Λάθος δεν είναι να κάνεις λάθος.
Λάθος είναι να θεωρείς ότι πράττεις σωστά.
Είναι βαρύς αυτός ο τίτλος. Οι γονείς μας φέρνουν στον κόσμο, χωρίς από την άλλη να μας ρωτάνε. Από τη στιγμή που μας φέρνουν όμως έχουν υποχρέωση για την ανάπτυξή μας. Και κυρίως για την ψυχική.
Στην κοινωνία μας πάντα ακούγαμε ότι φταίνε τα παιδιά. Οι προηγούμενες δεκαετίες είχαν κάτι τέτοιο σαν ψωμοτύρι. Τα παιδιά για το ένα, τα παιδιά για το άλλο. Για ό,τι γινόταν τα παιδιά έφταιγαν. Έχετε ακούσει τους μεγάλους να κοκορεύονται και να λένε με καημό «η δική μας η γενιά ήταν καλύτερη». Αυτό το κάθε πέρυσι και καλύτερα. Μόνο που σήμερα αν ήταν όλοι αυτοί οι τρανοί μεγάλοι στη θέση μας, θα τα έκαναν ίσως πολύ χειρότερα.
Υπάρχουν λογιών λογιών άνθρωποι. Το θέμα μας σήμερα δεν είναι τα παιδιά. Από τη στιγμή που έρχονται στον κόσμο, οι γονείς έχουν την ευθύνη μέχρι να τα αποκαταστήσουν. Ποιοι γονείς; Οι γονείς που παλεύουν. Που από τη στιγμή που γίνει η σύλληψη του παιδιού στη μήτρα της μάνας, ξέρουν πως ο δρόμος πλέον είναι πολύ δύσκολος και γεμάτος ευθύνες. Αυτό πρέπει να το ξέρουν από τη στιγμή που θέλουν να φέρουν στον κόσμο παιδιά. Και τι είναι τα παιδιά; Δεν είναι στολίδια. Δεν είναι μπιχλιμπίδια. Δεν είναι κάτι ας πούμε ένα απωθημένο επειδή οι τάδε έχουν τρία παιδιά ή επειδή είναι ντροπή αν δεν γεννηθούν παιδιά. Ας ρωτήσουν οι γονείς ο ένας τον άλλον γιατί θέλουν να φέρουν παιδιά. Ας ρωτήσουν ο ένας τον άλλον πως πιστεύουν ότι πρέπει να τα μεγαλώσουν. Ας ρωτήσουν ο ένας τον άλλον αν μέχρι τέλους θα είναι πιστοί και προσηλωμένοι στις ανάγκες των παιδιών. Ας ρωτήσουν ο ένας τον άλλον πριν γεννηθεί μία ψυχή.
Υπάρχουν λοιπόν θα λέγαμε λογιών λογιών γονείς. Δεν υπάρχουν δύο ή τρεις κατηγορίες γονιών αλλά πάρα πολλές. Αυτό δεν με κάνει να χαίρομαι αλλά να απογοητεύομαι. Πολύ. Όχι για τους άλλους αλλά για το σπίτι του καθενός μας. Υπάρχουν γονείς αλαζονικοί, υπερπροστατευτικοί, κόλακες, αδιάφοροι, υποκριτές, λογάδες και γονείς με αγάπη. Οι τελευταίοι είναι εκείνοι που πριν τη σύλληψη του παιδιού στη μήτρα της μάνας σκότωσαν τον εγωισμό τους για να ζήσουν τα παιδιά τους. Αυτοί οι γονείς είναι σπάνιοι.
Αποτυχημένοι είναι οι θλιβεροί γονείς. Αυτοί που αδιαφορούν ενώ μπροστά στο παιδί τους σκίζονται με λόγια που αν ήθελαν να τα γράψουν δεν θα ‘φταναν όλα τα δέντρα από τα δάση της Σουηδίας για να γίνουν χαρτί. Αυτοί οι γονείς έχουν και κάτι άλλο που ίσως να το προσέξετε τώρα που γράφεται. Μεροληπτούν υπέρ του ενός παιδιού. Όχι όλοι, αλλά υπάρχουν αυτές οι περιπτώσεις. Δείτε ο καθένας στην οικογένεια σας. Κι αν ένα παιδί του μπει ότι οι γονείς μεροληπτούν υπέρ του ενός, το παραγκωνισμένο, το «διαφορετικό» παιδί το γνωρίζει κι έχει μέσα του ένα ψυχικό καρκίνωμα.
Οι αποτυχημένοι γονείς δεν σκύβουν ολοκληρωτικά στο παιδί. Ενίοτε ασχολούνται μαζί του, δεν είναι κατ’ ανάγκη κακοί. Όμως στην αλήθεια αγνοούν τον δικό τους εαυτό, παραμελούν τη δική τους προσωπικότητα. Κι αν υπάρχουν παιδιά εγωιστές δεν φταίνε τα παιδιά. Οι γονείς. Τα παιδιά δέχονται τα ερεθίσματα και είναι στο χέρι των γονιών να απαγορεύσουν τους επικίνδυνους παράγοντες που θα επηρεάσουν αρνητικά τα παιδιά τους. Άρα, σε πολύ μεγάλο βαθμό εκείνοι είναι οι καπετάνιοι του καραβιού. Ποιος μιλάει με αγάπη και αλήθεια στα παιδιά του; Λίγοι συνειδητοποιημένοι γονείς που ξέρουν γιατί γεννήθηκε το παιδί στη μήτρα της μάνας. Δεν είναι κατόρθωμα η γέννηση. Η ανάπτυξη είναι κατόρθωμα.
Οι αποτυχημένοι γονείς κωφεύουν. Και συνήθως ένας από τους δύο είναι θύμα. Ο πατέρας έτσι έμαθε χρόνια για παράδειγμα να σκύβει το κεφάλι στη γυναίκα ή η γυναίκα να του έχει βάλει σαν ρομπότ ένα τσιπάκι που θα ενεργεί κατ’ επιταγή της γυναίκας. Αποτυχημένοι είναι οι γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους ότι κάνουν λάθη. Οι γονείς που δεν τα εμπιστεύονται. Οι γονείς που τα υποτιμούν. Οι γονείς και θα το πω και θέλω να το φωνάξω δυνατά να ακουστεί παντού, που δεν πήραν στα σοβαρά ποτέ τα παιδιά τους. Τις ανάγκες τους. Αρκετοί βολεμένοι γονείς αφού πέρασαν τα τεστ της ζωής και τακτοποίησαν αναίσθητα, επιπόλαια, ανέραστα, ετσιθεληματικά τη ζωή τους, δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες άλλων ζωών, τις οποίες αυτοί έφεραν στη ζωή. Δηλαδή σε γεννάω, σε ανατρέφω, σε μεγαλώνω, σε σπουδάζω, σε παρατάω στις δυσκολίες. Και τότε, στα δύσκολα δηλαδή, ενεργοποιούν μία άλλη υποκρισία τους. Είσαι πλέον ελεύθερος και υπεύθυνος του εαυτού σου, σου λένε.
Όλα αυτά βέβαια εντάσσονται σε μία τραγική παραδοχή που την έκανε ο ίδιος ο Χριστός. Αναρωτιέμαι γιατί ήρθε και γιατί οι λόγοι του είναι αλλοπρόσαλλοι. Από τους λόγους τους παρακάτω, κατανοώ πλέον γιατί υπάρχει σε ένα μεγάλο μέρος το κακό στον κόσμο, το οποίο αν ήθελε μπορούσε να το μετριάσει. Στο ευαγγέλιο του Ματθαίου λέει ο ίδιος χωρίς ντροπή: ‘’Μη νομίσετε ότι ήρθα να φέρω ειρήνη πάνω στη γη. Δεν ήρθα να φέρω ειρήνη αλλά διχασμό. Γιατί ήρθα να διχάσω το γιο ενάντια στον πατέρα του και την κόρη ενάντια στη μητέρα της». Ευχαριστούμε Χριστέ για τον πόνο που μας έφερες στη ζωή. Ευχαριστούμε και τους γονείς που μας έφεραν έτσι από συνήθεια…
www.awakengr.com