα που του κατέλειπε το εργατικό ατύχημα, είχαν κάτι από εκείνη τη δαχτυλήθρα του παραμυθιού, με το ραφτόπουλο και την κόρη του βασιλιά που, προκειμένου να δώσει στον μικρό ράφτη τη βασιλοπούλα, τού ζήτησε να υφάνει μέσα σε μια νύχτα 40 νυφικά χωρίς βελόνα και κλωστή. Μα το ραφτόπουλο καθόλου δεν δίστασε, γιατί ήταν γιος νεράιδας. Αφού έφαγε, ήπιε και διασκέδασε, όπως μας λέει το παραμύθι, έβγαλε τη δαχτυλήθρα που φορούσε και πήρε από μέσα μια χρυσή τρίχα που είχε φυλαγμένη για ώρα ανάγκης. Ύστερα, έκαψε την άκρη της τρίχας στη φλόγα ενός λυχναριού. Και αμέσως παρουσιάστηκε μπροστά του μια νεράιδα.
«Τί θέλεις, αγαπημένο μου αγόρι;» τον ρώτησε;
Τους Black Sabath τους ακούγανε πολλοί από τους συμμαθητές μου στο Λύκειο, όπως μαρτυρούν τα μακριά τους μαλλιά και οι heavy metal μπλούζες τους στη φωτογραφία από τη διήμερη εκδρομή μας στο Ναύπλιο και τις Μυκήνες. Οι κοντοκουρεμένοι, με ή χωρίς πουκάμισο, προτιμούσαμε άλλα μουσικά ακούσματα.
Δεν ξέρω αν ο Αϊόμι ήταν επίσης γιος νεράιδας, ούτε αν παντρεύτηκε, τελικά, την κόρη του βασιλιά. Κρίνοντάς, όμως, από τους μοναδικούς ήχους που κατόρθωσε να υφάνει με τα ακρωτηριασμένα ακροδάχτυλά του, μπορούμε να πούμε πως η ιστορία του, όπως και αυτή του θρυλικού, δυσλεκτικού και καταθλιπτικού στην εφηβεία του, τραγουδιστή των Black Sabbath, Όζι Όσμπορν, ο οποίος απεβίωσε τον περασμένο Ιούλιο, προσωποποιούν το ακόλουθο δίδαγμα: Αυτό που η κοινωνία μας, συχνά, ορίζει –συγκρίνοντάς το με το πρότυπο της «αυτιστικής» φυσιολογικότητάς της– ως «ελάττωμα» ή ως «ιδιαιτερότητα» μπορεί, αν βρει τις κατάλληλες συνθήκες ευκαιρίας, να λειτουργήσει ως πηγή δημιουργίας, έμπνευσης και έκφρασης χαρισματικών δυνατοτήτων.
Ο περίφημος αρχιτέκτονας Λε Κορμπυζιέ ίσως να μην μπορούσε να εμπνευστεί και να θεμελιώσει την ιδιαίτερη τάση της μοντέρνας αρχιτεκτονικής του αν δεν έχανε την τρισδιάστατη όρασή του, στα 31 του χρόνια, εξαιτίας μίας βλάβης στο αριστερό του μάτι. Έτσι, αδυνατώντας να προσδιορίσει την τρίτη διάσταση των αντικειμένων, συλλαμβάνοντας την οπτική πραγματικότητα των όγκων με έναν εντελώς δικό του, «ελαττωματικό» τρόπο αίσθησης, δημιούργησε μια ξεχωριστή αρχιτεκτονική τάση, με έντονη πλαστικότητα και ενισχυμένες γλυπτικές αναφορές, που αγωνίζεται να τιθασεύσει τη σύγκρουση των όγκων με το δισδιάστατο επίπεδο και μέσα από τις καμπυλωμένες, τις παραμορφωτικές σαν οπτικούς φακούς, επιφάνειές της, μετασχηματίζει το «ελάττωμα» σε δημιουργική αναζήτηση της πληρότητας.
Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Eπικ. Καθηγητής Ψυχιατρικής
Δημοκρίτειου Παν/μιου Θράκης
Αναπλ. Πρόεδρος Επιστημονικού Συμβουλίου ΕΟΠΑΕ