Η κακοκαιρία Byron μπορεί να έριξε αισθητά λιγότερο νερό σε σχέση με τον καταστροφικό Daniel, όμως κατάφερε… ακριβώς τα ίδια: πλημμυρισμένους δρόμους, ανήσυχους κατοίκους και έναν ολόκληρο νομό να αναρωτιέται τι –επιτέλους– έχει γίνει από τότε.
Η απάντηση; Μάλλον τίποτα. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάποιες πρόχειρες παρεμβάσεις που δεν άντεξαν ούτε σε μια «λίγη» κακοκαιρία.
Οι εικόνες των τελευταίων ωρών στο νομό Τρικάλων το αποδεικνύουν. Με το πρώτο σοβαρό μπουρίνι, οι κάτοικοι είδαν ξανά νερά να κατεβαίνουν με ορμή, να μετατρέπονται σε ρυάκια και τις ίδιες παλιές φοβίες να ξυπνούν.
Και κάπου εκεί, την ώρα που ο κόσμος μετράει ζημιές και αγωνία, ακούγονται πανηγυρισμοί από την Περιφέρεια για «έργα που προχωρούν». Μόνο που η πραγματικότητα τους διαψεύδει… με την πρώτη βροχή.
Τα Τρίκαλα δεν μπορούν να περιμένουν άλλο.
Τα αντιπλημμυρικά έργα δεν είναι υπόσχεση – είναι επείγουσα ανάγκη. Και όσο δεν μπαίνουν μπροστά, κάθε κακοκαιρία –μικρή ή μεγάλη– θα μας θυμίζει το ίδιο οδυνηρό μάθημα: ότι η περιοχή παραμένει ανοχύρωτη.
Αντί για πανηγυρισμούς, λοιπόν, ώρα για δουλειά. Τώρα. Πριν το επόμενο κύμα μάς βρει ξανά απροετοίμαστους.