Του Αποστόλη Β.Παππά
Αντιδημάρχου
Δήμου Τρικκαίων.
ΗΛΙΑΣ ΜΟΣΙΑΛΟΣ ΕΝΑΣ ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΗΣ ΕΚ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑΣ ΤΟΥ ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ ΟΡΜΩΜΕΝΟΣ
Την περασμένη Κυριακή το απόγευμα, σε ειδική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, τιμήθηκε από το Δήμο Τρικκαίων με το χρυσό βραβείο της πόλης, ο συντοπίτης καθηγητής Πολιτικής της Υγείας στη σχολή οικονομικών του Λονδίνου (LSE), ενός εκ των κορυφαίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του κόσμου, Ηλίας Μόσιαλος.
Η εικόνα όμως της αίθουσας του Δημοτικού Συμβουλίου, ήτο μη αναμενόμενη. Χλιαρή η προσέλευση. Μπορώ όμως να μαντέψω τι θα γινόταν, αν το τιμώμενο πρόσωπο ήτο κάποιος από το χώρο του θεάματος , ήτοι μπουζουξής, ήτοι τραγουδιστής, ήτοι ποδοσφαιριστής, ήτοι οτιδήποτε άλλο. Το αδιαχώρητο. Στριμωξίδι. Συνωστισμός μεγάλος. Κάπως έτσι, ήρθε στην επιφάνεια της μνήμης μου αυτό που είπε σε μια επίσκεψη του στα τέλη της δεκαετίας του ’60 , ο εκ των κορυφαίων νυμομαθών και νομοδιδασκάλων τότε Αλέξανδρος Βαμβέτσος, όταν κάποιος δημοσιογράφος τον αποκάλεσε, ως η δόξα των Τρικάλων. Και ο καθηγητής Βαμβέτσος με μια δόση πίκρο-ειρωνίας, πληγωμένος από την προηγούμενη εντόπια συμπεριφορά, του απάντησε, ότι η δόξα των Τρικάλων είναι ο χ καλλιτέχνης και ο Α.Ο. Τρίκαλα.
Εγώ, δεν χωράω εκεί. Τι να κάνουμε, τα θεάματα συνήρπαζαν πάντα. Αν συνοδεύονται και με λίγο άρτο, το πράγμα έρχεται και δένει. Βαθειά φιλοσοφημένοι επ΄αυτού οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Τώρα θα μου πείτε, όλα είναι αντανάκλαση των κοινωνιών. Συμφωνώ, για να μην πω επαυξάνω κιόλας. Δεν λέω, καλά τα θεάματα, αλλά με το ειδικό βάρος που τα ταιριάζει, και όχι στην κορυφή της πυραμίδας. Αν υπάρχει αντιστροφή της πυραμίδας, τότε κάτι το κοινωνικά ανησυχητικό συμβαίνει Αυτά εισαγωγικά. Τώρα στο προκείμενο.
Καταρχήν να πω, ότι τέτοιες εκδηλώσεις σπάνε και λίγο το πρωτόκολλο, που θέλει η οποια τιμή σε ένα σημαντικό άτομο να αποδίδεται μεταθανάτια. Το ξεχωριστό, το πολυπροσφέρον, και το πολυπράγμον άτομο θα πρέπει να τιμάται εν ζωή, εδώ, στο φυσικό κόσμο, και όχι μετά τη μετανάστευση του στο μεταφυσικό και υπερβατικό κόσμο. Από εκεί και πέρα. Ο Ηλίας ο Μόσιαλος διαθέτει ένα βαρύ επιστημονικό , κοινωνικό, και πολιτικό μητρώο, και η αλήθεια είναι , ότι σε καταπλήσσει πως κάποιος σε τόσο βραχύ χρόνο μπορεί να ξεδιπλώσει μια τόσο έντονα πολυεπίπεδη, πολυσχιδή, και πολυσύνθετη δραστηριότητα. Το βιογραφικό του, σε καθηλώνει, σε συναρπάζει, σε ‘’τρομάζει’’ και σε ‘’πανικοβάλει’’. Μακρύς ο κατάλογος της ακαδημαϊκής του καριέρας. Καθηγητής, επισκέπτης καθηγητής, ερευνητής, σύμβουλος οργανισμών, αρθρογράφος, αρχισυντάκτης, διευθυντής περιοδικών κ.λ.π. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις, που η φύση αποφασίζει να παράξει τόσο προικισμένα άτομα. Γαλαντόμος απέναντι του, τον προικοδότησε με μπόλικο επιστημονικό, κοινωνικό, και πολιτικό DNA. Αυτό βεβαίως είναι το ένα κομμάτι. Όμως , συν Αθηνά και χείρα κίνει. Το δεύτερο εναπόκειται στον προικοδοτημένο, όλα αυτά να τα αξιοποιήσει και να τα ενεργοποιήσει. Και ο Ηλίας ο Μόσιαλος τα εκμεταλλεύθηκε και τα αξιοποίησε σε υπερθετικό βαθμό, καταβάλλοντας βεβαίως και το αντίστοιχο τίμημα του μόχθου.
Καταπονήθηκε σωματικά και κυρίως πνευματικά, για να μπορέσει αυτή η φυσική προίκα να μετουσιωθεί σε αποτέλεσμα.
Εν αρχή τον κέρδισε η επιστήμη της ιατρικής. Όμως, τον Ηλία τον Μόσιαλο δεν τον χωρούσε μόνον ο ορίζοντας της επιστήμης. Τούπεφτε λίγο στενάχωρος. Αισθανόταν, ότι υπάρχει κάποιο έλλειμα, και βεβαίως βρήκε την ολοκλήρωση του ανοίγοντας τα φτερά του και στον κοινωνικό αλλά και στον πολιτικό ορίζοντα. Έτσι, ο Ηλίας ο Μόσιαλος πέρα από ένα ευμεγέθες επιστημονικό ανάστημα έγινε και ένα επίσης ευμεγέθες πολιτικό και κυρίως κοινωνικό ανάστημα, και κάπως έτσι δραπέτευσε από την ιδιοκτησία του εαυτού του και κοινωνικοποιήθηκε. Έγινε αυτό που λέμε δημόσιος άνδρας, και κατά πως έλεγε χαρακτηριστικά ο Τόμας Τζέφερσον, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, ο δημόσιος άνδρας αποτελεί ‘’δημόσιο κτήμα’’.
Σε πολύ απλά ελληνικά και σε πολύ ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει, ότι ο Ηλίας ο Μόσιαλος ανήκει σε όλους.
Για όλα αυτά, αλλά και για την καταλυτική του προσφορά στην ενημέρωση της covid περιόδου, όταν όλοι ψαχνόντουσαν, ως επίσης και για τη συμβολή του και συμμετοχή του στην παγκόσμια εκστρατεία ενημέρωσης, που εξαιτίας της σώθηκαν πολλές ζωές, ο Δήμος Τρικκαίων ως ελάχιστο χρέος, ως ελάχιστο σεβασμό, και ως ελάχιστη τιμή, τον τίμησε με το χρυσό βραβείο της πόλης.
Αγαπητέ Ηλία, αγαπητέ καθηγητά, νάσται πάντα καλά.