Μετά τον ευρωεπίλογο, διευρύνονται οι αυλαίες των παράλογων πολιτικοκοινωνικών θεάτρων
Δε θα θίξουμε τα δρώμενα της Ελλάδα, εθνικές εκλογές, ευρωεκλογές και η άλωση της Ελλάδας από τον δικομματισμό, διεθνής οικονομική «κρίση» (κάλυψη των σκανδάλων και των κάθε λογής αρπάχτρων), αλλά θα ανοίξουμε την αυλαία του ελληνικού πολιτικοκοινωνικού θεάτρου και κοιτώντας προς τα έξω, θα ξεκινήσουμε από το χώρο τής «μητέρας» Ελλάδας. «Μητέρα» των απόδημων Ελλήνων, οι οποίοι, απόδημοι, δυστυχώς, φτάσανε στο σημείο να ντρέπονται για όσα συμβαίνουν στα κομματικά μαντριά τής made in Greece, να απομακρύνονται τα ενδιαφέροντα τους, για την κομματική Ελλάδα και να πνίγουν την αέναη νοσταλγία για την, κάποτε, επιστροφή τους.
Παράλληλα, παραμερίζοντας όλους αυτούς τους… πολιτικούς που έχουν δεχτεί, συντηρήσει και προσάψει στον ελληνισμό, εντός και εκτός των τειχών, τα αθεράπευτα εκτρώματα της ευρωατλαντικής «κουλτούρας» –αλαζονεία, δήωση, σκάνδαλα κ. ά, προϊόντα της καθεστηκυίας τάξης, εκείνο που κατάφεραν να κάνουν ήταν να μεταβάλλουν το ελληνικό κράτος σε κράτος απατεώνων και ληστών, «κουκουλοφόρων» και «τρομοκρατών», μεγαλόστομων και υποκριτών, νηστικών, ανέργων και συνταξιούχων ντροπής, σε κράτος βολεμένων και αβόλευτων, σε κράτος έμπορα-αρπάχτρα και άλλων, γνωστών μυρίων δεινών. Έχοντας «ιερά» υποχρέωση έναντι τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, υποδηλώνουν, αμή τι άλλο, τον εξανδραποδισμό τους και την αειθαλή υποταγή τους.
Όλα αυτά και άλλα πολλά δημιουργήθηκαν από την συστηματική και πολύχρονη επιβολή του προαναφερόμενου εξανδραποδισμού από ξένα κέντρα και ελληνικών παραγόντων, (γνωστοί ως «πολιτικοί») τόσο στην Ελλάδα και στην ΕΕ και γενικότερα στη δύση, με αποτέλεσμα, να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.
Στις πρώτες αράδες γίνεται αναφορά για τους απόδημους Έλληνες, προκειμένου να θυμίσουμε στα κωφάλαλα κομματόσκυλα ότι ελληνισμός δε σημαίνει ελληνισμός στα χαρτιά, αλλά στην πράξη. Αυτά, από το χώρο της μητέρας Ελλάδας, όσο αφορά τον ελληνισμό της διασποράς, στον οποίον, αν και ο γράφων πρόσφατα επαναπατρίστηκε στη Χώρα που τον γέννησε, δεν έπαψε στιγμή να παραμένει απόδημος και να είναι δεμένος με την ξένη. Μια ξένη (πατρίδα) που δεν συγκρίνεται με τίποτα και πουθενά με την κομματική Ελλάδα των τζακιών και των πολυποίκιλων σαλταδόρων. Μέσα από τις ξένες πατρίδες αναδείχτηκε και επέζησε ο πολιτισμός από τα αρπαχτικά δόντια και των ξένων και των ντόπιων ονάγρων.
Κλείνοντας την αυλαία του ελληνικού πολιτικοκοινωνικού θεάτρου, θα ανοίξουμε την αυλαία ενός άλλου μεγαλύτερου, κωμικοτραγικού και παράλογου θεάτρου, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιλέξαμε ένα άρθρο, (επίλογο, δεν είχαμε τίποτε άλλο να πούμε) που γράφτηκε στη Γερμανία στις 14-02-2006 υπό το τίτλο:
Εν ονόματι της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτρέποντα όλα (18ον) Ευρωπαϊκός επίλογος
Όσο κι αν φαίνεται «τραβηγμένο», θα τολμήσουμε να πούμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εκ των πραγμάτων, που η ίδια έχει «στρώσει», τραβά ντουγρού προς τα «άκρα». Ποιο θα είναι αυτό (δεξιό, αριστερό, «ακέφαλο» από κόμματα και «ταγούς») θα το κρίνει ο χρόνος. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο «άκρο» που μπορεί να ανατρέψει τη ροή των ατέρμονων πραγμάτων. Κι αυτό, το «άκρο», είναι ο παντοτινός εχθρός της καθεστηκυίας τάξης: Ο Πολιτισμός! Αυτός μπορεί να διαμορφώσει Δημοκρατικές πολιτικές και να προπαρασκευάσει τον κόσμο να δεχτεί έναν Νέο Κόσμο με οράματα, αξίες και ίσα δικαιώματα. Ειδικά για την αποδεκατισμένη πολιτιστικά Ελλάδα, ο Πολιτισμός αποτελεί την πολιτική του μέλλοντος. Οι Πολίτες ας σκεφτούν πως: «Οι ελπίδες για την διαφύλαξη του απανταχού ελληνισμού και του πολιτισμού δεν πρέπει να χάνονται, όσο λίγες κι αν είναι, όταν σκοπός της γίνεται: Η μεταμόρφωσή μας σε τσοπαναραίους και δραγάτες· και για τα πρόβατά μας και για τα χωράφια μας….»
Λέγαμε (γράφαμε) «Prost, Europa! Prost! Στην υγειά σου, Ευρώπη στην υγειά σου!» αλλά σήμερα, 14 Φεβρουαρίου 2006, θα το «κόψουμε», επειδή δεν αξίζει η τιμή που τις δίνουμε να… πίνουμε στην υγειά της. Δε θα πάψουμε βέβαια να ασχολούμαστε μ’ αυτό το έκτρωμα του νεοφιλελευθερισμού – έτσι το βλέπουμε εμείς και ειδικά για τη Χώρα μας, την Ελλάδα- και εν κατακλείδι θα πούμε πέντε κουβέντες σαν «ευρωπαϊκό επίλογο». Κι αυτό το λέμε με πικρία διότι δε βλέπουμε καμία καλυτέρευση, καμία αλλαγή, τουλάχιστον κανένα «φρενάρισμα» που να επιτρέψει ακόμα και την ουτοπία να διαπραγματεύεται στα αλώνια της «ελεύθερης» αγοράς με την ελπίδα που θα μπορούσε, ίσως, να μας πάει ένα βήμα πιο πέρα.
Διότι περί ουτοπίας πρόκειται, Ευρωπολίτες, που, ευτυχώς ή δυστυχώς, κάποια στιγμή, βάση ευρωατλαντικών δεδομένων, θα πάρει τέλος, αφού θα μας έχει φέρει σε τετελεσμένα γεγονότα. Ένα τέλος που ούτε ο χειρότερος «εχθρός» της Ε.Ε. και γενικότερα της Δύσης, δε θα ήθελε καν να το φανταστεί. Επιπλέον φαίνεται πως αυτή την όμορφη και πλούσια γλώσσα μας που χρησιμοποιούμε, την οποία μας την έχουν κατασπαράξει οι δυτικές λεοπαρδάλεις, δεν την καταλαβαίνουν κι ούτε την κατανοούν, ούτε το λούμπεν προλεταριάτο, το οποίο καταχωρείται -προβιβάζεται σε… τάξεις (βλέπε αριστερά και σοσιαλδημοκρατία να σε πιάσει…αριστερό αμόκ) και βεβαίως οι αντίπαλοί του (κυβερνήσεις, ΜΜΕ και λοιποί παράγοντες) που συνωστίζονται και αλλοιώνονται στην αλυσίδα του μεγάλου κεφαλαίου.
Μέσα στον «σύγχρονο» κόσμο μας, κόσμο των Σοδόμων και Γομόρρων, κόσμο που ξαναχτίζει μεσαιωνικούς πύργους, ένας ευρώκοσμος πορωμένος απ’ την κομματική χειραγώγηση και την κοινωνική αλλοτρίωση, ένας κόσμος που εξελίχθηκε σε μια άμορφη μάζα, χωρίς αξίες και ιδανικά, χωρίς πολιτισμό, (ιδιαίτερα για τους Έλληνες που έπρεπε να είναι η κορυφή της Παγκόσμιας πολιτιστικής πυραμίδας, να ακούνε ελληνική γλώσσα και να τους πιάνει δέος και να τους σηκώνεται η τρίχα), ένας κόσμος χωρίς ταυτότητα και δικαίωμα στη ζωή που ξεπέρασε κάθε «σύγχρονο» πανσπερμισμό. Ποια άλλη γλώσσα να χρησιμοποιήσει κανείς προκειμένου να τους πει, απλά και μονολεκτικά, ξ υ π ν ά τ ε , βρε, ξ υ π ν ά τ ε. Σταματήστε τον απαίσιο και απάνθρωπο «μύλο» της «ελεύθερης» αγοράς να αλέθει και να ροκανίζει ακόμα και τα πίτουρα.
Τα παραλέμε, ίσως πούνε μερικοί με χοντρά μεριά και βολεμένοι και θα εναντιωθούν στο χειρονακτικό μαύρισμα που κάνουμε για την Ε.Ε. της ρεμούλας που πάνω της έχει όλα τα «στολίδια» του μεσαίωνα. Οι τίτλοι περί δημοκρατίας και κουλτούρας, περί ευημερίας και άλλες παρεμφερείς ζωγραφιές που δίνουν τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις με μπόλικο αλατοπίπερο, βεβαίως και οι υποστηριχτές τους, είναι τίτλοι της χαλιμάς, τίτλοι υποκειμενικοί, δόλωμα με άλλα λόγια για να τσιμπούν τα… ψάρια, οι απλοί Πολίτες στην προκειμένη περίπτωση, που το αφύσικο έκτρωμα (σύστημα) τούς καθιστά ανήμπορους ή άχρηστους να βρίσκονται στις εξελίξεις πού η καθεστηκυία τάξη υπαγορεύει με τους πιο βάρβαρους τρόπους.
Επί τέλους οι Πολίτες πρέπει να το καταλάβουν ότι υποχρεούνται να είναι πολιτικοποιημένοι Πολίτες και όχι να χρησιμοποιούνται σαν «πράματα» από τον φασιστοσιωνισμό που καλυμμένος με τον μανδύα της «Παγκοσμιοποίησης» επιδρά κατασταλτικά σε ολόκληρο τον Πλανήτη. Κραυγαλέοι τίτλοι, λοιπόν, που μαυρίζουν και διεγείρουν στο έπακρο τα προβλήματα και ακόμα περισσότερο, τίτλοι και μηνύματα και εξαγγελίες και προγράμματα και κέρατα βερνικωμένα (με το συμπάθιο για την έκφραση) επιβεβαιώνουν τα μεγάλα και βρώμικα παιχνίδια της νεοφιλελεύθερης αγοράς σε βάρος των Πολιτών. Μέσα από τα ταχυδακτυλουργικά, κατασταλτικά και ματωμένα δάχτυλα της «Λερναίας Ύδρας», το κεφάλαιο, που όπως προαναφέραμε κι αυτό δε θα ’χει καλή τύχη, η κοροϊδία, ο εμπαιγμός, η υποκρισία και παν απ’ όλα η εκμετάλλευση πρυτανεύουν.
Δε θα φωτογραφίσουμε τους τίτλους που συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον, ως ένα σημείο κάποιοι δημοσιογραφικοί καλοί είναι, από κει και μετά χάνονται σαν διάττοντες αστέρες στην ασφυκτικά ευρωπολιτική αιθαλομίχλη, την οποία με «τορναρισμένους βερμπαλισμούς» ηγήτορες προσπαθούν να διαλύσουν.
Τοίχοι και κόντρα τοίχοι κτισμένοι από το αίμα και τον ιδρώτα των λαών σχηματίζουν το «μοντέρνο» κάστρο τής Ε.Ε. δημιουργώντας μια θωρακισμένη ευρωπαϊκή ελίτ, ένα μωσαϊκό από φραμασόνους και αμοραλιστές, φατρίες και οπορτουνιστές, «ιδεολόγους» και «οραματιστές», ανδράποδα κάθε λογής που κινούνται στις ατραπούς των ανώμαλων συνδρόμων και αντικοινωνικών νεοφιλελεύθερων εκτρωμάτων.
Πώς λοιπόν να συνεχίζουμε να πίνουμε το κρασί μας στο όνομα τής Ε.Ε.; Να λεγόμαστε τάχατες «ευρωπαίοι» Πολίτες αλλά στην ουσία να είμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από ευρωπολίτες;
«Πώς να τους χαρακτηρίσεις, ω αιώνα που περνάς,
που ’χουν γίνει σαν τα κάστρα που μαστίζει ο βοριάς
πάνω τους αφήνει θειάφι και κατάρα συμπαγή
απ’ τα κύματα του κόσμου που τα σπρώχνουν στη φυγή
Αν αυτοί, που ’ναι ηγέτες, συλλογίζονταν σωστά
και τους δείχνανε πως έχουν ήθη δημοκρατικά
και τους λέγαν, «στοπ!» βρε, φίλοι, ποια ειρήνη, προκοπή;
Σεις πουλάτε σαν χαρούπια, βία, μίση κι αρπαγή
Κι ακόμα να τους λέγαν, η Ευρώπη δεν πουλάει,
την ειρήνη σαν την πόρνη, στα παζάρια δεν την πάει
στους εμπόρους του Πλανήτη, «όχι» λέει, αντιδρά
και το κύρος της κρατάει κι όλους τους θεσμούς φυλά».(Απόσπασμα ελεγείου).
Πώς να λειτουργήσει ο υγιής Πολίτης στο φιάσκο της κοινωνικής του υποδούλωσης; Με το ηλεκτρονικό φακέλωμα που γίνεται το σώσε στην Ελλάδα με τους «κοριούς»; Με το μέγα σκάνδαλο υποκλοπών από τους ευρωάτλαντες; Τάχα δε το γνώριζαν; Τόσος καπνός σηκώθηκε στην Ε.Ε., τόσες συζητήσεις έγιναν για την απόρριψή του ή την εφαρμογή του. Τόσο επιμονή και… αντιτρομοκρατικό μένος από τους Αμερικάνους. Γιατί ταλαιπωρούν τους Πολίτες με ένα αέναο θεαθήναι; Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι; Και να ο αποπροσανατολισμός στα ύψη του, και να οι δημοσκοπήσεις πάνε σύννεφο, και να ο γέλωτας και χαρά σ’ εκείνους που μπορούν και τον απολαμβάνουν. Ή τάχα με τα πρόσφατα αντικομουνιστικά μνημόνια της ντροπής δεν έδειξε το ..δημοκρατικό της πρόσωπο;
Πώς να χορτάσει ψωμί ο συνταξιούχος που η Γερμανική καγκελαρία (ένα μείγμα «αριστερών» και δεξιών…πολιτικών-συμμαχία) προτίθενται να μεταφέρουν τα όρια συνταξιοδότησης σε άλλα επίπεδα; Δεν ντρέπονται σταλιά αυτοί οι ηγέτες (ξετσίπωτους τους λέει ο λαός) που θέλουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι χωρίς να προλάβουν να πάρουν σύνταξη; Στα 67 λέει η Γερμανίδα Καγκελάριος, τρομάρα της, και οι Γερμανοί Πολίτες το φυσάν και δεν κρυώνει (κι εδώ θυμίζουμε τι αποτελέσματα μπορούν και φέρνουν οι μη πολιτικοποιημένοι και κατά συνέπεια απολίτιστοι Πολίτες!!), που χρόνια τώρα, δεξιοαριστεροί συν και η γερμανική μούχλα των πρασίνων εξαπατούν τους ανέργους, ιδιαίτερα τους νέους και ενισχύουν και ενθαρρύνουν την αποβιομηχάνιση και το κεφάλαιο;
Πώς να κατανοήσει κανείς τις περασμένες εκρήξεις στη Γαλλία, ότι ήταν αδικαιολόγητες και ότι δεν υπάρχει ρατσισμός; Και πώς να κατανοήσει κανείς το υπό «κατασκευή» «Ευρωσύνταγμα» που εξανδραποδισμένες κυβερνήσεις επιδίδονται με πάθος για την υλοποίησή του; Είναι τάχα τόσο απαραίτητο; Η δική μας γνώμη είναι ΟΧΙ. (Για περισσότερα βλέπε άρθρο στην ιστοσελίδα του γράφοντα: http://www.fasoulas.de/html/europaiki_politiki.html
Και για να φτάσουμε στις πρόσφατες εξελίξεις με τις καρικατούρες σε βάρος του Προφήτη Μωάμεθ και γενικότερα του Ισλάμ, πώς να εξηγήσει κανείς το φυτίλι που άναψαν τα ευρωΜΜΕ με τις περιβόητες καρικατούρες προκαλώντας τους Μουσουλμάνους σε σύγκρουση πολιτισμών, σε ανοιχτή σύγκρουση ιερού Πολέμου; Ήταν τάχατες τυχαίο που ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός των κέντρων ψυχολογικών πολέμων της CIA και της Mossad; Ή μήπως ο χριστιανισμός της Δύσης δεν βρίσκεται στο «μεγαλείο» του και ο «ευρωπολιτισμός», αυτός που λίγες δυνάμεις τον κρατούν με τα δόντια, πάει περίπατο;
Αυτά και άλλα πολλά που κατά καιρούς έχουμε αναφέρει, μεταβάλλουν την Ε.Ε. σε έκτρωμα και είναι κρίμα για τους λαούς της ένα όραμα να πάει χαμένο. Μέσα από κοινωνικές εκρήξεις, οι οποίες τους ευρωταγούς, μέχρι τώρα τουλάχιστο δε φαίνεται να τους απασχολούν και να τους ενδιαφέρουν, στο χαλεπό «πανηγύρι» που έστησαν θα χορέψουν και οι ίδιοι.
Ούτε Πρόεδροι, ούτε Πρωθυπουργοί, ούτε υπουργοί, ούτε βουλευτές και κοινοβούλια, που τα έχουν καταντήσει χώρους άσχετους από το αντικείμενό τους, βεβαίως και κόμματα μεταξύ και της Αριστεράς που έχουν εκκολάψει τα στελέχη τους, είναι ισόβιοι για να κάνουν ότι θέλουν στο όνομα, τάχα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ισόβιος είναι ο λαός, ο κάθε λαός. Κι αυτός ο λαός είναι η μόνη ελπίδα. Είναι αυτός ο κόσμος ο «άμοιρος», ο «άλαλος» και παν απ’ όλα ο «συνετός» όπως τον διαπαιδαγώγησε η καθεστηκυία τάξη της βάρβαρης Δύσης.
Εν κατακλείδι σ’ αυτό το αφιέρωμα παραθέτουμε δυο μικρά αποσπάσματα για όλους εκείνους που δεχτήκαν να γίνουν όργανα της «σύγχρονης» κοινωνίας μας και σ’ εκείνους που ετοιμάζονται να ψηφίσουν και τους δίνεται η ευκαιρία να επιλέξουν το καθαρό ή το βρόμικο…
Ε, εσείς, μη χαλάτε τον Κόσμο μας και τον Πλανήτη / Και μην κρατάτε τα κάστρα σας κλειστά / Οι πολιορκητές, έτσι ή αλλιώς, / θα σας πολιορκούν κάθε μέρα
Ανοίξτε τις πόρτες σας να περάσει το φως /Για να δείτε ότι έτσι όπως πάμε, χανόμαστε
Στις πλατιές στεριές, που λέγεται κόσμος, χανόμαστε / Ένας κόσμος που είναι μπροστά μας, / δίπλα μας, πάνω – κάτω, δώθε – πέρα και μες στην ψυχή μας
Ένας κόσμος που δεν αφήνετε να πέσει η σκιά του πάνω μας και πίσω μας
Για να μπορεί να φέξει των πλατιών στεριών τις ράχες κι ανάπνες
Αυτές τις στεριές, που λεν πως είναι φωτισμένες / Είναι; Ή μένουν στο σκοτάδι;
Αυτό που ένα μέρος του κόσμου σαν κόκκος στην άμμο παράγει;
Μα εσύ, αγωνίσου με όλους μαζί / Κι ο άλλος κι οι άλλοι κι οι δώθε κι οι πέρα
Θα δεις, όλοι θα δούμε, πως κάποια στιγμή / Το λιτό φως μας θ’ αστράψει και θα λάμψει πέρα ως πέρα…(Δεκέμβρης 2000)
…………………………………………………………
Ε, ’σεις εκεί πέρα! Αδέλφια, ξαδέλφια και ανίψια, φίλοι και γνωστοί
Θυμηθείτε και ψηφίστε
Πείτε στις νύφες σας, γαμπρούς και συμπεθέρους και δώστε το μήνυμα σε φίλους,
γνωστούς, γειτόνους και χωριανούς / Θυμηθείτε και ψηφίστε εκεί που ανήκετε
Διώξτε τα σκότη να περάσει φως κι αφήστε τη «Νέα Εποχή»
Τα αφτιά τα έχουμε για τους χτύπους της καρδιάς…
Μην αλλάζεται τον ρου της / Θυμηθείτε και ψηφίστε.
«Prost, Europa! Prost!» Κράτησε τον απόηχο και προσπάθησε να μοιραστείς το κρασί με τους λαούς σου. Μη φτάσεις και γίνεις νοσταλγός…