Του Αποστόλη Β.Παππά Αντιδημάρχου Δήμου Τρικκαίων.
Κι αν η Δημοκρατική Δύση έχει μετατοπισθεί και μετακυλήσει ως ένα βαθμό σ΄αυτό που ο Άγγλος κοινωνιολόγος και πολιτικός επιστήμονας Κόλιν Κράουτς αποκαλεί Μεταδημοκρατία, και είναι αυτό ένα σύμπτωμα το οποίο θα πρέπει να θεραπευθεί, διότι αν αφεθεί να γιγαντωθεί και να ριζώσει θα εκκολαφθεί είναι ιδιότυπος και συγκεκαλυμένος ολοκληρωτισμός, η Ανατολή βιώνει ακόμη την περίοδο της Προδημοκρατικής Δύσης, ή άλλως πως της Μεσαιωνικής Δεσποτείας.
Τότε, που κάθε φωνή αμφισβήτησης οδηγείτο στη λαιμητόμο η στη πυρά. Τότε, που ο κάθε τολμητίας της ελευθερίας παρέμεινε εγκάθειρκτος στη Βαστίλη, στα περίχωρα του Παρισιού, μέχρι τέλους του βίου του. Στη Δύση, χύθηκαν ποτάμια αίματος για την κατάκτηση της Δημοκρατίας και τον εκτοπισμό της φεουδαλικής τυραννίας. Στη σημερινή ανατολή, η μεταχείριση του κάθε αμφισβητία είναι ακόμη βιαιότερη.
Το δεσποτικό καθεστώς Πούτιν θεωρώντας επικίνδυνη την κράτηση του Ναβάλνι στις φυλακές της Μόσχας, πιστεύοντας ότι το ελευθερόφρων πνεύμα του θα επλανάτο πάνω από την πόλη ‘’μολύνοντας’’ τους Μοσχοβίτες, τον εξοστράκισε στη σωφρονιστική αποικία ‘’Πολικός Λύκος’’ της Αρκτικής, κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά.
Πλήρης απομωνοτισμός. Να χαθούν τα ίχνη του, και βεβαίως η βιολογική του εξόντωση πάντα στην ημερήσια διάταξη. Είναι το σύνδρομο της ανασφάλειας που διώκει κάθε δεσπότη και κάθε δεσποτεία, και που εκπηγάζει από το βάρος των αμαρτιών τους και των ενοχών τους. Όχι πως τους ξυπνάει κάποιος ηθικός κώδικας, αυτός είναι ανύπαρκτος, αλλά ο εφιαλτικός τρόμος της ανατροπής.
Είναι το ίδιον χαρακτηριστικόν κάθε μορφής ολοκληρωτισμού. Για ποιο πράγμα όμως αγωνιζόταν ο Ναβάλνι; Θα το περιγράψω πολύ απλά αντλώντας ένα παράδειγμα από την επικαιρότητα .Όπως ο Γερανός αγρότης μπορεί να ‘’εισβάλει’’ στο Βερολίνο φθάνοντας μέχρι την πύλη του Βρανδεμβούργου για να διεκδικήσει , όπως στα καθ΄ημάς , ο Έλληνας αγρότης μπορεί να ‘’εισβάλει’’ στην Αθήνα φθάνοντας μέχρι το Σύνταγμα για να διαδηλώσει, έτσι θα ‘θελε και ο Ρώσσος αγρότης να μπορεί να ‘’εισβάλει’’ στη Μόσχα φθάνοντας μέχρι το Κρεμλίνο για να διαμαρτυρηθεί.
Γι’αυτό το αυτονόητο για τη Δημοκρατία, και για πολλά άλλα βεβαίως, το οποίο όμως παραμένει ακόμη ζητούμενο για τη Δεσποτεία, αγωνίσθηκε και έδωσε την ζωή του ο Αλεξέϊ Ναβάλνι. Ίσως, μ’ έναν συμβιβασμό θα μπορούσε να τα έχει όλα. Παρέμεινε όμως μέχρι τέλους ασυμβίβαστος. Υπόδειγμα γενναιότητας και αναχωριτισμού. Αρκούμαι σ’αυτά τα δύο, καθώς θα μπορούσε να επιστρατευθεί πλειάδα επιθέτων για την περιγραφή του.
Ψυχικά αποθέματα τέτοια, που του σφραγίζουν το διαβατήριο για το πέρασμα στην τάξη των αθανάτων. Εύχομαι, μόνιμος πλέον περιπατητής στη συμπαντική απεραντοσύνη, να βρει η σπορά του πρόσφορο και γόνιμο έδαφος στη ρωσική κοινωνία, και να τη δει από εκεί ψηλά να φυτρώνει γρήγορα. Καλό σου ταξίδι φίλε μου.
Υ.Γ.: Φαντασθείτε τι θα γινόταν , εάν σε κάποια δυτική χώρα φυλακιζόταν και εξοντωνόταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Δεν θα είχε μείνει πέτρα πάνω στη πέτρα. Τώρα, σιγή ασυρμάτου από κάποιους ‘’προοδευτικάρες’’.