Ναι, το είδα με τα μάτια μου. Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας και η ψυχή μου ακόμα βράζει. Όχι, δεν θα κρυφτώ πίσω από το “ελληνικό δαιμόνιο”, την κρίση ή τον κακό μας τον καιρό. Εδώ μιλάμε για ανθρώπους, και δυστυχώς, κάποιοι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει αυτή η λέξη. Μια κυρία, για να το πω ευγενικά, πετάει τις βρισιές, τα μπινελίκια (όπως λέμε και στον τίτλο) σε μια πωλήτρια, γιατί; Γιατί δεν της άρεσαν τα παπούτσια! Καλά ακούσατε! Πόσο μικρή, πόσο ανούσια πρέπει να είναι η ζωή σου για να εκτοξεύεις τη χολή σου σε έναν άνθρωπο που παλεύει για ένα μεροκάματο; Πόσο άδειος πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι ο μισθός που δίνει ο εργοδότης σου αγοράζει και την ψυχή του υπαλλήλου; Η αλαζονεία του “πελάτη” έχει πλέον γίνει η μάστιγα αυτής της χώρας. Δεν ψωνίζουμε, εξουσιάζουμε.
Δεν ρωτάμε, απαιτούμε. Κι αν δεν μας αρέσει, ισοπεδώνουμε. Και μετά βλέπεις τη νεαρή κοπέλα, την πωλήτρια ως σωστή επαγγελματίας να κρατά την ψυχραιμία της και φαινομενικά ατάραχη να εξυπηρετεί την υβρίζουσα “κυρία”! Κι εκείνη τη στιγμή, δεν ένιωσα θυμό μόνο για την “κυρία”, ένιωσα ντροπή για όλους μας. Ντροπή που επιτρέπουμε, που ανεχόμαστε, που γυρνάμε την πλάτη σε αυτές τις συμπεριφορές στον διπλανό μας. Ντροπή που το μεροκάματο του τρόμου έχει γίνει κανονικότητα. Δεν ξέρω αν αυτή η κυρία θα δει ποτέ αυτό το βίντεο. Δεν με νοιάζει. Με νοιάζει όμως να το δεις ΕΣΥ! Σας παρακαλώ:
- Σεβαστείτε τον άνθρωπο που σας εξυπηρετεί. Είναι ένας εργαζόμενος, όχι ο σάκος του μποξ των προβλημάτων σας.
- Συγκινηθείτε με την αδικία. Μην αφήνετε το κακό να περνάει έτσι.
- Μην ξεχνάτε ότι όλοι μας, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, φοράμε ένα “ταμπελάκι” με μια τιμή: αξιοπρέπεια! Και αυτή η τιμή δεν διαπραγματεύεται! Αυτό που συνέβη δεν ήταν ελληνικό… ήταν απάνθρωπο. Και η μόνη απάντηση σε αυτό είναι η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη.
Δείτε το βίντεο στο κανάλι antonis cooken στο youtube μοιραστείτε το, και ας γίνει η φωνή της κοπέλας και η δικιά μας φωνή.