Τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές, η νίκη της Νέας Δημοκρατίας – πλην δραματικού απροόπτου – είναι βέβαιη. Δεν είναι μόνον η παράσταση νίκης που αποτυπώνει αυτή τη βεβαιότητα, είναι κυρίως η αδυναμία του βασικού της αντιπάλου να αντιδράσει.
Η πρώτη προεκλογική εβδομάδα αποδείχθηκε ιδιαίτερα δυσμενής για τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι τόσο λόγω της υπόθεσης Γεωργούλη, όσο λόγω του αιφνιδιασμού που υπέστη από τον Γιάνη Βαρουφάκη. Δεν περίμενε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να δεχτεί πίεση από τα αριστερά της τη στιγμή μάλιστα που η ίδια, λόγω συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών της, αποκόπηκε από τους μετριοπαθείς – αναποφάσιστους ψηφοφόρους. Τώρα, δε γνωρίζει τι άλλο της επιφυλάσσει ο Γιάνης ή μάλλον το γνωρίζει πολύ καλά και αυτό ακριβώς φοβάται.
Όταν σε μια προεκλογική περίοδο τεσσάρων εβδομάδων, την πρώτη εβδομάδα βλέπεις το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια σου, εσύ να αμύνεσαι και οι δημοσκοπήσεις να δείχνουν μια διαφορά περίπου των 6 μονάδων, είναι πολύ δύσκολο στις εναπομείνασες τρεις εβδομάδες να ανακτήσεις το χαμένο έδαφος. Ήδη θεωρείσαι ηττημένος, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον αέρα νίκης του αντιπάλου σου.
Τούτων δοθέντων, το κρίσιμο πλέον ζήτημα για τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι η πρωτιά στην κάλπη ούτε τόσο η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ – χωρίς αυτή η παράμετρος να υποτιμηθεί – αλλά κυρίως τι ποσοστό θα λάβει η ίδια. Είναι αυτονόητο πως αλλιώς βλέπει την αυτοδυναμία με ένα ποσοστό 33% και αλλιώς με ένα 35%.
Αυτές οι δύο μονάδες δεν είναι μόνον ουσιαστικά σημαντικές, είναι και επικοινωνιακά καθοριστικές. Καθιστούν ή όχι το άλμα προς τον τελικό στόχο ρεαλιστικό ή μη ρεαλιστικό, κάτι που θα έχει επιπτώσεις και στη συμπεριφορά των ψηφοφόρων στις δεύτερες εκλογές, που όπως φαίνεται θα είναι αναπόφευκτες.
Αυτή τη στιγμή δύο είναι οι βασικοί αντίπαλοι της Νέας Δημοκρατίας. Η εμφάνιση ενός απρόοπτου γεγονότος που θα διαταράξει σε βάρος της τις υπάρχουσες ισορροπίες. Επ΄αυτού είναι ευνόητο πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αν το θέλει η κακή της τύχη, αυτό θα συμβεί, όπως συνέβη στην τραγωδία των Τεμπών.
Ο δεύτερος βασικός και πιο επικίνδυνος αντίπαλός της είναι η χαλαρή ψήφος. Η βεβαιότητα της νίκης, σε συνδυασμό με την απλή αναλογική, μπορεί να δημιουργήσουν μια αίσθηση επανάπαυσης σε μια μερίδα των ψηφοφόρων της. Να επιλέξουν με τη χαλαρή ψήφο το κόμμα της δεύτερης επιλογής τους ή να μην προσέλθουν στην κάλπη. Αυτό το ποσοστό των ψηφοφόρων μπορεί να είναι μικρό, αλλά να αποβεί καθοριστικό για την γενική εικόνα των πρώτων εκλογών και να υπονομεύσει την πορεία της Νέας Δημοκρατίας προς την αυτοδυναμία.
Σε αυτό μπορεί να συντελέσει και η οργανωτική ραστώνη του μηχανισμού της παράταξης, λόγω της βεβαιότητας της νίκης. Υποθέτω πως το πρόβλημα της χαλαρής ψήφου – που είναι πρόβλημα πολιτικό και οργανωτικό συγχρόνως – απασχολεί την ηγεσία και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και θα πράξουν αναλόγως. Τα γράφουμε αυτά εδώ στο Liberal. Gr εδώ και καιρό.